Πρώτα απ” όλα οφείλω να δηλώσω ότι η πρόταση μομφής της Ν.Δ. οφείλει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, υποκριτική, με έντονα στοιχεία λαϊκισμού, μικροπολιτικής και αποσταθεροποίησης του κλίματος εμπιστοσύνης που έχει ανάγκη η οικονομία.

Στην ουσία δηλαδή έρχεται να κάνει κακό σ” αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται να δράσει θετικά.

Δημιουργεί εντυπώσεις σ” ένα θέμα που αναμφίβολα αγγίζει τον Ελληνικό λαό, όχι για να προτείνει λύσεις ή διεξόδους αλλά για να απορρίψει, να γενικέψει, να επωφεληθεί.

Βρισκόμαστε 9 μόλις μήνες από την καθαρή εκλογική νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και  1 μόλις μήνα μετά την ψήφιση από τη Βουλή του Προϋπολογισμού.

Ο λαός μας επιβράβευσε το Κίνημα και τον Πρωθυπουργό για την οικονομική του πολιτική, που έφερε τη χώρα στο σκληρό πυρήνα των χωρών της Ε.Ε.. Η χώρα μας κινήθηκε με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, κατάφερε να ελαχιστοποιήσει τις αποστάσεις που τη χώριζαν από τις Ευρωπαϊκές χώρες, κατάφερε να εξομοιώσει τον πληθωρισμό με αυτόν των Ευρωπαϊκών κρατών ξεκινώντας από το δυσθεώρατο ύψος του 15%, πέτυχε αύξηση του Α.Ε.Π. και γενικά βελτίωσε την οικονομία.

Πετύχαμε λοιπόν τη σύγκλιση και τώρα βαδίζουμε στη μετά ΟΝΕ εποχή, με μέθοδο και αποφασιστικότητα για να πετύχουμε την πραγματική σύγκλιση. Να έχουν δηλαδή οι Έλληνες την ίδια ποιότητα ζωής με αυτή των Ευρωπαίων.

Με τόσο νωπή τη λαϊκή ετυμηγορία και την κοινοβουλευτική επιβεβαίωση προς τι λοιπόν αυτή η μομφή; Προς τι η προσωποποίηση πολιτικών. Αν καταλήγατε σε προτάσεις θα είχε βάση η συζήτηση τώρα όμως μόνο εντυπώσεις δημιουργείτε.

Διότι δεν υπακούει σε καμία λογική η άποψη της Ν.Δ.  ότι όλες οι κατακτήσεις είναι αυτονόητες εξελίξεις και για όλα τα δυσάρεστα φταίει η κυβέρνηση.

Είναι αναξιόπιστο επιχείρημα που έχει καταδικαστεί από τον Ελληνικό λαό σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.

Αλλά ας έρθω στην ουσία του ζητήματος. Τι γίνεται με ο χρηματιστήριο;

Αποτελεί σίγουρα ένα από τους δείκτες ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας. Για λόγους ιστορίας θυμίζω ότι η πρώτη φορά που έγινε προσπάθεια για θεσμική θωράκιση και ανάπτυξη του Χ.Α.Α. ήταν το 1987, με Πρωθυπουργό τον Α. Παπανδρέου, όταν υπουργός Εθνική Οικονομίας ήταν ο σημερινός Πρωθυπουργός και υφυπουργός ο Κος Καρατζάς, με το νόμο περί «οργάνωσης του χρηματιστηρίου και της  κεφαλαιαγοράς».

Απόδειξη του πόσο μακριά έβλεπε από τότε ο σημερινός Πρωθυπουργός και πως επιδίωκε με μέτρα διαφάνειας και εξασφάλισης να θωρακίσει την επερχόμενη χρηματιστηριακή ανάπτυξη.

Ακολούθησε μία άνοδος της χρηματιστηριακής αγοράς. Μέχρι το 1998 υπήρξαν 1 εκατομμύριο κωδικοί και σε χρόνο ρεκόρ ανοίχτηκαν 2,5 εκατομμύρια κωδικοί.

Η ώθηση αυτή οφείλετο στην προεξόφληση της ένταξης στη ζώνη του Ευρώ, στην εξασφάλιση του πακέτου Santer, στην είσοδο ξένων θεσμικών.

«Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι δομές και ότι μηχανισμοί ήταν ανέτοιμοι να δεχτούν τέτοια επενδυτική προσφορά»

Όμως η ευαισθητοποίηση της κυβέρνησης ήταν άμεση. Από το ‘95 και μετά έχουν ψηφιστεί 8 νόμοι για θωράκιση και ανάπτυξη της αγοράς.

Το όλο κλίμα οδήγησε σε έκρηξη προσδοκιών. Αναφέρομαι βέβαια στους μικρούς και μεσαίους επενδυτές που σήμερα «στη Σοφοκλέους αναστενάζουν». Δεν μπορούν από αυτό να εξαιρεθούν οι ΕΛΔΕ , οι χρηματιστές, τα παπαγαλάκια, οι ενδιάμεσοι ατζέντες, αλλά κυρίως η άγνοια των κανόνων του παιγνιδιού από το ευρύ επενδυτικό κοινό και πολλές φορές η απληστία των επενδυτών. Το χρηματιστήριο αντιμετωπίστηκε σαν τζόγος και όχι σαν επενδύση με ρίσκο και χρόνο απόδοσης.

Σίγουρα έχουν εξανεμιστεί μεγάλα ποσά στο χρηματιστήριο. Αλλά και σε αυτό υπερβάλει και παραπλανά η Ν.Δ.. Τα 35 δις που αναφέρεται είναι η λογιστική αξία και η πραγματική αξία σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών ανέρχεται σε 6 τρις ( Η τιμή αγορά της μετοχής).

Η υπεραπλουστευμένη λογική : η κυβέρνηση ανεβάζει ή κατεβάζει το δείκτη στο χρηματιστήριο δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα γιατί δε λαμβάνει υπόψη την αυτονομία και ελευθερία της αγοράς.

Συνθήκες ανάκαμψης του χρηματιστηρίου υπάρχουν. Όπως επίσης και ροπή για επενδύσεις. Ιδιαίτερα με την εισροή των 17,5 τρις του πακέτου Santer και τις πολλαπλασιαστικές τους επιδράσεις.

Εκείνο που απαιτείται είναι η εμμονή της κυβέρνησης στην οικονομική πολιτική που έφερε αποτελέσματα.

Εκείνο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να εμπεδώσει κλίμα εμπιστοσύνης, ηρεμίας,  αξιοπιστίας και να διευκολύνει τις επενδύσεις.

Χρειάζεται τόνωση του επενδυτικού κλίματος. Δηλαδή επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών  :

• I. Με ολοκλήρωση των αποκρατικοποιήσεων
• II. Με πλήρη απελευθέρωση των αγορών στην ενέργεια , τηλεπικοινωνίες, μεταφορές , δημόσια έργα
• III. Άρση των διοικητικών αντικινήτρων και συντελεστών δυσχέρειας για την ίδρυση, επέκταση, εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων και one office stop στα επενδυτικά σχέδια.

Όπως προβλέπεται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα ανταγωνιστικότητας του Γ” Κ.Π.Σ.

• IV. Να υπάρξει έλεγχος των εισαγόμενων εταιρειών κατά τα πρότυπα ελέγχου και αξιολόγησης των επενδύσεων που υπάγονται, στους αναπτυξιακούς νόμους, στα προγράμματα και τους κανονισμούς της Ε.Ε.

Δηλαδή έλεγχος πριν, κατά, μετά (ex ante – on going – ex post) και κυρώσεις στο ισοδύναμο.

Και

• V. Προσαρμογή των όρων ίδρυσης και λειτουργίας των ΑΧΕ και ΕΛΔΕ κατά τα πρότυπα των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων. Μετά απ” όλα αυτά, σύνδεση του Χ.Α.Α. με Ευρωπαϊκά χρηματιστήρια.

31/01/2001