Συμμετοχή των Πολιτών στις Αποφάσεις
Έθνος (12-5-2005)
Συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις
Η υπεράσπιση της πορείας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αποτελεί σήμερα επιτακτικό χρέος του συνόλου των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού.
Η εμβάθυνση όσο και η διεύρυνση της Ε.Ε. αποτελεί συμφέρον των λαών της. Είναι γνωστό βέβαια το όραμα του Ντε Γκωλ για μια Ευρώπη από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό. Μιας Ευρώπης με απόλυτη ενεργειακή αυτάρκεια, παγκόσμια δύναμη οικονομίας, σταθερότητας και δύναμης προοπτικής.
Μια αυτόνομη πολιτικά και πολιτισμικά Ευρώπη αποτελεί συντελεστή ενός καλύτερου μέλλοντος για την ανθρωπότητα. Κάθε καθυστέρηση ή αναβολή αυτής της πορείας, ενέχει κινδύνους που θα επηρεάσει το μέλλον των επόμενων γενεών σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας. Σήμερα η κύρια αντίθεση σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ανάμεσα σε δυνάμεις που υπερασπίζονται έναν πλουραλιστικό κόσμο ισονομίας λαών και πολιτισμών και σε δυνάμεις που τις μάχονται.
Όλος ο κόσμος χρειάζεται μια Ευρώπη που δεν ανταγωνίζεται στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας αλλά υπερβαίνει τον ανταγωνισμό για επικυριαρχία και προβάλει το ρόλο μιας ηθικής, πολιτισμικής υπερδύναμης ικανής να συμβάλλει στη θεμελίωση μιας ειρηνικής παγκόσμιας έννομης τάξης. Ικανής να κατευθύνει τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) αν όχι να λειτουργούν σ’ ένα σύστημα παγκόσμιας έννομης τάξης, τουλάχιστον να εφαρμόζουν τις ειλημμένες αποφάσεις τους για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Και τα λέω αυτά χωρίς να παραγνωρίζω το ρόλο της οικονομίας στην παγκόσμια πραγματικότητα ούτε στην εξουσία που ασκεί πολλές φορές επί της πολιτικής.
Κατά συνέπεια ο αγώνας για μια αυτόνομη Ε.Ε. αποτελεί προϋπόθεση του αγώνα για μια αριστερότερη ή δεξιότερη Ευρώπη. Κάθε βήμα ενοποίησης της Ευρώπης αποτελεί βήμα εδραίωσης ενός σταθερότερου ειρηνικότερου και δικαιότερου κόσμου.
Η αυτόνομη Ευρώπη δε μπορεί να πραγματοποιηθεί με γραφειοκρατικές αποφάσεις επαγγελματιών της πολιτικής ξεκομμένων από τους λαούς.
Ουσιαστική και αποφασιστική εγγύηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και προοπτικής της Ευρώπης αποτελούν οι λαοί της. Μόνον εάν το ευρωπαϊκό μέλλον καταστεί όραμα και πρόγραμμα που υπηρετεί τις ανάγκες, καθημερινές και ευρύτερες, των λαών της Ευρώπης, τότε το ευρωπαϊκό μέλλον θα είναι απαλλαγμένο από κάθε αχίλλειο πτέρνα.
Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το αίτημα δημοψηφίσματος για την έγκριση του Ευρωπαϊκού συντάγματος δεν είναι βεγγαλικό. Αποτελεί συνέπεια της ιδεολογικής και πολιτικής μας δέσμευσης στην υπηρεσία της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Εκφράζει το σεβασμό στο αίτημα και την απαίτηση των λαών της Ευρώπης για περισσότερη συμμετοχή και λιγότερη γραφειοκρατία.
Βέβαια περισσότερη συμμετοχή δε σημαίνει υποκατάσταση του Κοινοβουλευτικού διαλόγου από το διάλογο των τηλεοπτικών παραθύρων . Σημαίνει θεσμοθέτηση, ενίσχυση, εμπλουτισμό του διαλόγου σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Η περισσότερη συμμετοχή προϋποθέτει την κατοχύρωση του δικαιώματος, στην πληροφόρηση ως βασικού ανθρωπίνου δικαιώματος.
Μόνον ο ενημερωμένος πολίτης συμμετέχει ουσιαστικά και αποφασιστικά.
Εάν η πληροφόρηση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα στο έλεος της αγοράς, τότε η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας, την οποία ευαγγελίζεται η εποχή μας, θα είναι μία καθαρά ολιγαρχική κοινωνία.
Το αίτημα για δημοψήφισμα σέβεται απολύτως τις πολιτισμικές μας παρακαταθήκες της ισονομίας, της ισηγορίας και της ισοπολιτείας. Αξιοποιεί τη συγκυρία ως ευκαιρία για έναν ουσιαστικό πανεθνικό διάλογο.
Μέσα απ’ αυτό το διάλογο, άλλωστε, θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε την ελληνική συνιστώσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, κάτι που αποτελεί καθήκον μας.
Αυτή την ευκαιρία αρνήθηκε η κυβέρνηση της Ν.Δ. να δώσει στο λαό μας. Υποτιμώντας τη νοημοσύνη του, ή φοβούμενοι τη βούλησή του. Ίσως επειδή έκρινε ότι δεν τον αφορούν αυτά και ότι αυτά είναι θέματα που αφορούν ειδικούς και συνταγματολόγους.
Ο λαός μας είναι βαθιά πολιτικοποιημένος, διαθέτει πολιτικό αισθητήριο και είναι σε θέση να κατανοήσει ότι αυτό το Σύνταγμα δεν αποτελεί την Ιθάκη του νομικού πολιτισμού της Ευρώπης.
Ίσως το Σύνταγμα να μην είναι αυτό που ο καθένας από εμάς θα επιθυμούσε. Και είναι λογικό αν λάβει κανείς υπόψη του την ποικιλία των λαών και των πολιτισμών αλλά και την πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων. Αν όμως πρυτανεύσει στη σκέψη μας η φράση του συμπατριώτη μας Αριστοτέλη ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η άποψη του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι χώρες μικρές σαν την Ελλάδα θα επιβιώσουν μόνο αν συνδέσουν τα συμφέροντά τους με αυτά κάποιας μεγάλης δύναμης, τότε πρέπει να υπερψηφίσουμε ενσυνείδητα και αποφασιστικά το ευρωπαϊκό σύνταγμα.
Ο λαός μας κατανοεί ότι αυτό το Σύνταγμα αποτελεί έναν ακόμα θεμέλιο λίθο της ευρωπαϊκής αυτονομίας. Ο αγώνας για μια δικαιότερη και σοσιαλιστικότερη Ευρώπη συνεχίζεται.
Ως βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμμερίζομαι τη στάση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και τάσσομαι υπέρ της ψήφισης του ευρωπαϊκού συντάγματος. Παράλληλα καταγγέλλω την κυβέρνηση της Ν.Δ. που αρνήθηκε στο λαό μας την ευκαιρία ενός πανεθνικού διαλόγου και ενός δημοψηφίσματος.
Η Ν.Δ. στέρησε από τον ελληνικό λαό τη δυνατότητα να διατρανώσει την θέλησή του για συνέχιση της πορείας ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ν’ αποφασίσει ο ίδιος άμεσα για το μέλλον του.
Ίσως γιατί η πολιτική της καταβολή την οδηγεί να λαμβάνει αποφάσεις ερήμην του λαού.
Η πορεία αυτή προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν υπήρξε ποτέ γραμμική και εύκολη. Ούτε η συνέχει προβλέπεται ευθεία και ανθόσπαρτη.
Δεν ορίζεται με σαφήνεια η Ευρώπη έστω γεωγραφικά. Γιατί η γεωγραφία περιλαμβάνει τη γεωστρατηγική, τη γεωπολιτική, τη γεωοικονομία, τον πολιτισμό. Έτσι η Ευρώπη συνομιλεί με την Τουρκία, η οποία μάλιστα κατέχει τμήμα χώρας ενταγμένης στην Ε.Ε., της μαρτυρικής Κύπρου. Μιας χώρας η οποία συμπεριφέρεται κατά παράβαση όλων των ευρωπαϊκών κεκτημένων. Ενώ λοιπόν συνομιλεί με την Τουρκία, δε συνομιλεί με την Ουκρανία, τη Σερβία, τη Γεωργία και τη Ρωσία. Γνωρίζετε βέβαια τις πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις για τις επιθυμίες των λαών της Ευρώπης. Και πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τον κίνδυνο που θα προκύψει για την πορεία ενοποίησης από μια καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος στη Γαλλία, στο όνομα της επερχόμενης εισόδου της Τουρκίας.
Αλλά θέλω να καταθέσω μια ιστορική γνώση. Ότι οι συνταγματικές διακηρύξεις δεν υπήρξαν ποτέ συνθήκες επαρκείς για την διασφάλιση στην πράξη πολιτικών, κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα συντάγματα της γαλλικής και της αμερικάνικης επανάστασης ακόμα και της σοβιετικής με την εξέλιξή τους αποδεικνύουν του λόγου μου το αληθές.
Ντόρα: το μήλο κάτω από τη μηλιά;
Ντόρα: το μήλο κάτω από τη μηλιά;
Αν καθοριστική προϋπόθεση για την χάραξη της εξωτερικής πολιτικής και της υποστήριξης των εθνικών μας συμφερόντων και της εθνικής αξιοπρέπειας, αποτελεί το πόσο σύντομα ξεχνάνε οι Έλληνες – όπως είχε δηλώσει και ο Κ.Μητσοτάκης σχετικά με το όνομα των Σκοπίων – τότε ο πολιτικός μας βίος θα βασανίζεται από εφιάλτες. Βέβαια οι εφιάλτες στα όνειρα κάνουν και καλό γιατί μας αφυπνίζουν. Είθε να συμβεί το ίδιο και στην πολιτική μας ζωή.
Αν η κ. Ντόρα παραμείνει πιστή στις πατρικές της παραδόσεις – το μήλο κάτω από τη μηλιά – τότε θα βρεθούμε μπρος σ” εφιαλτικές καταστάσεις. Η πατρίδα αντί συναίνεσης και σύνεσης θα ζήσει πολιτικές εντάσεις και ακρότητες και μάλιστα με μέσα σαν εκείνα του βρώμικου ’89.
Τότε τα οικονομικά της χώρας ίσως βελτιωθούν με εκποιήσεις βραχονησίδων και η λεβεντογέννα Κρήτη θα ξανακερνάει τσικουδιές την οικογένεια Μπους.
Πολλοί Έλληνες, αλλά και ο πρόεδρος της Κύπρου ακόμα και πολλοί από το εσωτερικό της Ν.Δ. φοβούνται ότι η κ. Ντόρα μάλλον θα παραμείνει πιστή στην πατρική της πολιτική κληρονομιά.
Πρόσφατα ο κ. Γκλύξμπουργκ επανέφερε στη μνήμη μας το ρόλο του Κ. Μητσοτάκη, στη σύγκρουση των ανακτόρων με το Γέρο της Δημοκρατίας και την αποστασία που ακολούθησε. Και είναι βέβαιο ότι όταν μια πολιτική προσωπικότητα όπως ο Κ. Μητσοτάκης συγκεντρώνει τη λαϊκή οργή και την καταδίκη ανθρώπων όπως ο Γέρος της Δημοκρατίας , ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά ακόμα και ο ίδιος ο Γκλύξμπουργκ, αυτή η προσωπικότητα κάτι ιδιαίτερο πρέπει να έχει. Κάποιοι μιλάνε για γκαντεμιά. Ας ελπίσουμε ότι αυτή δεν ανήκει στα χαρακτηριστικά που κληρονομούνται.
Σ” αυτό ακριβώς το θέμα αναφέρθηκε και ο πρόεδρος του Ισραήλ, στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, κατά την οποία η κ. Ντόρα, ως δήμαρχος, του παρέδωσε το χρυσό κλειδί της πόλης. Είπε ότι πιστεύει πως θα της φέρει γούρι. Είθε να είναι έτσι γιατί οι καιροί χρειάζονται πολύ απ” αυτό. Αλλά δεν αρκεί μόνο το γούρι για το χειρισμό θεμάτων όπως το Κυπριακού, τα Ελληνοτουρκικά, το Σκοπιανό και του Κόσσοβου.
Τα κάστανα που έχει η κ. Ντόρα να βγάλει απ΄ τη φωτιά είναι πολλά και δεν αποκλείεται ο κ. Καραμανλής, να θέλει να δοκιμάσει τα δάκτυλά της. Ελπίζουμε να μην καεί, διότι αν συμβεί αυτό, τότε δε θα καεί μόνο εκείνη.
Είναι και ένα άλλο θέμα που χρήζει διερεύνησης. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ο απερχόμενος Υπουργός Εξωτερικών ήταν δοκιμασμένος, έμπειρος και πετυχημένος. Τότε προς τι αυτή η αλλαγή;
Αν η αλλαγή οφείλεται στην ανάγκη αντιμετώπισης εσωτερικών ισορροπιών τότε δεν ταιριάζει με την κρισιμότητα των καιρών. Εκτός και σημαίνει – παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα – αλλαγή πλεύσης. Είτε στο σύνολο της εξωτερικής πολιτικής είτε σε επιμέρους άξονές της.
Θα ήταν άδικο να κρίνει κανείς την κ. Μπακογιάννη με βάση τα προπατορικά της αμαρτήματα. Πολύ περισσότερο όταν οι απροκάλυπτες φιλοδοξίες της, της επιβάλουν ν” αναδειχθεί σαν αυτόνομη προσωπικότητα. Στην πολιτική τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματός άλλωστε καμιά φορά … «από αγκάθι βγαίνει ρόδο».
Βέβαια η κ. Μπακογιάννη δεν κουβαλάει μόνο την παράδοση του πατρός της αλλά και του αείμνηστου συζύγου της. Παράδοση βαριά, αγωνιστική, αιματοβαμμένη. Η κ. Μπακογιάννη θα κριθεί από το έργο της ακριβώς όπως τα δένδρα κρίνονται από τους καρπούς τους. Ίδωμεν.
Στον ΟΠΑΠ συμβαίνουν «Σημεία και Τέρατα»
ΤΑ ΝΕΑ 11-7-06
1. Πώς βρεθήκατε στη λίστα με τους «οπαδούς» που Χρηματιστηρίου;
Πρόκειται περί αθλιότητας. Ως γυναικολόγος, ιδρυτικό στέλεχος του ΙΑΣΩ, είχα και έχω μόνο μετοχές του μαιευτηρίου, όπου εργαζόμουν. Τις απέκτησα πολλά χρόνια πριν εκλεγώ βουλευτής.
Με εμφανίζουν ως χαμένο επειδή δεν «πούλησα» όταν το ΙΑΣΩ μπήκε στο Χρηματιστήριο και η αξία της μετοχής του πολλαπλασιάστηκε.
Έλεος!
2.Θα επιμείνετε στην αγωγή μέχρι τέλους;
Ναι. Για ν” αποκατασταθεί η αλήθεια. Το ποσό που θα επιδικαστεί θα διατεθεί στη Β” Πειραιά, για δημιουργία κέντρου Μικρασιατικού πολιτισμού και άλλες κοινωφελείς δραστηριότητες.
3. Βλέπετε μεθοδεύσεις του προεδρείου της Βουλής γύρω από το χειρισμό του θέματος;
Η διαστρέβλωση και παραπλανητική δημοσιοποίηση των στοιχείων οδηγεί αντικειμενικά σε σύγχυση και εντέλει συγκάλυψη. Με ευθύνη του προεδρείου, η διαλεύκανση της σχέσης πολιτικών και διαπλοκής μετετράπη σε «φούσκα».
Όσο για μένα και η κυρία Πρόεδρος και ο κύριος Τραγάκης (Βουλευτής Ν.Δ. Β’Πειραιά!) παραδέχθηκαν την απρέπεια σε βάρος μου. Δεν το δήλωσαν όμως δημόσια όπως το ζήτησα.
4. Στον ΟΠΑΠ συμβαίνουν περίεργα πράγματα;
Μου ανατέθηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο «φάκελος ΟΠΑΠ». Συμβαίνουν «σημεία και τέρατα». Απεμπολείται ο δημόσιος και κοινωφελής χαρακτήρας του. Εκχωρείται το μονοπώλιο των τυχερών παιχνιδιών από το κράτος.
5. Η καταγγελία στη Βουλή αφορά μοίρασμα της πίτας σε «ημετέρους» ή κάτι παραπάνω;
Ο μόνος νόμος που ισχύει στον ΟΠΑΠ είναι η ικανοποίηση των «ημετέρων» οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων της Ν.Δ.
6. Η συμφωνία για το «Στοίχημα» σας εξέπληξε;
Καθόλου. Ποτέ δεν πίστεψα ότι η Ν.Δ. εννοούσε όσα προεκλογικά κατήγγειλε ή εξήγγειλε.
Αναμένω και κουλοχέρηδες και τζόγο με πίστωση (τζόγοcard).
7. Ο «νόμος Ρέππα» για το Ασφαλιστικό είναι τελικώς ένα «μπάλωμα»;
Χρειάζεται βελτίωση. Με στόχο το συμφέρον των εργαζομένων.
8.Συμφωνείτε με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την τροπολογία “Εβερτ;
Τα κόμματα εξουσίας αυτοπροσδιορίζονται. Ως αντιπολιτευτική κίνηση ήταν καλή.
9. Η κόντρα Αλογοσκούφη – ΄Εβερτ πως σας φάνηκε;
Κόντρα μεταξύ μιας ολίγον εθνικής και μιας α-εθνικής Δεξιάς.
10. Το σχέδιο Γιαννίτση θα είχε σήμερα τύχη;
Καμία.
11. Τι γεύση αφήνει η μέχρι τώρα θητεία της κυβέρνησης Καραμανλή;
Γεύση Καρά-αμάν-αλί όπως έλεγε και η γενιά του 114.
12. Σε ποιόν κυβερνητικό τομέα θα βάζατε καλό βαθμό για το έργο που γίνεται;
Κάπως ψάχνονται στο Υπουργείο Ανάπτυξης αλλά η λαίλαπα Αλογοσκούφη παρασύρει τα πάντα.
13. Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έφερε ο Γ. Παπανδρέου στο Κίνημα;
Οραματίζεται ένα συμμετοχικό, πατριωτικό, ηθικό και κοινωνικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αξίζει να συμβάλουμε στην υλοποίησή του.
14. Ναι σε μια πολιτική για «λιγότερο κράτος»;
Λιγότερο κράτος, φιλικό στον πολίτη, εθνικά και κοινωνικά χρησιμότερο.
15. Οι μηχανισμοί στο ΠΑΣΟΚ κρατούν ακόμη;
Κρατούν. Όμως όλες οι μηχανές χωρίς τα λάδια τους καίγονται.
16. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν αποκομίζει κέρδη από την κυβερνητική φθορά;
Δεν απέχει ο χρόνος που θα συμβεί και αυτό.
17. Στις δημοτικές εκλογές θα κριθεί και η ηγεσία του Κινήματος;
Κυρίως θα κριθούν οι τοπικές ηγεσίες. Θα φανούν τ” αποτελέσματα της μάχης μεταξύ μηχανισμών εξουσίας και δυνάμεων της κοινωνίας.
18. Το μεγαλύτερο λάθος της κυβέρνησης Σημίτη;
Επέτρεψε να της καταλογιστεί έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και διαφάνειας.
19. Η Ν.Δ. «έχει πέσει σαν πεινασμένη» στη δημόσια διοίκηση, όπως είπε ο Γ.
Παπανδρέου;
Πεινασμένη και αλαζονική. Με αναξιοκρατία και ιδιοτέλεια.
20. Η διεύρυνση του ωραρίου καταστημάτων σας βρίσκει αντίθετο;
Ναι, γιατί και οι υπάλληλοι είναι πολίτες. «Σάββατο να ‘ναι μάστορα και ας είναι χίλια χρόνια» όπως λέει ο λαός μας.
21. Στις γειτονιές του Πειραιά βλέπετε μεταστροφή του πολιτικού κλίματος;
Έχει ήδη αρχίσει. Άλλωστε οι γειτονιές του Πειραιά ήταν και παραμένουν κόκκινες ποδοσφαιρικά και πράσινες πολιτικά.
Ομόλογα
- Κύριε Λιντζέρη το πολιτικό κλίμα έχει φορτιστεί το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη δυσώδη υπόθεση των ομολόγων. Το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να καταστήσει το θέμα βασικό στην προεκλογική περίοδο. Τι σας ενόχλησε σε αυτή την ιστορία;
Δ.Λ. Η δυσώδης – όπως εύστοχα αναφέρετε – υπόθεση των ομολόγων πρωτίστως αποδεικνύει περίτρανα τον τρόπο με τον οποίο κυβερνά και διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα η Ν.Δ.. Κατέρρευσαν οι μεγαλοστομίες της για χρηστή διοίκηση και για διαφάνεια στο δημόσιο βίο. Κατέπεσαν ως ιδιοκτήτες της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων και όχι ως εφήμεροι διαχειριστές που θα πρεπε να έχουν στόχο την αύξηση της περιουσίας των ταμείων. Θεωρώ ότι «έκλεψαν εκκλησίες» και κάτι παραπάνω, το ιερό των εκκλησιών. Το μόχθο των εργαζομένων. Την ασφάλεια για τις συντάξεις τους. Αλλά και στην αντιμετώπιση του προβλήματος, όταν αυτό είδε το φως της δημοσιότητας, συμπεριφέρθηκαν ως Πόντιοι Πιλάτοι, επιχειρώντας να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη. Ψεύδονται όταν λένε ότι αυτοί δημοσιοποίησαν το πρόβλημα. Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε από τον τύπο. Απλά δε μπόρεσαν να το συγκαλύψουν. Και ακόμα, λένε ότι υπήρχε νομοθετικό κενό γι” αυτό και οι διοικήσεις προέβησαν σ” αυτή την επένδυση. Μας λένε δηλαδή ότι οι ίδιοι θα νομοθετήσουν για να προστατευθούν από τους εαυτούς τους. Η εντιμότητα και η χρηστή διοίκηση δε νομοθετείται. Ή τα έχεις ή δε τα έχεις. Και απ” ότι φαίνεται, αυτοί δεν τα έχουν.
- Πιστεύετε ότι στο ζήτημα των κρατικών ομολόγων που κατέληξαν στα Ταμεία υπήρξαν διαδρομές που αναδεικνύουν πολιτικές ή και ποινικές ευθύνες;
Δ.Λ. Πολιτικές ευθύνες υπάρχουν και μάλιστα πελώριες, οι οποίες βαρύνουν τους αρμόδιους υπουργούς και προσωπικά τον Πρωθυπουργό. Αναμφίβολα υπήρξε κεντρικός σχεδιασμός. Δεν ήταν προσωπικές επιλογές των διοικήσεων. Το αποδεικνύει ο μεγάλος αριθμός των ασφαλιστικών ταμείων που επένδυσαν στα δομημένα ομόλογα. Είκοσι πέντε, μέχρι στιγμής, έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Και στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, όπου παρευρέθησαν 12 πρόεδροι για να δώσουν εξηγήσεις, η συνεδρίαση μετατράπηκε σε μια μονότονη επανάληψη των ίδιων επιχειρημάτων και από τους 12. Οι ποινικές ευθύνες ερευνόνται και δε θα ήθελα να πάρω θέση επ” αυτού. Όμως ακόμα και αν οι υπεύθυνοι αποφύγουν τη τσιμπίδα του νόμου, ουδόλως απαλλάσσονται από τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες τους.
- Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου στοχεύει και σ” αυτό το θέμα και γενικότερα τον Κώστα Καραμανλή. Με το χέρι στην καρδιά, πιστεύετε ότι μπορεί να αγγίζει τον πρωθυπουργό αυτή η ιστορία, είναι δυνατόν εσείς να στηρίζετε την προσπάθεια ανατροπής σκηνικού σε μια τέτοια αντιπαράθεση;
Δ.Λ. Με το χέρι στην καρδιά, αν ο αρχηγός δεν έχει ευθύνες για το τι κάνει η ομάδα του, τότε δεν κάνει για αρχηγός. Αν ο χωρίς ντροπή τζόγος των συντάξεων των οικονομικά εξαθλιωμένων συνταξιούχων μας, δεν είναι επαρκής αιτία αλλαγής σκηνικού, ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να την προκαλέσει.
- Πέρα από τα ομόλογα, εσείς τι καταμαρτυρείτε στην κυβέρνηση, τι είπε και δεν έκανε, γιατί θα πρέπει να πάψει να έχει στα χέρια της τις τύχες της χώρας, τι της καταλογίζετε;
Δ.Λ. Η Ν.Δ. αντί να κάνει πολιτική, έκανε ηθικολογία και τώρα που αποκαλύφθηκε η ταυτότητά της, μια ταυτότητα Φαρισαίου υποκριτή δεν πείθει πια ούτε τα στελέχη της. Της καταλογίζω αναξιοπιστία και ανικανότητα. Ασκεί μια δεξιά πολιτική που εξυπηρετεί τους λίγους και τους ημέτερους. Ο Πρωθυπουργός είναι μονίμως απών. Δεν απέχει ο χρόνος που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, θ” αναφωνήσει όπως το παιδάκι στο παραμύθι του Άντερσεν «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
- Ωστόσο, ενώ σίγουρα η κυβέρνηση με όλα αυτά πιέζεται, οι μετρήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει εύκολα πόντους, δεν έχει καταφέρει ούτε σε αυτή την ανηφορική για την κυβέρνηση περίοδο να προηγηθεί ούτε σε μια δημοσκόπηση. Φταίνε οι δημοσκόποι και οι μετρήσεις τους ή μήπως δεν έχετε ακόμη καταφέρει να πείσετε τον ελληνικό λαό ότι αποτελείτε εναλλακτική λύση διακυβέρνησης;
Δ.Λ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά την εκλογική του ήττα το 2004 ξεκίνησε θα ‘λεγα από μηδενική βάση. Ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του, έκανε και κάνει θεσμική αντιπολίτευση, κατέθεσε το κυβερνητικό του πρόγραμμα, ένα νέο συμβόλαιο με το λαό. Από την άλλη πλευρά, αναμφίβολα, η Ν.Δ. και ο κ. Καραμανλής είχαν μια περίοδο χάριτος. Το ότι δεν εισπράττει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τη φθορά της Ν.Δ. – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – οφείλεται και στους 2 παραπάνω παράγοντες. Εκείνο που πρέπει να κάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι να γνωστοποιήσει στον ελληνικό λαό, το πρόγραμμά του και να δείξει άφθαρτα πρόσωπα, ικανά να το υλοποιήσουν. Πάντως, όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, δείχνουν πως το μεγαλύτερο μέρος των αναποφάσιστων, «τείνουν ευήκοον ους» στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στο Γ. Παπανδρέου. Πιστεύω ότι στις ερχόμενες εκλογές, όποτε γίνουν, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έστω και οριακά θα κερδίσει.
- Υπάρχει και μια διαρκής μουρμούρα στο ΠΑΣΟΚ που ξεκινά από τα μεγάλα στελέχη έως τη λεγόμενη βάση και αφορά απευθείας στον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου, αγγίζοντας ακόμα και ζητήματα ικανότητάς του να οδηγήσει το κόμμα σε εκλογική νίκη μέσα από τη σφυρηλάτηση μιας νέας ενότητας. Πως έχουν τελικά τα πράγματα;
Δ.Λ. Ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τη βάση, υπάρχει ένα φάσμα ανθρώπων που έχουν και αυτοί ευθύνες για τη φθορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αναμφίβολα δυσκολεύουν την άμεση και πειστική επαφή με το λαό. Όσον αφορά τον Γ. Παπανδρέου κάποτε τον κατηγορούσαν ότι δεν έκανε σκληρή αντιπολίτευση, τώρα που κάνει, κάποιοι του καταλογίσουν ότι δεν εισπράττει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αν όλα πρόκειται να τα κάνει ο Παπανδρέου και για όλα φταίει ο Παπανδρέου, τότε τι ρόλο παίζει το κόμμα, οι Βουλευτές και τα στελέχη; Τότε για ποιο συμμετοχικό κόμμα μιλάμε; Κάποιοι κάνουν κριτική στη ρητορική του δεινότητα. Όμως, άλλο η ρητορική, άλλο η πολιτική. Ο Γ.Π. απέδειξε ότι σε επίπεδο πολιτικής χειρίζεται τα θέματα με γνώση της πολιτικής και στρατηγικής κάνοντας τους αναγκαίους ελιγμούς αλλά και αιφνιδιασμούς όταν χρειάζεται. Προτιμώ την πολιτική από τη ρητορική.
- Στην προσπάθεια που κάνει το ΠΑΣΟΚ για να αντεπιτεθεί και να πείσει, υπάρχουν εκείνοι που και δημοσίως -όπως για παράδειγμα ο Θόδωρος Πάγκαλος- ακολουθούν ένα δικό τους σκεπτικό που πολλές φορές δεν συναντάται με το σκεπτικό και τη στρατηγική που προκρίνει η ηγεσία. Είναι πρόβλημα αυτό ή μήπως μέσα στο νέο, πολυτασικό ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου μπορεί και να θεωρηθεί πλεονέκτημα;
Δ.Λ. Οι πραγματικές τάσεις υπάρχουν και είναι ριζωμένες στο λαό, όταν συσπειρώνονται στο κόμμα οργανωμένα στρώματα της κοινωνίας και συγκεκριμένα συμφέροντα. Τάση δεν είναι να δηλώνει κανένας ό,τι και όταν του ‘ρχεται. Πάντως ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει δηλώσει πως δεν περισσεύει κανένας αρκεί να πιστεύει στο πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στην εφαρμογή του. Έχει δείξει ότι δεν έχει ανάγκη από φερέφωνα, αλλά από δυναμικές μορφές διαχρονικής αξίας ή νέους πολιτικούς με φρέσκιες ιδέες και όρεξη για δουλειά.
- Aπό όλες σχεδόν τις πλευρές τίθεται το ζήτημα της ανανέωσης, όχι μόνο σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, αλλά κυρίως σε επίπεδο ανάδειξης στελεχών διαφορετικού ήθους που θα κληθούν να διευθύνουν το κράτος, εάν κληθείτε ξανά να κυβερνήσετε. Πως θα το πετύχετε αυτό;
Δ.Λ. Ανανέωση δε σημαίνει «όλα τα μωρά στην πίστα». Ανανέωση σημαίνει ικανότητα για νέες αποτελεσματικότερες προσεγγίσεις και λύσεις στα προβλήματα. Σημαίνει αξιοπιστία, κοινωνική αποδοχή. Σημαίνει υπέρβαση από τα λάθη του παρελθόντος αλλά συγχρόνως πίστη και εμμονή στις ρίζες του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που είναι η ιδεολογία της μεγάλης προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης. Και ας έχουμε υπόψη και τη ρήση του Πλούταρχου «εκεί που υπάρχουν διεφθαρμένοι γέροι θα βρεις και πολλούς προπετείς νέους». Το πρόβλημα είναι οι επαγγελματίες της πολιτικής που ταυτίζουν τον εαυτό τους με την εξουσία κρατώντας τους μηχανισμούς. Το σύνθημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» εκφράζει τη λαϊκή βούληση. Παραμένει αίτημα αναγκαίο και χρήσιμο.
- Θέλω να έρθουμε στον Πειραιά και την περιφέρειά σας με τα μεγάλα προβλήματα. Τι απολογισμό κάνετε στην τριετία της Νέας Δημοκρατίας;
Δ.Λ. Μηδενικό. Από κάθε άποψη, από κάθε πλευρά. Η απουσία της κυβέρνησης αυτά τα τρία χρόνια από την περιφέρεια μας είναι χαρακτηριστική. Κανένα έργο. Κανένα ενδιαφέρον. Καμία πρόοδος. Φαίνεται πως η Νέα Δημοκρατία δεν έχει απαλλαγεί από την ελιτίστικη νοοτροπία της και ο Πειραιάς δεν συμβαδίζει με αυτήν. Γι αυτό κι ανεργία χτυπάει κόκκινο, η παιδεία λειτουργεί υποτυπωδώς, η εγκληματικότητα γίνεται απειλητική και τα χρόνια προβλήματα της περιφέρειας μας παραμένουν αμετακίνητα στη θέση τους.
- Θέλετε να κυβερνήσετε σύντομα και λέτε ότι είστε έτοιμοι. Ποιο είναι το διό σας πρόγραμμα για τον Πειραιά, τι θα κάνετε εσείς που δεν μπόρεσε να κάνει αυτή η κυβέρνηση και σε ποια συγκεκριμένα πεδία;
Δ.Λ. Ασφαλώς θα σας μιλήσω για διακυβέρνηση που μπορεί να φέρει αποτελέσματα:
-
- Συνεργασία μα τη Νομαρχία και με τους Δήμους του Πειραιά.
- Συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Πειραιά
- Με τους οργανωμένους φορείς του Πειραιά, επιστημονικούς και εκπαιδευτικούς, από τη Ναυτιλία μέχρι την Εκκλησία, τα επιμελητήρια …
- Ανάπτυξη χωρίς τη μεθοδική υπεύθυνη προγραμματισμένη συμμετοχή της κοινωνίας δε γίνεται.
Όσον αφορά τα έργα θα σας αναφέρω επιγραμματικά συγκεκριμένο πρόγραμμα που έχω καταθέσει στο κόμμα μου για έργα πρώτης προτεραιότητας στην εκλογική μου περιφέρεια. Αυτά είναι : η άμεση ολοκλήρωση των έργων στη Ψυτάλλεια, η αξιοποίηση με αναπτυξιακά αλλά και κοινωνικά κριτήρια της περιοχής στην ανάπλαση στη Δραπετσώνα, η απομάκρυνση των φυλακών Κορυδαλλού και των καζανιών από το Πέραμα, η ανάπτυξη της Σαλαμίνας με την ανάδειξη της ιστορίας της και τη δημιουργία ενός χώρου στον οποίο θα γίνεται προσομοίωση (ηλεκτρονική αναπαράσταση) της μάχης της Σαλαμίνας και θα εκτίθενται ιστορικά ευρήματα και πλοία της εποχής, η αναδάσωση, διάσωση και ανάπτυξη του όρους Αιγάλεω, η δημιουργία αθλητικών εγκαταστάσεων και επέκταση του Μετρό στους δήμους της Β” Πειραιά.
- Γιατί να σας πιστέψουν οι πολίτες και να σας προτιμήσουν, αφού αυτά ακριβώς τα προβλήματα που αναφέρετε και ζητούν λύσεις, όταν κυβερνήσατε δεν τα λύσατε;
Δ.Λ. Λύσαμε πολλά προβλήματα. Ιδιαίτερα οι δήμοι της Β” Πειραιά, όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρέδωσε την εξουσία, δεν είχαν καμία σχέση με την κατάσταση που υπήρχε όταν το 1981 ανέλαβε την εξουσία. Να σας θυμίσω την απομάκρυνση της χαβούζας και της χωματερής. Να σας θυμίσω τ” αποχετευτικά έργα και τόσα άλλα. Βεβαίως θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα. Ακόμα σας διαβεβαιώνω ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πήρε και το μήνυμα και το μάθημα του 2004.
- Αλήθεια, πιστεύετε πραγματικά ότι μπορεί να αλλάξει μοίρα ο ευρύτερος Πειραιάς και να πάρει τη θέση που του αξίζει και του αναλογεί, τώρα μάλιστα που το τέταρτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης πηγαίνει κατά 80% στην Επαρχία;
Δ.Λ. Φυσικά και μπορεί. Είναι άκρως υλοποιήσιμο. Αρκεί να δουλέψουν γι” αυτό άνθρωποι ικανοί που δε θα οικειοποιούνται τα αποθεματικά των ταμείων. Προϋπόθεση για την ανάπτυξη του Πειραιά είναι η πολιτική του ανάπτυξη. Θα πρέπει να τεθεί τέλος στο πολιτικό παιχνίδι του παραγοντισμού με κομματάρχες και οπαδούς, με ρουσφέτια και διαπλοκές. Πολιτική ανάπτυξη προϋποθέτει να καταργηθούν τα φέουδα. Η απελευθέρωση των κοινωνικών, επιστημονικών και οικονομικών δυνάμεων του Πειραιά θα δώσει τη δυνατότητα στην ανάπτυξή του. Ο λαός της πόλης του Πειραιά απέδειξε ότι είναι ικανός να βαδίσει αυτό το δρόμο. Το απέδειξε με την θριαμβευτική εκλογή του Παναγιώτη Φασούλα στο τιμόνι του Δήμου.
- Είστε στη δεύτερη κοινοβουλευτική σας θητεία και μάλιστα ενισχυμένος σε προτιμήσεις. Γιατί συνεχίζετε σε ένα πολιτικό τοπίο που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι αρκετά αποϊδεολογικοποιημένο, τι σα κρατάει σε αυτή τη μάχη;
Δ.Λ. Κατ” αρχήν, συμφωνώ με την εκτίμησή σας για την απουσία ιδεολογίας και την κρίση της πολιτικής. Πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουν στη ζωή μας. Πιστεύω ότι μπορώ να συμβάλω σ” αυτό. Οι βαθιές ρίζες της προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης καθώς και η αγωνιστική και μαχητική παράδοση της περιοχής του Πειραιά μπορεί να συμβάλλουν στην αναγέννηση της πολιτικής ζωής. Με ώθησε στην πολιτική η διάθεσή μου για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό με κρατά ακόμα.
- Αφήσατε στην άκρη μια πετυχημένη ιατρική καριέρα για να εκπροσωπήσετε τη Β΄ Πειραιά στη Βουλή. Αξίζει αυτό το ταξίδι;
Δ.Λ. Η ιατρική είναι η ζωή μου. Ο επιστημονικός και επαγγελματικός προσδιορισμός μου ως άνθρωπος. Με την ιατρική υπηρετώ τη γυναίκα και τη μητρότητα. Με την πολιτική αντιπαλεύω την ασχήμια στη ζωή. Υπερασπίζομαι έναν κόσμο ομορφιάς, κοινωνικής υγείας, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Η ιατρική μπορεί να υπηρετήσει τη σωματική και ψυχική υγεία. Η πολιτική υπηρετεί το πολιτικό σώμα. Υπηρετεί κάτι ευρύτερο. Δίνει προοπτική, ελπίδα. Καλλιεργεί και διαμορφώνει δυνατότητες για το μέλλον.
- Που σταματάνε τα όνειρα του Δημήτρη Λιντζέρη, τι θα τον έκανε να πει «πέτυχα» σε αυτή την πορεία;
Δ.Λ. Όταν αισθανθώ ότι έχω συμβάλλει στην αναβάθμιση της πολιτικής ζωής του τόπου, στο πλάτεμα και βάθεμα της Δημοκρατίας, στη βελτίωση της ζωής των συμπολιτών μου. Όταν αισθανθώ ότι έχω συμβάλλει στην υλοποίηση μερικών από τα πιο κάτω:
-
- Όταν θα στηθεί στη Νίκαια ένα Ινστιτούτο που θα πλαισιώνεται από μια βιβλιοθήκη γραπτή και ηλεκτρονική, ικανή να τεκμηριώσει τον πλούτο του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού, σε συνεργασία με τους δήμους και την εκκλησία
- Όταν όλοι οι δήμοι του Πειραιά θα αποκτήσουν μόνιμη και σταθερή συνεργασία με στόχο τον προγραμματισμό δράσεων αφιερωμένων στη διατήρηση του μικρασιατικού και ποντιακού Ελληνισμού, αρχής γενομένης από το Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού.
- Όταν στη Β” Πειραιά με πρωτοβουλία Μικρασιατών και Ποντίων θα δημιουργήσουμε το φόρουμ των Εθνών της Γενοκτονίας, όπου θα συναντιόνται οι Αρμένιοι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής, οι Εβραίοι και κάθε λαός που έχει υποστεί γενοκτονία. Φόρουμ αφιερωμένο στην τέχνη και τον πολιτισμό αυτών των εθνών αλλά και στην τέχνη που καταδικάζει τη βία, τον πόλεμο και τη γενοκτονία.
- Όταν ο Πειραιάς διευρύνει την πολιτιστική του ταυτότητα και δε θ” αποτελεί το λιμάνι της Αθήνας. Όταν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα ανταγωνίζεται το Εθνικό.
- Όταν το Πανεπιστήμιο Πειραιά αποκτήσει και ξενόγλωσσα τμήματα, (αγγλόφωνο κ.α.) και θ” ανταγωνίζεται τα Πανεπιστήμια της Αγγλίας τουλάχιστον στις Ναυτιλιακές σπουδές και θα κάνει τον Πειραιά, διεθνούς εμβέλειας πνευματικό κέντρο και φοιτητούπολη.
- Όταν στην Τράπεζα Πειραιώς μεγαλομέτοχοι θα γίνουν οι Πειραϊκοί Δήμοι, τα Πειραϊκά επιμελητήρια, η Πειραϊκή εκκλησία, οι σύνδεσμοι των Πειραϊκών επιχειρήσεων και η Τράπεζα Πειραιώς θ” αποτελεί αναπτυξιακό μοχλό για την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.
- Όταν οι Βουλευτές Α” και Β” Πειραιά όλων των κομμάτων θα συναντιόνται κάθε τρίμηνο στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και θα συζητούν για την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική συνέπεια λόγων και πράξεων των κομμάτων τους απέναντι στον Πειραιά. Όταν συζητούν για την πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη του Πειραιά.
- Όταν οι Δήμαρχοι του Πειραιά θα συναντιούνται κάθε μήνα για να συζητούν τα θέματα της ευρύτερης περιοχής για την καλύτερη δυνατή συνεργασία τους στις συγκοινωνίες, την ανακύκλωση, την καθαριότητα, τον πολιτισμό κ.α..
- Όταν ο Πειραιάς θα εννοήσει ως ενδοχώρα του τα νησιά του Αργοσαρωνικού και θα έχει θέσει σε κίνηση θαλάσσια λεωφορεία παντός καιρού που δε θα σταματούν στις 8 το βράδυ. Όταν η Σαλαμίνα, η Αίγινα, η Ύδρα, ο Πόρος θα αποτελούν ξεχωριστά μεν, αλλά οργανικά συνδεδεμένα «διαμάντια» στην ανάπτυξη και την ανάδειξη του Πειραιά.
- Όταν ο αθλητισμός αναπτυχθεί στον Πειραιά και στις γειτονιές του και συνεγείρει όλα τα νέα παιδιά με επαρκείς εγκαταστάσεις και οικονομική άνθιση.
- Όταν δρομολογηθούν τα έργα που σας ανέφερα σε πιο πάνω ερώτηση
Έστω και μερικά απ” αυτά που προανέφερα αν γίνουν και αν έχω συμμετοχή στην σπορά και στη δρομολόγησή τους, θα αισθανόμουν ότι πέτυχα σ” αυτή την πορεία.
- Είστε αισιόδοξος τελικά για τις εκλογές ή μήπως οι πολίτες παρά τα όσα συμβαίνουν καθημερινά θα δώσουν στον Καραμανλή μια δεύτερη ευκαιρία, όπως έχουν κάνει τόσες φορές με το ΠΑΣΟΚ κατά το παρελθόν;
Δ.Λ. Ναι είμαι αισιόδοξος. Το συμφέρον του έθνους και του λαού επιβάλλει την απομάκρυνση αυτής της Κυβέρνησης από την εξουσία. Ο λαός μας εξαπατήθηκε από τις προεκλογικές μεγαλοστομίες της Ν.Δ. και απογοητεύτηκε από την κυβερνητική της πράξη. Από μας εξαρτάται να πείσουμε τον ελληνικό λαό ότι είμαστε καλύτεροι, ικανότεροι και χρησιμότεροι.
- Ποιο είναι το μήνυμα του Δημήτρη Λιντζέρη στους Πειραιώτες που αυτή τη στιγμή μας διαβάζουν;
Δ.Λ. Μπορούμε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα. Αρκεί να το θελήσουμε και να παλέψουμε γι” αυτό. Και όχι για τον εαυτό μας. Δυνατά με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Γενναίες αποφάσεις για ριζική επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ
Αναμφίβολα δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιορίσει κανείς με ακρίβεια τις συνέπειες, των πρόσφατων απάνθρωπων τρομοκρατικών κτυπημάτων και των συνεπειών που έπονται στην οικονομία και την καθημερινή ζωή των Ελλήνων.
Τα τραγικά γεγονότα μας κάνουν να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σ” ένα παγκόσμιο χωριό, όπου τα πάντα μεταδίδονται αστραπιαία κι είναι αδύνατο να προστατευτεί κάποιος, κλεισμένος στο κέλυφός του.
Όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε πόσο καθοριστική και ορθή για την πορεία της χώρας μας ήταν η επιλογή της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσα στην καταιγίδα , η Ελλάδα έχει ένα νομισματικό καταφύγιο, το ευρώ. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε., συνιστά ένα πεδίο παρέμβασης στο διεθνές γίγνεσθαι και ισχυροποιεί τη θέση της χώρας. Ένα σύγχρονο βιώσιμο σύστημα παγκόσμιας ισορροπίας απαιτεί η Ευρώπη να έχει έναν αναβαθμισμένο ουσιαστικό και αυτόνομο ρόλο.
Άλλωστε αποδείχθηκε ότι η παγκόσμια Υπερδύναμη από μόνη της αδυνατεί να αποτρέψει την τρομοκρατία. Η ώρα της Ευρώπης πλησιάζει για την παγκόσμια κοινότητα, κάτι που πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τις κυβερνήσεις και τους λαούς της για να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Σε αυτές τις συνθήκες πραγματοποιείται το Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Τα τελευταία γεγονότα έκαναν πιο επιτακτική την απάντηση στα ερωτήματα :
Ποια πολιτική παράταξη, με ποιο όραμα, ποια πολιτική, ποια πρακτική, ποια οργάνωση πρέπει να οδηγήσει την Ελλάδα, την πρώτη 10ετία του 21ου αιώνα, που ξεκίνησε με τόσο δραματικό τρόπο.
Έχουμε επομένως την υποχρέωση να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα. Μια επικοινωνιακού τύπου άμβλυνση των μεγάλων κοινωνικών θεμάτων, λόγω της τρομοκρατίας θα ‘χε μικρό χρόνο επιβίωσης. Προβλήματα όπως η ανισότητα στην περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας, η ασφαλεία των πολιτών απαιτούν άμεσες λύσεις.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. , μέσα στην 27χρονη συναρπαστική διαδρομή του, καταξιώθηκε και έζησε μεγάλες στιγμές μαζί με την κοινωνία, όταν έφερνε το νέο, το καινοτόμο, όταν υλοποιούσε τις προσδοκίες του λαού μας.
Στη ζωή όμως τίποτα δεν μένει ακίνητο, τίποτε δεν ισχύει αιώνια. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη νικηφόρα πορεία, πρέπει να ξανατολμήσουμε. Να συγκρουστούμε με κατεστημένες λογικές, να εισπνεύσουμε τ” οξυγόνο της κοινωνίας. Ύστερα από 18 χρόνια κυβερνητικής εμπειρίας έχουμε ανάγκη από νέες ριζοσπαστικές τομές και αλλαγές.
Δική μας ευθύνη είναι να αποδείξουμε ότι είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε την Ελλάδα και το λαό της κι όχι γιατί τα στελέχη μας συνήθισαν σε υπουργικούς ή άλλους θώκους.
Δική μας ευθύνη είναι να συγκρουστούμε με κακώς κείμενες καταστάσεις, που μερικές φορές αφορούν και εμάς τους ίδιους. Οι επιτυχίες σε βασικούς στόχους και η ρευστότητα και ανασφάλεια τους διεθνούς περίγυρου, δεν πρέπει να μετατραπούν σε άλλοθι εφησυχασμού και αυταρέσκειας.
Στόχος μας πρέπει να είναι στη 10ετία που διανύουμε η Ελλάδα να είναι μια χώρα ασφαλής, ανοιχτή στη διεθνή συνεργασία για την επαναφορά της ηρεμίας και της συνύπαρξης στα ταραγμένα Βαλκάνια. Με μια κοινωνία που θα μειώνει τις μεγάλες ανισότητες προστατεύοντας όσους αδυνατούν να μετέχουν δυναμικά στην ανάπτυξη. Η Ανάπτυξη χωρίς κοινωνική σύγκλιση και συνοχή θα είναι ψευδεπίγραφη.
Η επίτευξη των στόχων προϋποθέτουν να χτυπηθεί η γραφειοκρατία ,που πνίγει την επιχειρηματικότητα και ταλαιπωρεί τους πολίτες. Απαιτείται διαρκής εκσυγχρονισμός του κράτους και των υπηρεσιών του. Η Παιδεία και ο Πολιτισμός είναι το πιο ισχυρό κεφάλαιο της χώρας. Η πραγματική σύγκλιση θα επιτευχθεί γρηγορότερα αν δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στους νέους εφόσον τους διασφαλίσουμε τ η γενική μόρφωση και αναγκαία εξειδίκευση .
Η ριζική επανίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. απαιτεί γενναίες αποφάσεις. Το Κόμμα μηχανισμός, πελατειακός μεσολαβητής, οι οργανώσεις μιας χρήσης, δε μπορεί να έχουν μέλλον.
Είναι βέβαιο ότι το Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα στεφθεί από απόλυτη πολιτική, επικοινωνιακή και ιδεολογική επιτυχία. Το ζητούμενο είναι η επόμενη μέρα. Να μην επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος, εσωστρέφειες, εγωισμοί, ατομικές επιλογές. Να κάνουμε ένα άλμα στο μέλλον. Το οφείλουμε στην ιστορία μας αλλά κυρίως στην προοπτική του λαού μας.
Ο Απολογισμός μιας … Προαναγγελθείσας Ήττας
ΕΘΝΟΣ 29-3-04: Έντυπη καταχώρηση «Ο απολογισμός μιας … προαναγγελθείσας ήττας»
Ο λαός με την ελεύθερη βούλησή του στις πρόσφατες εκλογές απεφάνθη: «ανθ’ ημών Καραμανλής». Η βούληση αυτή, απόλυτα σεβαστή, χρήζει αποκρυπτογράφησης και ερμηνείας. Πρόκειται για μια συντηρητική στροφή του ελληνικού λαού; Είναι ψήφος τιμωρίας; Είναι ψήφος αλλαγής ή απαλλαγής; Σε κάθε περίπτωση η λαϊκή ψήφος αποτελεί θέσφατο αξίωμα. Απ’ αυτή την αφετηρία οφείλουν να ξεκινήσουν οι σκέψεις που θα οδηγήσουν σε ερμηνεία του αποτελέσματος. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες.
Τα τελευταία χρόνια το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οδήγησε την Ελλάδα μπροστά και ψηλά. Πέτυχε στόχους που έμοιαζαν με απλησίαστα όνειρα στο παρελθόν. Πέτυχε την ισχυρή Ελλάδα. Ο πολίτης όμως, δεν αισθάνθηκε συμμέτοχος στους καρπούς της ανάπτυξης. Αισθάνθηκε ξένος σε πολλές πολιτικές, προσωπικές, κυβερνητικές και κομματικές πρακτικές. Με λίγα λόγια, αισθάνθηκε ξένος με αυτού του τύπου τη διακυβέρνηση. Για αυτούς τους λόγους η πορεία μας προς τις εκλογές έμοιαζε με «το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ήττας».
Τμήμα του εκλογικού σώματος αμφισβήτησε την αξιοπιστία του κόμματος και της κυβέρνησης. Η οργάνωση υποκαταστάθηκε από ανταγωνιζόμενους μηχανισμούς διαπλοκής και νομής της εξουσίας, σ’ όλα τα επίπεδα. Ο εκσυγχρονισμός, αναγκαία και διαρκής προϋπόθεση για την πρόοδο κάθε κοινωνίας, δεν απέκτησε συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο ιδεολογικός και πολιτικός διάλογος καταργήθηκε. Η εναλλαγή των προσώπων στην εξουσία αντικαταστάθηκε από τη στασιμότητα. Φαινόμενα αλαζονείας και οίησης βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Κάποιες περιορισμένες περιπτώσεις διαφθοράς, μεγιστοποιημένες από την αντιπολίτευση και μερίδα του τύπου, οι οποίες όμως δεν αντιμετωπίστηκαν αποφασιστικά και θαρραλέα, θάμπωσαν και αμαύρωσαν την εικόνα του κυβερνητικού έργου. Δεν είναι τυχαίες οι δημοσκοπήσεις που το 85% των ερωτηθέντων παρότρυναν το Γ.Παπανδρέου «να τ’ αλλάξει όλα».
Η πολιτική αντιμετωπίστηκε με όρους κρατισμού και εξουσίας. Η κοινωνία απουσίαζε. Ήταν σαν να είχε ξεπεραστεί το πατριωτικό, κοινωνικό και ηθικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Δημιουργήθηκε η εντύπωση, ότι καταργήθηκαν οι πολιτικές που είχαν καταστήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κόμμα κοινωνικής δικαιοσύνης και λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό συνέτειναν λαθεμένες επιλογές.
Σε θεσμικό επίπεδο, η ψήφιση του ασυμβίβαστου και ο εκλογικός νόμος, που ευτυχώς απεσύρθη, σχημάτισαν την εικόνα, ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. προωθεί την κυριαρχία των κομματικών μηχανισμών και επιδιώκει να υποκαταστήσει με αυτούς την κοινωνία. Αντί να είναι ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία, συγκέντρωνε τη νομή της εξουσίας σε κάποιους λίγους, εκλεκτούς και διαθέσιμους.
Σε κοινωνικό επίπεδο, οι παλινδρομήσεις μας στη ρύθμιση του ασφαλιστικού ζητήματος, η ανεπιτυχής πολιτική στον αγροτικό τομέα, η διάλυση του συνεταιριστικού κινήματος, η έλλειψη αποτελεσματικότητας σε ζητήματα καθημερινότητας του πολίτη, δημιούργησαν την εικόνα μιας κουρασμένης εξουσίας.
Υπήρχε αναμφίβολα λαϊκό αίτημα για ανανέωση. Ο Κ.Σημίτης επιδεικνύοντας υψηλό ήθος και παραταξιακή συνείδηση έδωσε τη σκυτάλη στον Γ.Παπανδρέου.Ο βραχύς χρόνος όμως και οι όροι της εναλλαγής δεν έπεισαν μια κρίσιμη μερίδα του εκλογικού σώματος. Αντιθέτως πέρασε η αντίληψη ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των μηχανισμών χρησιμοποίησε τον Γ.Παπανδρέου ως προμετωπίδα και προσωπείο για να ξαναπάρει την εξουσία.
«Παπανδρέου» στη λαϊκή μνήμη και συνείδηση σημαίνει : ανένδοτος αγώνας για την προάσπιση και διεύρυνση της δημοκρατίας. Δημιουργία κράτους φιλικού στον πολίτη. Αξιοκρατία. Εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική συνοχή και ευημερία.
Η προεκλογική καμπάνια δεν επικεντρώθηκε σε αυτές τις ιερές παρακαταθήκες ούτε στην αποδεδειγμένη διεθνή καταξίωση του Γ.Παπανδρέου και στην προτεραιότητα που έδινε στην ανασυγκρότηση του διεθνούς κινήματος ειρήνης(εκεχειρία). Αλλά επικεντρώθηκε σε ένα «ζητούμενο νέο», με έμφαση στα εξωτερικά χαρακτηριστικά.
Τέλος η αμφίπλευρη διεύρυνση αποδοκιμάστηκε από τους πολίτες, σαν πολιτική και ιδεολογική ασυνέπεια και σαν παράκαμψη του λαϊκού ελέγχου.
Το 40,6% του ελληνικού λαού, που μας εμπιστεύτηκαν, όπως επίσης και το 1.000.000 των Ελλήνων που εξέλεξαν τον Γ.Παπανδρέου επικεφαλής του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δίνουν τη ρητή εντολή να προχωρήσουμε με τόλμη και θάρρος. Από εμάς εξαρτάται η συνέχεια.
Εθνικές Παρακαταθήκες και οι Διαχειριστές τους
Άρθρο Δ.Λιντζέρη για το εκκλησιαστικό ζήτημα
Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ 17/05/2004
ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ
Η έννοια της Δημοκρατίας, οι Ολυμπιακοί αγώνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, συνιστούν προσφορά του Ελληνισμού στην Ανθρωπότητα.
Η Δημοκρατία ως ιδεώδες, αλλά και ως θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Πολιτείας, οι Ολυμπιακοί αγώνες ως περιεχόμενο και θεσμός αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως θεσμός, ως σύμβολο αλλά και ως λειτουργία, αναδεικνύουν την πολιτισμική μας συνέχεια και φυσιογνωμία και καθορίζουν τη σχέση μας με τον κόσμο. Η προάσπισή τους αποτελεί ιστορική ευθύνη και χρέος κάθε γενιάς Ελλήνων.
Η ευρωπαϊκή ιστορία, σε σημαντικές ιστορικές περιόδους κρίθηκε από τις σχέσεις Ρώμης και Κωνσταντινούπολης. Η σχέση του Χριστιανισμού με την πολιτισμική ιστορία της Ευρώπης κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτή τη σχέση επίσης. Το ίδιο και οι σχέσεις της Ευρώπης με το Ισλάμ μέχρι και την Άλωση της Πόλης.
Σήμερα ο θεσμός της Δημοκρατίας, οι αξίες της ισηγορίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας μεταξύ Λαών και Πολιτισμών βρίσκονται σε βαθιά κρίση. Αδιάψευστος μάρτυρας η απαξίωση του ΟΗΕ ως παγκόσμιου θεσμού της Δημοκρατίας.
Ο θεσμός των Ολυμπιακών αγώνων και της εκεχειρίας, ουσιαστικά θεσμοί ειρηνικής συνάντησης, διαλόγου και ευγενούς άμιλλας δοκιμάζονται αν δεν απαξιώνονται.
Στην παγκόσμια κρίση που βιώνουμε σήμερα, οι θρησκείες και οι εκκλησίες χρησιμοποιούνται ώστε να βρεθούν στο επίκεντρό της. Σε αυτή τη συγκυρία, εμφανίζεται ως σύγκρουση προσωπικών σχέσεων των Προκαθημένων τους, κρίση στις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ελλαδικής Εκκλησίας. Η κρίση αυτή επηρεάζει τις δυνατότητες και το κύρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύνολο της. Απειλεί ν’ ακυρώσει τις δυνατότητες και το ρόλο της, προκειμένου να συμμετάσχει, όπως απαιτούν οι καιροί, στον παγκόσμιο διάλογο, στο διάλογο των πολιτισμών, στο διάλογο για την παγκόσμια Ειρήνη.
Για παράδειγμα, το μέλλον της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ είτε ως κοινής πρωτεύουσας Ισραηλινών και Παλαιστινίων, είτε ως ιερού χώρου συνύπαρξης όλων των μονοθεϊστικών εκκλησιών, αποτελεί μια σημαντική πτυχή στη μεσανατολική σύγκρουση. Οι εκκλησίες και η μεταξύ τους σχέση αναμφίβολα συμμετέχουν στην αναζητούμενη λύση. Η σύγκρουση στις σχέσεις του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με το Ισραήλ, που παρατηρήθηκε τον τελευταίο καιρό, ασφαλώς δεν προέκυψε ως θέμα προσωπικών φιλοδοξιών.
Σε αυτή την παγκόσμια πραγματικότητα, είμαστε υποχρεωμένοι ν’ απαντήσουμε με εθνική και ιστορική ευθύνη:
Σε τέτοιου επιπέδου παγκόσμιο διάλογο πώς θα συμμετέχει η χώρα μας;
Στο διάλογο των πολιτισμών έχει θέση η Ορθοδοξία; Και πώς θα συμμετέχει;
Με ποιους και πόσους εκπροσώπους θα συμμετέχει η Ορθοδοξία στον αναγκαίο διάλογο με το Ισλάμ;
Στο διάλογο των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, στα πλαίσια της Ε.Ε. και μάλιστα εν όψη της προσεχούς διεύρυνσης, η Ορθοδοξία θα συμμετέχει ως ασυντόνιστο σύνολο ανταγωνιζόμενων βαλκανικών εκκλησιών ή ως ασώματη Πατριαρχική κεφαλή;
Σε τέτοια επίπεδα διαλόγου η συμμετοχή της Ορθοδοξίας είτε μ’ ένα Πατριαρχείο που ουσιαστικά θα αποτελεί μια ασώματη και αμφισβητούμενη κεφαλή είτε μ’ ένα ασυντόνιστο σύνολο εθνικών εκκλησιών δεν θα λαμβάνεται σοβαρά υπ΄ όψιν.
Η σύγκρουση Φαναρίου – Αθηνών κατά συνέπεια δεν πρέπει να ερμηνευθεί και ν’ αντιμετωπιστεί ως σύγκρουση ισχυρών προσωπικοτήτων, όπως πολλοί απλοϊκά την εμφανίζουν, είτε ως σύγκρουση για το παγκάρι όπως πολλοί αποπροσανατολιστικά εκχυδαΐζουν. Οι προεκτάσεις της την καθιστούν υψίστης και καθοριστικής σημασίας, για την Ορθοδοξία και των Ελληνισμό.
Το πρόβλημα δεν είναι η υστεροφημία ή η φιλοδοξία Πατριαρχών ή Αρχιεπισκόπων. Αυτοί έρχονται και παρέρχονται. Σημασία έχουν οι διαχρονικοί θεσμοί και ο ρόλος τους στην εθνική και παγκόσμια ιστορία.
Σε κάθε ιστορική συγκυρία και στη σημερινή, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, ο Ελληνισμός δεν δικαιούται να υποβαθμίσει το ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ούτε βεβαίως δικαιούται να υποβαθμίσει το ρόλο και το κύρος της Ελλαδικής Εκκλησίας είτε στη σχέση της με το Πατριαρχείο είτε στη σχέση της με τον κόσμο. Παράλληλα, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η σύγκρουση δεν αφορά κάποια άνω τελεία, κάποιο κόμμα του κανονικού δικαίου ούτε το παγκάρι μιας επισκοπής.
Αφορά τα σκληρά παιχνίδια στον αδυσώπητο αγώνα της παγκοσμιοποίησης.
Αφορά τη συμμετοχή της Ορθοδοξίας στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι.
Οι εκάστοτε εφήμεροι διαχειριστές των εθνικών μας παρακαταθηκών οφείλουν με επίγνωση της ιστορίας να τοποθετούνται στο παρόν και να υπηρετούν το μέλλον.
Όποιοι εκλήθησαν να υπηρετήσουν τα Οικουμενικά ιδεώδη είτε της Δημοκρατίας είτε του Ολυμπισμού είτε της Ορθοδοξίας έχουν χρέος να κατανοήσουν ότι το εφήμερο μικροκομματικό κέρδος ή κόστος αλλά και οι προσωπικές φιλοδοξίες δεν τους καταξιώνουν απέναντι στην ιστορία ούτε απέναντι στις επερχόμενες γενιές.
Η σύγκρουση στους κόλπους των δύο Εκκλησιών δεν είναι δυνατόν να καταστεί βορρά των τηλεοπτικών παραθύρων. Δεν είναι απλοϊκά νομικό ζήτημα. Είναι εθνική υπόθεση με ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες προεκτάσεις. Είναι υπόθεση σχέσεων Ανατολής και Δύσης και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπισθεί.
Τέλος επειδή στις μέρες μας πολλά γίνονται στο όνομα του Θεού, είναι γνωστό ότι σε όλες τις θρησκείες αλλά ιδιαίτερα στο Χριστιανισμό, ασφαλές κριτήριο για τη σχέση του ανθρώπου με το Θείο, θεωρείται μάλλον η ποιότητα της σχέσης του με τον συνάνθρωπο – τα ανθρώπινα – παρά ο βαθμός της ιεροσύνης και της εξουσίας.
Κυπριακού Ιστορικά Παραλειπόμενα
Άρθρο Δ.Λιντζέρη
Περιοδικό «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ»
Κυπριακού Ιστορικά Παραλειπόμενα
Στις 24 Απριλίου ο κυπριακός ελληνισμός αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία ν” αρνηθεί το συγκεκριμένο «σχέδιο Ανάν». Αποφάσισε δηλαδή να επιδιώξει τη λύση στο μέλλον. Σκοπός του άρθρου που ακολουθεί είναι να καταστήσει σαφές ότι η ελληνοτουρκική πτυχή του Κυπριακού, αποτελεί την πλέον εμφανή, δεν είναι όμως ούτε η ουσιαστικότερη ούτε η κρισιμότερη. Ανέκαθεν πολλές ελπίδες στηρίχθηκαν στη διεθνή κοινότητα για επίλυση του Κυπριακού. Μια διεθνής κοινότητα όμως η οποία δεν έχει ούτε ενότητα ούτε ταυτότητα συμφερόντων διαχρονικά υφιστάμενων. Η ύψιστη στρατηγική σημασία της γεωγραφικής θέσης της Κύπρου, την καθιστά χώρο διεθνών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων ανά τους αιώνες. Κατά συνέπεια οι λύσεις που προτείνονται, ήταν είτε αποτέλεσμα της δύναμης είτε αποτέλεσμα εύθραυστων ισορροπιών αντιτιθεμένων συμφερόντων.
Στις τελευταίες δεκαετίες μέχρι και το σχέδιο Ανάν, το Κυπριακό παρουσιάζεται ως ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Το πλαίσιο όμως εντός του οποίου πρέπει να συνεξεταστεί αυτή η ελληνοτουρκική πτυχή του Κυπριακού είναι οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις για την επικυριαρχία στην Μέση Ανατολή. Όπως επίσης και τα διαφορετικά συμφέροντα που είχαν και έχουν στην περιοχή οι ΗΠΑ, η Βρετανία και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε..
Πρώτη ιστορική καταγραφή αυτής της σύγκρουσης αποτελεί η διαφορετική στάση της Βρετανίας και των ΗΠΑ στον Α” Παγκόσμιο πόλεμο. Να θυμίσω ότι στον Α” Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ κήρυξαν πόλεμο μόνον εναντίον της Γερμανίας και όχι εναντίον της συμμάχου της Γερμανίας, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επίσης αρνήθηκαν ν” αναγνωρίσουν τις συνθήκες των Βερσαλλιών και των Σεβρών που ουσιαστικά αποτελούσαν συνθήκες διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προς όφελος της Αγγλογαλλικής συμμαχίας. Τότε με αναφορά της συνθήκης στην Κύπρο αναγνωριζόταν και από την Τουρκία η προσάρτηση του Νησιού στη Βρετανία. Την ίδια χρονική περίοδο, η Αγγλογαλλική συμμαχία υποσχέθηκε ανεξαρτησία στους Άραβες. Παρόμοιες υποσχέσεις δόθηκαν και στην Ελλάδα και αφορούσαν την Κύπρο. Ακόμα περιμένουν την υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης. Το τέλος του Α” Παγκοσμίου πολέμου δε διασφάλισε τη λύση του Ανατολικού ζητήματος ούτε ένα ευρωπαϊκό σύστημα ισορροπίας ούτε μια βιώσιμη ευρωατλαντική συνεργασία. Την ίδια χρονική περίοδο, οι ΗΠΑ από την πλευρά τους προέβαλαν αντιαποικιακό πρόσωπο στην εξωτερική τους πολιτική, τασσόμενοι υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών. Γνώριζαν βεβαίως τις συμφωνίες του αντιγερμανικού μετώπου για τη νέα κατανομή σφαιρών επιρροής και πετρελαίου.
Αλλά ούτε και ο Β” Παγκόσμιος πόλεμος δεν έδωσε λύση στο Ανατολικό και Μεσανατολικό πρόβλημα. Η λήξη του ενώ συνοδεύτηκε από τις ελπίδες των λαών για διαρκή ειρήνη εδραίωσε το διπολικό σύστημα και τον ψυχρό πόλεμο. Η αδυναμία της Ευρώπης να διαμορφώσει ένα σύστημα ισορροπίας μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους οδήγησε στην κατάρρευσή της. Η σύγκρουση για την επικυριαρχία στη Μέση Ανατολή συνεχίστηκε εντός του δυτικού στρατοπέδου. Παραδείγματα αυτής της ανοιχτής πλέον σύγκρουσης αποτελούν:
1ο Η στάση των ΗΠΑ στην Αγγλοπερσική κρίση που ξέσπασε με την εθνικοποίηση της ΑγγλοΙρανικής εταιρείας πετρελαίων 1951-1953. Η αμερικανική στάση ήταν άλλοτε ανοχής άλλοτε φιλίας και συμπαράστασης ακόμα και οικονομικής ενίσχυσης στον Πρωθυπουργό των εθνικοποιήσεων των πετρελαίων Μωσαντέκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εθνικοποιήσεις Μωσαντέκ δεν συμπεριλάμβαναν τις εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων. Στη διάρκεια της Αγγλοπερσικής αυτής κρίσης, οι Αγγλικές μονάδες αλεξιπτωτιστών έδρευαν στην Κύπρο.
2ο Η εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από το Νάσερ (1956) που οδήγησε σε πόλεμο μεταξύ Αιγύπτου – Ισραήλ και Αιγύπτου – Αγγλογάλλων κατέδειξε τις βαθύτατες διαφορές στρατηγικών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαίων συμμάχων. Να θυμίσω ότι οι ΗΠΑ με πρότασή τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απαίτησαν από το Ισραήλ ν” αποσυρθεί από τα αιγυπτιακά εδάφη και από τους Αγγλογάλλους να μην επιχειρήσουν ανακατάληψη της εθνικοποιημένης διώρυγας. Και σ” αυτόν τον πόλεμο τα Γαλλικά και Αγγλικά αεροπλάνα εκκινούσαν από την Κύπρο.
Η Κύπρος αποτελούσε βασικό κρίκο της «Βρετανικής αυτοκρατορικής οδού», της γραμμής Γιβραλτάρ -Μάλτα- Κύπρος-Σουέζ. Ο έλεγχος της Κύπρου τους διατηρούσε ως υπολογίσιμη ευρωπαϊκά και διεθνώς δύναμη , με επιρροή στη Μέση Ανατολή και με σημαντικό ρόλο στον ανταγωνισμό για τα πετρέλαια στην Νοτιανατολική Μεσόγειο.
Σε αυτό το διεθνές πολιτικό και στρατιωτικό περιβάλλον ξεκινά ο τιτάνιος συνεχής και ακατάβλητος αγώνας των Κυπρίων για εθνική και πολιτική αποκατάσταση. Εκφράζεται με όλα τα μέσα και απευθύνεται στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στη Γαλλία στις ΗΠΑ. Το 1952 ο Μακάριος μεταβαίνει στις ΗΠΑ και ζητάει τη βοήθεια τους για αυτοδιάθεση. Το 1953 ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ δηλώνει « η κυπριακή αίτηση για συζήτηση του κυπριακού στον ΟΗΕ ενδιαφέρει την Ελλάδα αλλά προς το παρόν η Ελλάδα αποβλέπει σε διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Βρετανία για την αντιμετώπιση του προβλήματος»!!
Μια από τις κωμικοτραγικές στιγμές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα Ηνωμένα Έθνη είναι η άρνηση της χώρας μας να συζητήσει ο οργανισμός θέμα με τίτλο «Εφαρμογή υπό την Αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις την περίπτωσιν του λαού της Κύπρου». Ο αγώνας στην Κύπρο εντείνεται και τον Απρίλιο του 1955 κηρύσσεται ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Αγγλική κατοχή απαντά με την κήρυξη του Νησιού σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και με την εμπλοκή της Τουρκίας στο Κυπριακό, με πρόσκληση τριμερούς συνάντησης Αγγλίας-Τουρκίας-Ελλάδας στο Λονδίνο να συζητήσουν θέματα ασφάλειας της Μέσης Ανατολής τον Αύγουστο του 1955. Η Τουρκία ανέλαβε σοβαρά το ρόλο της και οργάνωσε τα γνωστά επεισόδια στην Κων/πολη και τη Σμύρνη (Σεπτέμβρη του 55). Η Ελλάδα ρημαγμένη ήδη από τον εμφύλιο είχε περάσει στη δίνη των Ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων με Αγγλο-Αμερικανική επιδιαιτησία .
Με την ελπίδα ότι η Ευρώπη επανέρχεται στο ιστορικό προσκήνιο υποχρεούμαστε αλλά και δικαιούμαστε να αγωνιστούμε ως ελληνισμός για μια ευρωπαϊκότερη αν όχι ευρωπαϊκή λύση. Το κυπριακό από την εποχή των Σταυροφοριών μέχρι και σήμερα υπήρξε κυρίως πρόβλημα διεθνών ανταγωνισμών. Η ελληνοτουρκική πτυχή του είναι μια και μόνο πτυχή.
Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ 25 – ΕΝΩΣΗ ή ΕΝΟΤΗΤΑ
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 13/6/2004
Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ 25
ΕΝΩΣΗ ή ΕΝΟΤΗΤΑ
Το σχέδιο συνθήκης για τη θέσπιση του Συντάγματος της Ευρώπης, έχει σαν προμετωπίδα του προοιμίου του, τη φράση του Θουκυδίδη «χρώμεθα γαρ πολιτεία…». Η φράση αυτή εκφράζει αναγκαιότητα, κατεύθυνση, επιλογή αλλά και κοινή βούληση όλων των Ευρωπαϊκών χωρών που συμμετέχουν στην Ε.Ε..
Είτε στην Ευρώπη των 15 είτε των 25 είτε στην Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, καθοριστικός παράγων στη νέα ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα είναι η Ευρώπη. Όχι ως άθροισμα κρατών «ατάκτως εριμμένων» ή ως σύνολο ψηφίδων που όμως δε συνθέτουν με αρμονία ένα όμορφο ψηφιδωτό. Αλλά ως πολιτική, οικονομική, ηθική δύναμη με κοινή βούληση, οράματα και προοπτικές, που θα ενισχύει και θ” αναπαράγει τη σύνθεσή της και θ” αποτρέπει όλες τις φυγόκεντρες τάσεις.
Έχουν εκφραστεί αμφιβολίες από πολλούς για το αν η Ένωση μετεξελίσσεται σε Ενότητα. Η ευρωπαϊκή ενότητα έχει επιτελεστεί και εμπλουτίζεται διαρκώς, μέσω οικονομικών και νομικών διαδικασιών. Την οικονομική ενοποίηση που σηματοδοτήθηκε με την ευρωπαϊκή τράπεζα και το Ευρώ, την διαδέχεται το ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το οποίο δε μπορεί βέβαια ν” αποτελέσει τον τελικό στόχο αλλά μόνο το σταθμό σε μια κοινή πορεία πολιτισμού, προόδου και ευημερίας όλων των λαών της.
Οι μέχρι τώρα διαδικασίες αποτελούν έργο είτε εμπνευσμένων ηγετικών μορφών είτε τεχνοκρατών και γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Δυστυχώς απουσιάζουν ακόμα οι διανοούμενοι, οι ακαδημαϊκοί, οι καλλιτέχνες που θα εκφράζουν τους λαούς τους στην ενωμένη Ευρώπη. Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι αρκούν οι διαγωνισμοί της Eurovision και κάποιοι άλλοι ενθουσιάζονται με την πανευρωπαϊκής εμβέλειας αντιπολεμική-αντιαμερικανική κινητοποίηση.
Η ευρωπαϊκή ενότητα προϋποθέτει ενότητα σε επίπεδο λαών. Προϋποθέτει ενότητα σ” επίπεδο αξιών, οραμάτων και πολιτικού προγραμματισμού. Προϋποθέτει κοινούς αγώνες των ευρωπαϊκών λαών, που θα υποκαταστήσουν στη μνήμη και τη συνείδηση τους, τις μεταξύ τους διχόνοιες του παρελθόντος. Κοινούς αγώνες για μια δίκαιη παγκόσμια έννομη τάξη, για ένα κοινό κοινωνικό πρότυπο, για την επιδίωξη της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο.
Οι λαοί της Ευρώπης παραμένοντας υπερήφανοι για την ταυτότητά τους, στοχεύουν σε μία Ευρώπη «ενωμένη στην πολυμορφία της. Το ζητούμενο δε μπορεί να είναι ούτε μια ισχυρότερη κεντρική γραφειοκρατία ούτε η κατάργηση της μνήμης και της ιστορίας. Δε μπορεί να είναι η κατάργηση των γλωσσών και η υποκατάστασή τους από μια αγγλίζουσα εσπεράντο, όπως ορισμένοι ανόητα και επιπόλαια ευαγγελίζονται.
Το ζητούμενο είναι ο εμπλουτισμός της ιστορικής μνήμης με τη συμμετοχή των λαών στο χτίσιμο της Νέας Ευρώπης. Αυτό θα επιτελεστεί μέσα από την αναγέννηση της πολιτικής Δημοκρατίας και της συμμετοχής σε κόμματα εθνικής και ευρωπαϊκής εμβέλειας.
Παράλληλα, η επιβίωση, η αναγνώριση και ο γόνιμος διάλογος των τοπικών πολιτισμών μεταξύ τους, θα αποτρέψει τη μετατροπή των ευρωπαίων πολιτών σε τηλεκατευθυνόμενη μάζα καταναλωτών μαζικά παραγόμενων πολιτιστικών προϊόντων. Πολυπολιτισμική Ευρώπη, σημαίνει αναγνώριση των διαφορών και όχι ισοπεδωτική ομογενοποίηση. Ο αγώνας για μια Ευρώπη ηθική και πολιτιστική υπερδύναμη προϋποθέτει την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης των λαών της, να προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους, τις καλύτερες από τις δυνάμεις τους.
Ο αγώνας για μια Ευρώπη πρωταγωνιστή στο χτίσιμο ενός κόσμου ισηγορίας, ισονομίας, ισοπολιτείας λαών και πολιτισμών περνάει μέσα από τον αγώνα για την επιβίωση της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας ενός εκάστου λαού.
Έτσι πέρα από τη διεκδίκηση κονδυλίων στην αγροτική πολιτική έχουμε δικαίωμα και χρέος να διεκδικήσουμε ένα σεβαστό ρόλο στην πολιτιστική, ερευνητική και εκπαιδευτική στρατηγική της Ευρώπης. Ακόμα στη μεσογειακή της πολιτική.
Τα χρήσιμα υλικά με τα οποία θα χτιστεί η ενωμένη Ευρώπη είναι οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες κάθε λαού. Αρκεί να γνωρίζουμε και να μπορούμε να εναρμονίζουμε της διαφορές μας με σκοπό το κοινό μέλλον .
Για τον καθένα των 25 η δυνατότητα της ευρωπαϊκής του προσφοράς δοκιμάζεται πρώτιστα και κυρίαρχα στον τόπο του.
Επαγγελματικό Ασυμβίβαστο και συμβατές με το βουλευτικό αξίωμα δραστηριότητες
Κύριε Πρόεδρε,
Θα ήθελα να ξεκινήσω την ομιλία μου με τρεις προκαταρκτικές επισημάνσεις. Πρώτον, όλοι οι Βουλευτές τηρούν το Σύνταγμα και είναι πιστοί στον όρκο τους. Είναι τουλάχιστον λάθος κάποιοι να επικαλούνται ότι τηρούν το Σύνταγμα και να αναφέρονται εναντίον κάποιων που δεν το τηρούν. Δεν προάγει τη δημοκρατία αυτή η θέση.
Δεύτερον, αν θέλει κανείς να συμβάλλει στο διάλογο και στην αναβάθμιση του Κοινοβουλίου, θα πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την αλαζονεία της πληρότητας και την ύβρη της συναίσθησης ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Όλοι οι βουλευτές είναι ισότιμοι. Δεν υπάρχουν γνώστες και μη.
Τρίτον, άκουσα την άρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως επίσης άκουσα και πολλές θετικές προτάσεις από μεριάς πολλών συναδέλφων της Νέας Δημοκρατίας. Κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ιδού η Ρόδος. Μπορείτε να συνεισφέρετε κι εσείς στην κατεύθυνση υπερψήφισης της τροπολογίας που έχει κατατεθεί από συναδέλφους και του δικού μας κόμματος και του Συνασπισμού, προκειμένου να δώσουμε διέξοδο στα αδιέξοδα του ανελαστικού άρθρου 57.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Όπως προκύπτει από τα πρακτικά της Βουλής κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος ήμουν ριζικά αντίθετος στην εφαρμογή του απόλυτου ασυμβίβαστου όπως διατυπώθηκε στο άρθρο 57. Η αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου κινήθηκε στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Αφού ετέθη αιφνιδίως από τους εισηγητές των δύο μεγάλων κομμάτων, χωρίς προηγουμένως να έχει απασχολήσει τις εργασίες της επιτροπής αναθεώρησης του συντάγματος. Ήταν δηλαδή, εκτός κατεύθυνσης και στερείτο ιστορικού ερείσματος.
Η αντίθεσή μου στο απόλυτο ασυμβίβαστο δεν είναι μόνο προσωπική αλλά βαθιά ιδεολογική και πολιτική. Ακριβώς διότι μετατρέπει το βουλευτικό αξίωμα σε επάγγελμα, κάτι που θα προκαλέσει αλλοιώσεις στο πολιτικό σύστημα. Θα μετατρέψει τους βουλευτές σε μια κατηγορία επαγγελματιών, κάτι που φοβάμαι ότι θα οδηγήσει σε εμπορευματοποίηση της σχέσης τους με τους πολίτες. Πιστεύω ακόμα ότι φαλκιδεύει την αντιπροσωπευτικότητα του πολιτεύματος, δηλαδή τη λαϊκή κυριαρχία, αφού η εφαρμογή του μέτρου στο μέλλον θα αποκλείσει από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ένα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων και του επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Αντιθέτως, θα “πρεπε το κοινοβούλιο να προσελκύει πρόσωπα καταξιωμένα επαγγελματικά, κοινωνικά, επιστημονικά, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Πιστεύω ακόμα ότι στην πορεία του χρόνου, λόγω του ότι ο βουλευτής θα αποκόπτεται από την εργασιακή του ιδιότητα, κινδυνεύει από εκφραστή του κόμματός του και του εκλογικού σώματος, να καταστεί ευένδοτος κομματικών επιλογών και εξωθεσμικών επιρροών.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Σαφώς ο σοφός νομοθέτης γνωρίζει πέραν ποίων ορίων ο βουλευτής με την επαγγελματική του ιδιότητα μπορεί να επηρεάσει δια αλλότρια οφέλη την νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία. Ή να επηρεαστεί η ισοτιμία του εκλογικού αγώνα. Αυτή η ασφαλιστική δικλίδα της ιδιότητας του βουλευτή ως εκπροσώπου του εκλογικού σώματος και μόνο έχει αντιμετωπιστεί επιτυχώς σε όλα τα δημοκρατικά κοινοβούλια του κόσμου μετά λόγου γνώσεως και συναινέσεως και όχι με συνταγματικές διατάξεις των οποίων η δομή και διατύπωση είναι τραγελαφική, πρωτοφανές δείγμα πολιτικής και νομικής ανευθυνότητας και παραπέμπει στο «κέραμοι και πλίνθοι ατάκτως ερριμένα» . Αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και εκθέτει διεθνώς τη χώρα μας και τον πολιτικό μας πολιτισμό.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Ο εκτελεστικός νόμος ο οποίος συζητιέται σήμερα, οφείλει να μετριάσει τις αρνητικές συνέπειες του άρθρου 57, η λογική του οποίου είναι ασύμβατη με τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Το θέμα, όπως είπε και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Βουλής σε ομιλία του (12/11/2002), «είναι μείζον. Έχει πλέον αποφασισθεί κάτω από τις συνθήκες που απεφασίσθη. Εγώ πιστεύω ότι δεν ήταν ακόμα ώριμη η πλήρης μελέτη του θέματος». Άλλωστε, έχετε κύριε υπουργέ την έκθεση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής, η οποία σας δίνει την κατά τεκμήριο, πλέον αξιόπιστη ερμηνεία του άρθρου 57 του Συντάγματος. Αντιλαμβάνομαι ότι από την διατύπωσή του το άρθρο 57 του Συντάγματος δημιουργεί πολλά προβλήματα στο νομοθέτη. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι πως η διατύπωση ότι « νόμος ορίζει τις δραστηριότητες που είναι συμβατές με το βουλευτικό αξίωμα» σας δίδει την δυνατότητα να δώσετε λύση. Άλλωστε όπως ρητά διατυπώνεται στην έκθεση της επιστημονικής επιτροπής «δραστηριότητες νοούνται ως σχετικές με την άσκηση επαγγέλματος». Σας δίνεται δηλαδή η δυνατότητα να περιγράψετε επαγγελματικές δραστηριότητες , οι οποίες θα διατηρούν την επαφή του βουλευτή με το επιστημονικό και γενικότερα γνωστικό του πεδίο, καθώς και των επαγγελματικών του δεξιοτήτων ώστε να είναι δυνατή η επάνοδος στο επάγγελμά του μετά τη λήξη της θητείας του. Η οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία θα ήταν σα να επιθυμούσε ο Συνταγματικός νομοθέτης να τιμωρήσει ή να αποκλείσει τους βουλευτές επιστήμονες. Ας αναρωτηθούμε όλοι τι θα σήμαινε για έναν γιατρό και ειδικά χειρουργό η αποξένωσή του από το επιστημονικό του αντικείμενο καθ” όλη τη διάρκεια της θητείας. Ακόμα είναι γνωστό ότι επάγγελμα, όπως σας λέει η επιστημονική επιτροπή της Βουλής, θεωρείται η σταθερή και διαρκής δραστηριότητα η οποία ασκείται για λόγους βιοπορισμού.
Γι” αυτούς τους λόγους, πιστεύω ότι ο εκτελεστικός νόμος θα πρέπει να ψηφιστεί από τη Βουλή με αναδιατύπωση του άρθρου 2 όπως σας έχουμε προτείνει συνάδελφοι απ” όλα τα κόμματα. Άλλωστε αυτός ο νόμος δεν είναι ένας κοινός κυβερνητικός νόμος. Αφορά το status του Κοινοβουλίου, γι” αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί με κοινοβουλευτική συναίνεση και υπευθυνότητα.. Δεν θα κριθεί απ” αυτό το νομοσχέδιο ούτε η Κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση αλλά η αξιοπιστία των μελών του Κοινοβουλίου.
Επιμένω, κύριε Υπουργέ, χωρίς την αναδιατύπωση του άρθρου 2, ο νόμος είναι κενός περιεχομένου. Γιατί είναι προφανές πως δε χρειάζεται νόμος, για να μπορεί ένας βουλευτής να συμμετέχει σε φιλανθρωπικές και κοινωφελείς δραστηριότητες, κάτι που ανάγεται στο άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος. Εκτός και θέλετε να εφαρμόσετε μια μοναδική εξαίρεση αυτή των βουλευτών συγγραφέων. Ένας ολόκληρος νόμος για να εξαιρούνται μόνο οι συγγραφείς, αφενός μεν δείχνει μονομέρεια αλλά συγχρόνως αποδεικνύει ότι μόνο βούληση λείπει για την επέκταση και άλλων εξαιρέσεων.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Κλείνοντας, θέλω να κάνω επίκληση σε όλους να υπερισχύσει η λογική, να υπάρξει προσπάθεια αναβάθμισης του Κοινοβουλίου και κυρίως να διατυπώσουμε με το νόμο ότι η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα της ανοχής και του πλουραλισμού. Μπορεί στο Κοινοβούλιο να είμαστε όλοι ίσοι δεν είμαστε όμως ίδιοι και δεν πρέπει να είμαστε.
11/02/2003