Η υπο –γονιμότητα –γεννητικότητα απειλούν
«Η υπο -γονιμότητα -γεννητικότητα απειλούν»
Το ποσοστό του πληθυσμού, που βρίσκεται σε ηλικία τεκνοποίησης σήμερα, χωρίζετε σε δύο κατηγορίες.
Σ΄ εκείνους που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά και σε εκείνους που δε μπορούν να κάνουν παιδιά.
Με τους πρώτους πρέπει σαφώς να ασχοληθεί η Πολιτεία για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, τα άγχη, τις ανασφάλειες και τις αγωνίες τους για τα παιδιά…Πως θα μεγαλώσουν, πως θα ανατραφούν, πως θα σπουδάσουν…
Με τους δεύτερους, οφείλει και ασχολείται ευτυχώς επιτυχώς η επιστήμη και εν μέρει η πολιτεία ανεπιτυχώς…
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Ελλάδα έχει «καταφέρει» να είναι πρώτη σε υπογεννητικότητα στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο.
Ποιο είναι όμως ποιο δύσκολο να «νικηθεί» και να βγούμε από το τέλμα, η άρνηση ή η ανικανότητα;
Με σωστούς χειρισμούς μπορούν να αντιμετωπιστούν και τα δύο.
Γι αυτό όμως χρειάζεται μια υπεύθυνη, σοβαρή, επιστημονική αντιμετώπιση με τη συνεργασία όλων των συναρμόδιων Υπουργείων. Χρειάζεται μια ολοκληρωμένη κρατική στάση χωρίς υποσχέσεις κι ευχολόγια, χωρίς εξαγγελίες δίχως αντίκρισμα.
Δυστυχώς η Νέα Δημοκρατία δεν έχει προσθέσει ΤΙΠΟΤΑ απολύτως στον τομέα αυτό. Αντίθετα ξεγέλασε με πλαστές υποσχέσεις και πλαστά προνόμια τους τρίτεκνους, κορόιδεψε και τα νεαρά ζευγάρια για δήθεν κάλυψη των δαπανών εξωσωματικής γονιμοποίησης από τα ασφαλιστικά ταμεία…
Υ.Γ. *στη χώρα μας, σε μια χώρα που το 1980 αντιστοιχούσαν 2,2 παιδιά ανά γυναίκα, κάτι που εξασφάλιζε τη φυσική ανανέωση του πληθυσμού, το 1999 αντιστοιχούν μόλις 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, κάτι που σημαίνει ότι σε 20 χρόνια ο πληθυσμός της χώρας μας ανέρχεται σε 7 εκατομμύρια με ότι συνεπάγεται.
Φιλοκαλούμεν μετ΄ευτελείας ;
« Φιλοκαλούμεν μετ΄ευτελείας ;»
« Παν-Ακριβή μου Ακρόπολη» , διαβάζω σε τίτλο αθηναϊκής εφημερίδας…κι αναζητώ στο κείμενο τις αναφορές εκείνες του πολιτισμού που το «ακριβός» παραπέμπει στο πολύτιμος…
Στην προκειμένη ο προσδιορισμός «ακριβή» δεν παραπέμπει πουθενά. Δεν εννοεί, λέει ξεκάθαρα για την ακρίβεια που απειλεί τον τουρισμό μας, για την εκμετάλλευση της όποιας πολιτιστικής κληρονομιάς μας, για την ασυδοσία τόσο των « κρατικών» εμπόρων όσο και για την ανοχή τους στους ιδιώτες, που μοσχοπουλούν ακόμη και το νερό.
Τι κάνει άραγε το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Τουρισμού, τι μέτρα παίρνουν έτσι ώστε οι τουρίστες που έρχονται στη χώρα μας και επισκέπτονται την Ακρόπολη, φεύγοντας να κρατούν στη μνήμη τους το μεγαλείο της κι όχι το ποσό που έδωσαν για να ξεδιψάσουν ή για να πιουν ένα καφέ στα πέριξ του αρχαιολογικού χώρου.
Πότε θα γίνει συνειδητό πως η λογική της «αρπαχτής» μας μειώνει , μας εξευτελίζει, μας δυσφημεί. Πότε τα αρμόδια Υπουργεία θα βάλουν μια τάξη που θα καθιστά την επίσκεψη στον Ιερό Βράχο προσέγγιση με άποψη Παιδείας κι όχι πανηγυριού…
Πότε η Πολιτεία θα καταλάβει πως αυτός ο τόπος, αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν μια καλύτερη ταυτότητα, από αυτή που δείχνουν προς τα έξω εν ονόματι του εύκολου κέρδους…
Από το Γραφείο Τύπου
Θυσία ενός αγγέλου στο βωμό της κρατικής αδιαφορίας
«Θυσία ενός αγγέλου στο βωμό της κρατικής αδιαφορίας»
«Είναι προφανές ότι σύντομα θα θρηνήσουμε απώλειες. Η υψηλού κόστους ειδική θερμοκοιτίδα, είναι αφημένη στους διαδρόμους κάποιων γραφείων αντί να φορτίζεται, να συντηρείται και να χρησιμοποιείται για κοινωνικό όφελος».
Ιανουάριος 2005
Τραγική ειρωνεία αρχείου μοιάζει πλέον , η ερώτηση που κατέθεσε τον Ιανουάριο του 2005, στον τότε Υπουργό Υγείας, ο βουλευτής β΄ Πειραιά Δ. Λιντζέρης, για την κατάργηση Μονάδας Μεταφοράς Νεογνών του ΕΚΑΒ.
Ο κ. Λιντζέρης γνώστης του χώρου και των αναγκών του, ως έμπειρος μαιευτήρας, κατάφερε να διακρίνει τους κινδύνους που ελλόχευαν με μια τέτοια κίνηση, γι΄ αυτό και αντέδρασε άμεσα, καταθέτοντας ερώτηση στη Βουλή στις 25.1.2005, δυόμισι χρόνια πριν τη συγκλονιστική περιπέτεια του άτυχου νεογνού και της οικογένειας του, στον Πειραιά, που κατέληξε σε τραγωδία.
Με απορία και αγανάκτηση ο βουλευτής επεσήμανε στην ερώτησή του στον κ. Κακλαμάνη: «υπήρχε μονάδα μεταφοράς νεογνών-παιδιών του ΕΚΑΒ με έδρα το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας. Το αυτοκίνητο παραχωρήθηκε από το ίδρυμα «το χαμόγελο του παιδιού» και διαθέτει πλήρη εξοπλισμό. Η στελέχωσή του πραγματοποιήθηκε από εξειδικευμένους επικουρικούς ιατρούς του ΕΚΑΒ» και συνέχιζε με στοιχεία που προκαλούν σοκ « μέσα σε ένα χρόνο πραγματοποίησε 432 μεταφορές σε μονάδες εντατικής θεραπείας νεογνών του ΕΣΥ (οι 90 προέρχονταν από ιδιωτικά μαιευτήρια».
Απορίας άξιον ότι «σε όλο το Λεκανοπέδιο υπήρχαν 2 μονάδες μεταφοράς νεογνών. Στις 15.12.2004, ο πρόεδρος του ΕΚΑΒ που εσείς τοποθετήσατε, πήρε την απαράδεκτη, ανεύθυνη και πέραν κάθε λογικής απόφασηνα μεταφερθεί η εν λόγω μονάδα στην Κ.Υ. του ΕΚΑΒ , όπου δεν πληρείται καμία από τις προϋποθέσεις, Στην ουσία δηλαδή παροπλίζεται και εν τέλει καταργείται η συγκεκριμένη μονάδα μεταφοράς νεογνών-παιδιών».
«Σε τι άμεσες ενέργειες θα προβείτε προκειμένου να επανορθώσετε το ιατρικό και κοινωνικό ατόπημα που επιτελείται;» ρωτούσε τότε ο κ. Λιντζέρης … για του απαντήσει η ίδια η ζωή με τον χειρότερο τρόπο 29 μήνες αργότερα… «Ουδεμία»…
Από το Γραφείο Τύπου
Αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα τη Μικρασιάτισσα Φιλιώ
«Αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα τη Μικρασιάτισσα . Φιλιώ»
Μπορεί να είναι οξύμωρο το «σχήμα» της σκέψης μου ότι αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που γνώρισα τη γιαγιά Φιλιώ, μόλις δύο μήνες πριν φύγει από τη ζωή…
Η κυρά Φιλιώ Χαιδεμένου, 107 χρονών μέχρι χθες, ήταν η Μικρασιάτισσα που με την προίκα του Θεού τα πολλά της χρόνια, κράτησε ζωντανή τη Μικρασία, μπολιάζοντας τα μεταγενέστερα χρόνια της Καταστροφής με ιστορία και γεγονότα, έτσι όπως τα έζησε η ίδια και χιλιάδες πρόσφυγες του ξεριζωμού.
Ήταν μια γυναίκα θρύλος, μια γυναίκα που «πάτησε» σε τρεις αιώνες, μια αγωνίστρια της ζωής, μια επαναστάτρια του θανάτου…
Είχα την απίστευτη τιμή να τη βραβεύσω και να την γνωρίσω την ίδια μέρα, για την ύπαρξη της σ΄ αυτό τον κόσμο, είχα την απόλυτη ικανοποίηση να ακούσω ιστορίες της Σμύρνης από τα χείλη της και είχα την συγκινητική ευκαιρία να φιλήσω τα χέρια της , τα χέρια που είχαν προλάβει να «αγγίξουν» τη Μικρασία σε μεγάλες στιγμές.
Ως πρόσφυγας τρίτης γενιάς, ως άνθρωπος και ως πολιτικός υποκλίνομαι στη σωρό μιας μεγαλειώδους παρουσίας, που η ιστορία θα τη θυμάται σαν τη «γιαγιά Φιλιώ τη Μικρασιάτισσα».
Η Β΄ Πειραιά στο στόχαστρο της ρύπανσης –η Πολιτεία αδιαφορεί
«Η Β΄ Πειραιά στο στόχαστρο της ρύπανσης -η Πολιτεία αδιαφορεί»
Η δεδομένη ατμοσφαιρική ρύπανση των μεγαλουπόλεων,συν την ανυπαρξία χώρων πρασίνου, συν την κακή εκ των πραγμάτων διαχείριση των απορριμμάτων ( απεργίες στις χωματερές, απεργίες στους δήμους κ.ά), συν τις βιομηχανικές ζώνες που βρίσκονται τριγύρω και περικυκλώνουν την Περιφέρεια καισυν το μεγάλο αποκλειστικό πρόβλημα της β΄ Πειραιά, που λέγεται Ψυτάλλεια, φτάνουμε σε ένα και μοναδικό αποτέλεσμα. Στην Ασφυξία.
Μια ολόκληρη Περιφέρεια ασφυκτιά κάτω από τους μιαρούς νόμους της μόλυνσης και η Πολιτεία αδιαφορεί και κοιμάται στα Βόρεια Προάστια, που εξασφαλίζουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για πλούσιους και προύχοντες.
Οι κάτοικοι των νοτιοδυτικών συνοικιών υπομένουν την υποβάθμισή τους σαν μοίρα που δεν αλλάζει, αφού έτσι ή αλλιώς η διαμαρτυρία τους δε μπορεί να μετριάσει το δηλητήριο που εισπνέουν καθημερινά.
Είναι λοιπόν καιρός το ΥΠΕΧΩΔΕ να δώσει βήμα ανάπτυξης και στη συγκεκριμένη Περιφέρεια, άσχετα με τον αν η πλειοψηφία των ψηφοφόρων στηρίζει ή όχι την παρούσα Κυβέρνηση και να δώσει και προτεραιότητα στο δύσοσμο κεφάλαιο της Ψυτάλλειας, κάνοντας έργα για καθαρότερο αέρα και θάλασσα. Αυτό θα είναι η μικρότερη αλλά σημαντική συμβολή του Κράτους στη Β΄ Πειραιά…επί του παρόντος.
Στο πλευρό των εργαζομένων του Δήμου Νικαίας
«Στο πλευρό των εργαζομένων του Δήμου Νικαίας»
Η απεργία ήταν και είναι το τελευταίο, αλλά δυνατό χαρτί των εργαζομένων, στις όποιες διεκδικήσεις τους. Όταν αποφασίζουν να το χρησιμοποιήσουν ως μέσο, σημαίνει πως έχουν εξαντλήσει όρια κι αντοχές.
Αυτό συνέβη και με τους εργαζόμενους του Δήμου Νικαίας, οι οποίοι μάταια έκρουαν εδώ και καιρό τον κώδωνα του κινδύνου στο Δήμαρχο για τα κακώς κείμενα της Διοίκησης κι εκείνος κώφευε. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το Σωματείο τους προχώρησε σε απεργιακές κινητοποιήσεις διεκδικώντας σειρά τα όσα δικαιούνται και δεν καρπώνονται.
Ως βουλευτής Της Β΄ Πειραιά, αλλά ακόμη περισσότερο ως Νικαιώτης,τάσσομαι στο πλευρό των εργαζομένων που σύμφωνα με ανακοίνωσή τους ζητούν μονιμοποίηση υπαλλήλων, καταβολή υπερωριών κι επιδομάτων, παροχές στην καθαριότητα και γάλατα για τους εργατοτεχνίτες, πρόσληψη ιατρού εργασίας και κρίσεις προϊσταμένων.
Από την πλευρά της η Δημοτική Αρχή, όχι μόνο δε συνειδητοποιεί το πόσο έχει εκτεθεί τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους δημότες της Νίκαιας, αλλά αντίθετα συνεχίζει να αδιαφορεί και να επιτίθεται με ανίσχυρα ψεύδη εναντίον των απεργών.
Πρόκειται για μια στάση επιεικώς απαράδεκτη κι ανώριμη, από τους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι είχαν χρέος να ενσκήψουν πάνω από τα προβλήματα του Δήμου τους, πριν αυτά κοινοποιηθούν και τα εν Δήμω γίνουν αντικείμενο σχολιασμού κατ΄ οίκον…
Από το Γραφείο Τύπου
Ο Ποντιακός Ελληνισμός. Ένα ακόμη κομμάτι του ατελείωτου, απέραντου Ελληνισμού
«Ο Ποντιακός Ελληνισμός. Ένα ακόμη κομμάτι του ατελείωτου, απέραντου Ελληνισμού»
Ούτε τα πλέον αιμοσταγή και «άρρωστα» μυαλά της σύγχρονης λογοτεχνίας, δεν θα μπορούσαν να φαντασιωθούν μια ιστορία με τόση βία, τόσο αίμα, τόσα αποτρόπαια εγκλήματα εις βάρος παιδιών και γυναικών, όπως αυτό που η ίδια η ιστορία έγραψε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στον Πόντο.
Εκεί όπου η Ελλάδα, πνίγηκε κυριολεκτικά στο αίμα 350.000 ανθρώπων, ανάμεσα τους, βρέφη, νήπια, εγκυμονούσες, γέροντες… Εκεί που η ζωή κομματιάστηκε, συνθλίφτηκε, διαλύθηκε, πολτοποιήθηκε… Εκεί που στη θέση του Έθνους έμεινε ένας θρήνος, η στάχτη της καμένης γης, ο άνεμος του πολέμου, η μυρωδιά του ξεριζωμού, η αίσθηση της ορφάνιας από πατρίδα…
Αυτό τον ελληνισμό η Βουλή των Ελλήνων, τιμά με απόφαση της από το 1994, κάθε χρόνο στις 19 του Μάη…
Η ιστορία όμως των Ποντίων εξακολουθεί να υπάρχει στην αφάνεια και τα γεγονότα να αποτελούν τόπο άγνωστο για τις συνειδήσεις των παιδιών…
Η γνώση είναι η δικαίωση της ιστορίας. Η μνήμη είναι η υποχρέωση στο χτες. Η μνήμη και η γνώση είναι το μοναδικό πέρασμα του σύγχρονου ανθρώπου στο αύριο. Δίχως αυτό το δίπτυχο η κοινωνία δε βαδίζει μπροστά, αλλά σημειωτόν. Για πολλά χρόνια τόσα όσα για να συνειδητοποιήσουν οι «συγγραφείς της ιστορίας» ότι οφείλουν να πουν την αλήθεια και μόνο αυτήν…
Στις πλάτες του ΠΑΣΟΚ στηρίζεται η Ν.Δ.
«Στις πλάτες του ΠΑΣΟΚ στηρίζεται η Ν. Δημοκρατία»
« Ο Υπουργός κύριος Αβραμόπουλος είναι πιστός στο δρόμο που χάραξε ο κύριος Πρωθυπουργός.
Ο κ. Καραμανλής πριν από ένα μήνα περίπου «εν χορδαίς και οργάνοις» εγκαινίασε στη Νέα Φιλαδέλφεια το κέντρο Μικρασιατικού Ελληνισμού το οποίο όμως είχε εγκαινιαστεί και λειτουργούσε από την εποχή του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.
Χθες «εν χορδαίς και οργάνοις» ο κ. Αβραμόπουλος στο Κερατσίνι, στη διάρκεια μεγάλης εκδήλωσης για τον Γ. Καραïσκάκη, που οργάνωσε ο Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου, δεσμεύθηκε για την υπογραφή του έργου κατασκευής Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου στο Κερατσίνι.
Όμως το έργο αυτό, είχε υπογραφεί το 2004 από τον τότε Υφυπουργό κ. Νασιώκα, το οποίο θα χρηματοδοτείτο από το Γ” ΚΠΣ, η δε μελέτη έχει καταρτιστεί από την Αναπτυξιακή Εταιρεία του Δήμου και έχει εγκριθεί . Η Ν..Δ. πάγωσε την εκτέλεση του έργου. Και τώρα ο κύριος Υπουργός «δεσμεύθηκε» να το ξαναϋπογράψει.
Έλεος κ. Αβραμόπουλε!
Μπορεί να πλησιάζουν οι εκλογές αλλά λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει! Και μην αμφιβάλετε οι Κερατσινιώτες δεν έχουν απολέσει τη μνήμη τους».
Από το γραφείο Τύπου
Άμεση έκτακτη επιχορήγηση για το σχολικό προϋπολογισμό.
« Άμεση έκτακτη επιχορήγηση για το σχολικό προϋπολογισμό
Το Υπουργείο Παιδείας να αναλάβει τις ευθύνες του»
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα σχολεία είναι μεγάλα και κυρίως οικονομικά. Αυτά τα προβλήματα η Πολιτεία οφείλει να τα μετριάσει κι όχι να τα διπλασιάζει.
Η σημαντική αύξηση της μισθοδοσίας των καθαριστριών των σχολείων, είναι αφ΄ ενός μια σπουδαία κίνηση για το κλάδο των εργαζομένων, αφ΄ ετέρου όμως πρόκειται για ένα δυσβάσταχτο επιπλέον έξοδο το οποίο δεν αντέχει ο προϋπολογισμός των σχολικών επιτροπών και κατ΄ επέκταση των Δήμων, αφού από την Τοπική Αυτοδιοίκηση εκταμιεύεται το συγκεκριμένο ποσό.
Για το θέμα αυτό ο βουλευτής β΄ Πειραιά κατέθεσε στη Βουλή και προς την Υπουργό Παιδείας, ερώτηση έτσι ώστε να βρεθεί μια λύση που θα αποσυμφορήσει το οικονομικό πρόβλημα που προέκυψε υποστηρίζοντας ότι
«μέχρι σήμερα οι δαπάνες μισθοδοσίας δεν αντιμετωπίζονται από το υπουργείο , με ειδικό κονδύλι, αλλά πληρώνονται από τις σχολικές επιτροπές. Επειδή όμως η μισθοδοσία των εν λόγω καθαριστριών είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το παρελθόν όταν εργάζονταν με μίσθωση έργου, οι σχολικές επιτροπές και κατ΄ επέκταση οι Δήμοι, αδυνατούν να καλύψουν αυτή τη δαπάνη. Με αποτέλεσμα να δημιουργείται πρόβλημα και για τα -ούτως ή άλλως- πενιχρά οικονομικά των δήμων και για την καθαριότητα των σχολείων και για τη μισθοδοσία του προσωπικού».
Ρωτά λοιπόν την Υπουργό ο Βουλευτής, πότε θα ρυθμιστεί το συγκεκριμένο θέμα, τι μέτρα θα ληφθούν κι αν είναι στις προθέσεις του Υπουργείου να αποκαταστήσει το πρόβλημα με έκτακτη επιχορήγηση.
Σκέψεις για την 3η Μαιου, Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου
Σκέψεις για την 3η Μαιου, Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου
«Ο Τύπος είναι η μεγαλύτερη ευλογία ή η μεγαλύτερη κατάρα της εποχής μας, αλλά ξεχνώ ποια»
James Barrie, Σκοτσέζος συγγραφέας (1860-1937)
…και να σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη φράση του James Barrie, αφορά στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Τότε που ακόμη τα ΜΜΕ δεν είχαν την τεχνική δυνατότητα να κρατούν τον κόσμο ολόκληρο στο Διαδίκτυο, ούτε καν στο Δίκτυο.
Φαίνεται όμως πως έτσι ή αλλιώς, τότε και τώρα, η Δημοσιογραφία ήταν και θα είναι αμφιλεγόμενη. Και μάλιστα των άκρων. Ευλογία ή κατάρα…
Αυτό είναι κάτι που το βιώνουμε άλλωστε καθημερινά αφού ένα ποσοστό επώνυμων κι ανώνυμων ισχυρίζεται ότι για όλα τα δεινά που συμβαίνουν ευθύνεται ο Τύπος και ένα άλλο σημαντικό ποσοστό, υποστηρίζει ότι χωρίς τα ΜΜΕ, όλοι θα ζούσαμε στο σκοτάδι και την παραπληροφόρηση.
Ευλογία ή κατάρα… λοιπόν, ανάλογα με το επίπεδο, την ποιότητα, τη δεοντολογία, τους στόχους, τον προορισμό κάθε λειτουργού που υπηρετεί στο συγκεκριμένο χώρο την ενημέρωση με τη δημόσια-γραφή του…