Μετά την καταστροφή τι;
«Μετά την καταστροφή τι;»
Οι φλόγες της Πάρνηθας βούλιαξαν ακόμη περισσότερο τη Β΄ Πειραιά στα δυσεπίλυτα περιβαλλοντικά προβλήματα της.
Της αφαίρεσαν βίαια εκατομμύρια κυβικά εκατοστά οξυγόνου-εκ του μη έχοντος- , της αύξησαν τους – ήδη υψηλούς- ρύπους, την καταδίκασαν σε ένα ζοφερό μέλλον, με εφιαλτικές θερμοκρασίες κι αποπνικτική ατμόσφαιρα, τουλάχιστον στο διπλάσιο από αυτό που βιώνουμε σήμερα.
Ο εθνικός δρυμός της Αθήνας, η τελευταία ανάσα ζωής της πρωτεύουσας, χάθηκε μαζί με τη δική μας ελάχιστη ποιότητα ζωής, από κρατική ολιγωρία, από ασχετοσύνη, από έλλειψη σχεδιασμού, από ανικανότητα προγραμματισμού, από ολοκληρωτική απουσία Πολιτείας για την Πολιτεία.
Είτε επρόκειτο για εκδίκηση οικοπεδοφάγων κι εργολάβων που έχασαν μέσα από τα χέρια τους την τροποποίηση του άρθρου 24, είτε για τυχαία γεγονότα, είτε ακόμα και για εμπρηστικές διαθέσεις αγνώστου αιτίας, όλες οι περιπτώσεις φέρουν την υπογραφή της κρατικής ανυπαρξίας.
Αντί όμως αυτή τη στιγμή η πολιτεία να μοιρολατρεί προσπαθώντας να αποποιηθεί τις ευθύνες, καλό θα ήταν άμεσα να προβεί σε έναν ουσιαστικό σχεδιασμό αποτροπής περαιτέρω ζημιών . Eδώ και τώρα αναδάσωση κι ανάπλαση εναλλακτικών πνευμόνων πρασίνου, στο όρος Αιγάλεω, καθώς δημιουργίας Αλσυλλίων όπου αυτό είναι εφικτό. Κάτι που πολλές φορές εξαγγέλθηκε στο παρελθόν, αλλά δεν έγινε ποτέ…
Σ΄ αυτό το σημείο υποχρεωτική θεωρείται και η στάση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που εδώ και χρόνια έχει αφήσει το συγκεκριμένο ζήτημα πίσω, θεωρώντας το προφανώς ως δευτερεύον.