Για το βιβλίο «Ο κύκλος μιας ζωής» του Σίμου Μιχαηλίδη

Τόπος, κατά πως λέει ο εθνικός μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, δεν είναι άθροισμα δρόμων, πλατειών και κτιρίων. Είναι η προβολή της ψυχής του λαού σ” αυτά. Είναι οι ρίζες μας, η μνήμη μας. Και όποιος δεν έχει ρίζες και μνήμη δεν έχει και μέλλον.

Η Νίκαια δεν είναι μια απλή συνοικία του λεκανοπέδιου της Αττικής.

Είναι ιδιαίτερη πατρίδα.

Με γεύση Μικράς Ασίας, Πόντου, Κωνσταντινούπολης που ‘φεραν οι ιδρυτές της, μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Αφήνοντας εκεί δυο μέτρα κάτω από τη γη σπασμένα αγάλματα και παλιές εικόνες.

Με γεύση αντίστασης ενάντια στους επιβολείς της ελευθερίας και της δημοκρατίας

Με γεύση απ” όλες τις περιοχές της χώρας που ‘φερε μαζί της η  εσωτερική μετανάστευση των τελευταίων χρόνων.

Εδώ χάραξε μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη.

Στις μέρες μας, η Κοκκινιά αλλά και όλο το Λεκανοπέδιο, κινδυνεύει από πολιτιστική λήθη. Κινδυνεύει από την απάλειψη κάθε σχέσης με την ιστορία και τις παραδόσεις.

Οι χαμένες πατρίδες θα λησμονηθούν μόνον αν ξεχάσουμε την ταυτότητά μας, αν ξεχάσουμε τις πολιτιστικές μας παραδόσεις.

Τα Σμυρναίικα τραγούδια, ο καημός και η μνήμη για ό,τι  χάσαμε θα μπορούσε να μετουσιώνεται σε αγώνα για την πρόοδο.

Οι μνήμες και οι εμπειρίες από τον αγώνα για καινούργιες ρίζες, για ένα νέο ξεκίνημα μπορούν να μας καθοδηγούν σε μια δημιουργική, πατριωτική, δημοκρατική πορεία. Αν σβήσουν αυτά, τότε θα γίνουμε ομογενοποιημένοι, υπάκουοι υπήκοοι μιας αγοράς χωρίς ηθική.

Όταν η γειτονιά δεν έχει πια ταυτότητα, δεν έχει πρόσωπο, τότε το πρόσωπο των παιδιών που μεγαλώνουν σ” αυτήν έχει τα χαρακτηριστικά της σύγχυσης και του χάους.

Όταν η μνήμη της γειτονιάς χάνεται ανάμεσα σε κτίρια χωρίς πρόσωπο και ταυτότητα, τότε οι πολίτες κινδυνεύουν να μετατραπούν σε απλούς κατοίκους.

Όταν τ” αχνάρια της προσωπικής μνήμης σε σχέση με το χώρο και το χρόνο σβήνουν, τότε η συναισθηματική μας σχέση με την πόλη και τη γειτονιά χάνεται.

Όσοι αγωνίζονται ενάντια σ” αυτό το χαμό αποτελούν τους Διγενήδες του αγώνα για τη διάσωση της συλλογικής μας μνήμης.

Στη Νίκαια του Πειραιά όπου το δικαίωμα σ” ένα αυτόνομο πολιτιστικό μέλλον υπονομεύεται με τη διαρκή και προγραμματισμένη παραγραφή του παρελθόντος, η καλλιέργεια της τοπικής μνήμης αποτελεί ύψιστης σημασίας συνεισφορά.

Αυτόν τον ωραίο σκοπό της μνήμης και της αλήθειας (α-λήθη) υπηρετούν τα βιβλία του Σίμου Μιχαηλίδη. Βιβλία που θα “πρεπε να διδάσκονται στα σχολειά της Νίκαιας, για να μάθουν τα παιδιά μας την ιστορία του τόπου τους.

Γιατί προασπίζουν την ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε.

Καταθέτω τις ευχαριστίες και τα συγχαρητήριά μου στον συγγραφέα.

Δημήτρης Λιντζέρης