Απολύσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού
Κύριε Υπουργέ,
Καλά λέει ο λαός μας «έχει ο καιρός γυρίσματα». Η μοίρα το έφερε 30 χρόνια μετά, ν” αντιπαρατεθούμε και πάλι. Τότε στο Πανεπιστήμιο, σαν συνδικαλιστές διαφορετικών παρατάξεων, σήμερα εσείς στη θέση του Υπουργού και εγώ στα έδρανα της Αντιπολίτευσης ως επερωτών Βουλευτής. Και ποιος να το πίστευε, ότι θα επερωτάστε γιατί επί θητεία σας συνεργήσατε αποφασιστικά για στο να χάσουν τη δουλειά τους 3000 εργαζόμενοι. Από υπερασπιστής της εργατικής τάξης τότε, μεταβληθήκατε σε Ηρώδη της.
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Ειλικρινά λυπάμαι, διότι βλέπω ότι αυτή η Βουλή διολισθαίνει σε συγκρούσεις που δε θα υπηρετήσουν ουσιαστικά ούτε την αποστολή μας ούτε τον τόπο. Συζητάμε σήμερα, για τις απολύσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, ενώ οι προβολείς της δημοσιότητας εστιάζονται στα υποτιθέμενα σκάνδαλα των εξοπλισμών.
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Επιτρέψτε μου να επιμείνω στην ανάγκη των καθαρών πολιτικών. Τις έχει ανάγκη ο λαός μας, το πολιτικό σύστημα, η νέα γενιά αυτού του τόπου. Αν πρόκειται να μπούμε σε μια περίοδο ριζικών και δραστικών αλλαγών στην πολιτική απασχόλησης, στις εργασιακές σχέσεις, στο ρόλο του δημόσιου τομέα ως εργοδότη, η κυβέρνηση έχει χρέος να παρουσιάσει την πολιτική της. Για να γνωρίζουμε αν το αποκρουστικό μέτρο για το οποίο μιλάμε, αποτελεί μια ειδική περίπτωση ή την απαρχή μιας νέας πολιτικής στο χώρο της απασχόλησης. Μια πολιτική περιστολής δαπανών με κύριο θύμα τους εργαζόμενους. Σε κάθε περίπτωση, αποκαλύπτει την κοινωνική και εργατική πολιτική του νέου υπό τον κ.Καραμανλή κέντρου.
Κύριοι,
Είναι προφανές ότι η δορά του κεντρώου προβάτου δεν άντεξε ούτε εξάμηνο. Ο λύκος της πραγματικής Δεξιάς αποκαλύπτει χωρίς αιδώ το πραγματικό της πρόσωπο. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς διάλογο, χωρίς καμία διάκριση για πολύτεκνους, ανύπαντρες μητέρες, χωρίς καμία αναφορά σε κοινωνικά κριτήριο, απλά «απολύουμε». Ίσως η νέα τακτική της Ν.Δ. να είναι η εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων ταυτόχρονα με τις τυμπανοκρουσίες των δήθεν σκανδάλων με την ελπίδα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμής.
Και έτσι για να μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι όλα τελούν υπό την έγκριση του Πρωθυπουργού , ο χορός των απολύσεων ξεκινά από το υπουργείο όπου πολιτικός προϊστάμενος είναι ο ίδιος. Λυπάμαι αλλά ο τρόπος, η πολιτική κουλτούρα που χαρακτηρίζει το μέτρο, ταιριάζει μάλλον σε σατραπεία παρά σε συντεταγμένη πολιτεία. Παρά σε εκλεγμένη κυβέρνηση, ευαίσθητη και με επίγνωση των συνεπειών των πράξεών της. Και αποκαλύπτεται ακόμα, η παραπλάνηση που δείχνουν τα λόγια του Πρωθυπουργού ότι τάχα η κυβέρνηση δεν ξεχωρίζει πολιτικούς χρωματισμούς στους εργασιακούς χώρους.
Κύριοι,
Τα πράγματα είναι ολοφάνερα. Διαλύεται το Υπουργείο Πολιτισμού. Οι προηγούμενοι συνάδελφοι μίλησαν επ” αυτού. Ή το κάνετε για να περικόψετε δαπάνες ή το κάνετε για να προσλάβετε τα δικά σας παιδιά. Το είπε και ο Υφυπουργός της κυβέρνησής σας στην Ομοσπονδία εκτάκτων που τον επισκέφτηκαν και αυτός τους παρέπεμψε στη Χαριλάου Τρικούπη. Έτσι ανερυθρίαστα χωρίς στοιχειώδη αιδώ. Τώρα έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι σημαίνει επανίδρυση του κράτους. Διαλύουμε το Υπουργείο Πολιτισμού. Όταν μέχρι 31/12/04 ο αριθμός των απολυμένων θα φτάσει τα 3500 άτομα, προσωπικό εξειδικευμένο, επιστήμονες, τεχνικοί, εργατοτεχνίτες, αρχαιοφύλακες. Αυτό σημαίνει σταμάτημα όλων των έργων αναστήλωσης – ανασκαφών -συντήρησης αρχαιολογικών χώρων που έχουν ξεκινήσει. Σημαίνει πλημμελή έως μηδενική φύλαξη και προστασία όλων των αρχαιολογικών χώρων. Αλήθεια με τι κριτήρια θα προσλάβετε τους επόμενους; Εσείς μιλάγατε για διαφάνεια στις προσλήψεις και αξιοκρατία όταν έτσι ωμά, απολύετε; Πολλώ δε μάλλον που προεκλογικά υποσχεθήκατε μονιμοποίηση των συμβασιούχων και οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πολλά χρόνια υπηρεσίας και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Κύριε υπουργέ,
Γνωρίζετε ότι οι σχετικές ιδιωτικού δικαίου συμβάσεις εργασίες είναι από τη φύση τους αορίστου χρόνου. Και το άρθρο 103 του συντάγματος δεν εμποδίζει τη σύναψη ή την αναγνώρισή τους ως αορίστου χρόνου. Άλλωστε υπάρχει και η οδηγία 99/70 της Ε.Ε. που κρίνει ανεφάρμοστες όσες διατάξεις νόμου επιβάλουν τη σύναψη των συμβάσεων αυτών ως ορισμένου χρόνου. Επομένως για την εκπλήρωση της προεκλογικής υπόσχεσης για τακτοποίηση των συμβασιούχων δεν υπάρχει κώλυμα. Βούληση δεν υπάρχει.
Σήμερα η Ε.Ε. αναγνωρίζει ότι το κόστος διατήρησης μιας κοινωνικής αποστολής, αποτελεί ουσιαστικά αναπτυξιακή επένδυση. Διότι το κόστος του κοινωνικού αποκλεισμού είναι πολύ υψηλότερο από το κόστος της πρόσληψής του.
Κύριοι,
Να ξέρετε ότι η ανεργία και οι περιστολές δε θα οδηγήσουν σε καμία περίπτωση σε περιορισμό των δαπανών. Αντίθετα θα ανεβάσουν κατακόρυφα το οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
Κύριοι συνάδελφοι,
Λυπάμαι αλλά κλείνοντας, οφείλω να προβώ σε μια διαπίστωση. Ότι οι έννοιες του κέντρου και υπό Καραμανλή κυβερνήσεις είναι διαχρονικά αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες.
04/10/2004
Πρόλογος για το Βιβλίο Μάνη Φωτεινός και Ελεύθερος Τόπος
ΜΑΝΗΑποτελεί ιδιαίτερη τιμή για μένα, να προλογίσω το σημαντικό αυτό έργο του ευπατρίδη Μανιάτη Νίκου Καλαποθαράκου. Ο τίτλος του αποτελεί το πιο συνοπτικό και εύστοχο ορισμό που θα μπορούσε να δοθεί για τη Μάνη. Είναι ένα ολοκληρωμένο έργο που έλειπε από τη χώρα μας. Από τις σελίδες του αναβλύζει η αγάπη του Νίκου Καλαποθαράκου για την ιδιαίτερη πατρίδα του και συγχρόνως η γνώση του για όλες τις πτυχές της ιστορίας και του πολιτισμού της. Η σε βάθος γνώση του δημιουργού του, στο θέμα που πραγματεύεται, φαίνεται και από τις πολλαπλές και διαφορετικές προσεγγίσεις, προϊόν πολύχρονης αναζήτησης, καθώς και από την μεγάλη βιβλιογραφική του ενημέρωση και αναφορά. Αποτελεί αναμφίβολα έργο ζωής. Είναι ένα όμορφο βιβλίο, χρήσιμο και διδακτικό εγκόλπιο για κάθε Μανιάτη και Λάκωνα αλλά και για όλους τους Έλληνες.
Η Μάνη το νοτιότερο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας, η εσχατιά της Λακωνικής γης είναι δημιούργημα του Ταΰγετου που σαν μυθικό τέρας ακουμπάει στα νερά της Μεσογείου, με το τελευταίο νύχι του το όρος Σαγγιάς. Εδώ ζουν χιλιάδες χρόνια, από την προϊστορική εποχή, αδούλωτοι Έλληνες.
Ένας τόπος που ’χουν το βασίλειό τους ο ήλιος, η πέτρα, η θάλασσα και οι αγέρηδες. Εδώ το φως αναπηδά από παντού. Οι κροκάλες τραγουδούν καθώς παρασύρονται από το κύμα στις παραλίες. Το ίδιο και ο άνεμος, καθώς περνά από τους έρημους δρόμους των οικισμών με τα πυργόσπιτα. Η Μάνη είναι ένας αρμυρισμένος τόπος που η δόξα και η τρυφεράδα συνυπάρχουν. Αναδύονται από το βαθύ μπλε της θάλασσας, το ασπροκίτρινο της πυρωμένης πέτρας, το ιώδες του ηλιοβασιλέματος. Με μυρωδιές από ασκούνι, άγρια μέντα και ρίγανη, που σε κάνουν να νοιώθεις την επιθυμία να κυλιστείς μέσα σ’ αυτά, όσο να ποτίσει το κορμί σου από την ευωδιά τους.
Ένας τόπος διαυγής, μυστηριώδης, αυστηρός όπου ούτε ο πανδαμάτωρ χρόνος δε μπόρεσε να τον αλλάξει. Τα κτίσματα, ένα με το περιβάλλον, θα μπορούσαν να κατοικηθούν εξ ίσου από έναν αρχαίο και ένα σύγχρονο. Είναι πολλές οι εντοιχισμένες αρχαίες επιγραφές στα σύγχρονα σπίτια. Πολλά απ’ αυτά είναι φτιαγμένα από αρχιτεκτονικά μέλη αρχαίων σπιτιών. Αλλά και στις εκκλησίες βλέπεις κιονόκρανα, τρίγλυφα και άλλα οικοδομικά υλικά από δωρικούς ναούς. Έτσι εξαγνίστηκαν οι αρχαίοι λατρευτικοί χώροι και παραδόθηκαν στη χριστιανική λατρεία. Έτσι υπάρχει η συνέχεια και η διαδοχή.
Μάνη όμως δεν είναι μόνο αυτά. Δεν είναι το άθροισμα της ύλης και του φυσικού περιβάλλοντος. Είναι κυρίως η προβολή της ψυχής των ανθρώπων πάνω σ’ αυτά. Αυτή που από άψυχα και ακίνητα τα μεταβάλλει σε διαχρονικά που ζουν και λειτουργούν.
Οι άνθρωποι, που ο χαρακτήρας τους είναι σμιλεμένος από το περιβάλλον στο οποίο ζουν και κινούνται, είναι εγκρατείς, λιτοί, πειθαρχικοί. Πώς θα μπορούσε να ’ταν αλλιώς ; Εδώ δε περισσεύει τίποτα, ούτε παρέχεται απλόχερα, μόνο το φως και τα μάρμαρα. Οι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή γι’ αυτό θρηνούν το θάνατο. Από την εποχή της Σωσικράτειας, όπου στο επιτύμβιο επίγραμμα που βρέθηκε στο νησί Σκόπα, θρηνεί για το γλυκό φως της ζωής που έχασε, μέχρι τα σύγχρονα μοιρολόγια. Αγαπούν τη νιότη. Από την εποχή που τιμούσαν την αμβολόγηρα Αφροδίτη, τη θεότητα που ανέβαλε το γήρας, μέχρι τα σύγχρονα τραγούδια.
Κυρίως όμως αγαπούν την ελευθερία της πατρίδας τους. Γι’ αυτό από την εποχή των αρχαίων Σπαρτιατών οι Λάκωνες και οι Μανιάτες , άνδρες και γυναίκες, δε φείδονται θυσιών προκειμένου να υπερασπίσουν τον τόπο τους. Οι Τούρκοι δεν πάτησαν τη Μάνη και όταν έφτασε η ώρα της εθνεγερσίας, από δω ξεκίνησε ο αγώνας για την ελευθερία. Σ΄ όλες τις κρίσιμες ώρες του έθνους είπαν πρώτοι το παρόν. Για τους αγώνες και τις θυσίες αυτές, ούτε ζήτησαν ούτε δέχτηκαν καμιά ανταμοιβή. Τους αρκούσε η ικανοποίηση του εθνικού δίκιου.
Και σήμερα η Μάνη εξακολουθεί ένας ακέραιος και άθικτος τόπος. «Ο ήλιος ο πετροπαιχνιδιάτορας – κατά πως λέει ο ποιητής – εξακολουθεί από την άκρη των άκρων να κατηφοράει στο Ταίναρο» και να σε οδηγεί κατ’ ευθείαν στην ουσία, τη διαύγεια τη φωτεινότητα. Στον παράδεισο όσων κατανοούν και αντιλαμβάνονται. Γιατί αναδεικνύει τις διαχρονικές αξίες που σε προσδιορίζουν. Τη Μάνη ή την ερωτεύεσαι ή αποστρέφεις απ’ αυτήν το πρόσωπο και επιστρέφεις στα πρόσκαιρα. Δεν υπάρχει μέση οδός. Ακριβώς γιατί σε παραπέμπει στη μόνη ηθική που δεν είναι άλλη παρά η συνεχής αναγωγή στις ρίζες και στο «είναι» μας. Και είναι δύσκολο να το αντέξεις.
Σήμερα η Μάνη , ο εθνικός και ιστορικός αυτός τόπος χειμάζεται. Απαιτεί συμμετοχή στην ανάπτυξη που παρατηρείται τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Ανάπτυξη όμως που θα σέβεται το περιβάλλον, την ιστορία, την αρχιτεκτονική των οικισμών και θα αναδεικνύει την πολιτιστική της κληρονομιά. Ακριβώς γιατί αποτελεί σύμβολο και εθνική πολιτισμική παρακαταθήκη.
Γιατί αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ολίγης Ελλάδας που μας απέμεινε…
Νίκο Καλαποθαράκο σ’ ευχαριστούμε για το έργο σου.
για τη ΜΑΝΗ
O Δημήτρης Λιντζέρης
για τη Μάνη
Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Β” Πειραιά
εκ Ξηροκάμπι Λακωνίας
Η Μάνη το νοτιότερο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας, η εσχατιά της Λακωνικής γης είναι δημιούργημα του Ταΰγετου που σαν μυθικό τέρας ακουμπάει στα νερά της Μεσογείου, με το τελευταίο νύχι του το όρος Σαγγιάς. Εδώ ζουν χιλιάδες χρόνια, από την προϊστορική εποχή, αδούλωτοι Έλληνες.
Ένας τόπος που “χουν το βασίλειό τους ο ήλιος, η πέτρα, η θάλασσα και οι αγέρηδες. Εδώ το φως αναπηδά από παντού. Οι κροκάλες τραγουδούν καθώς παρασύρονται από το κύμα στις παραλίες. Το ίδιο και ο άνεμος, καθώς περνά από τους έρημους δρόμους των οικισμών με τα πυργόσπιτα. Η Μάνη είναι ένας αρμυρισμένος τόπος που η δόξα και η τρυφεράδα συνυπάρχουν. Αναδύονται από το βαθύ μπλε της θάλασσας, το ασπροκίτρινο της πυρωμένης πέτρας, το ιώδες του ηλιοβασιλέματος. Με μυρωδιές από ασκούνι, άγρια μέντα και ρίγανη, που σε κάνουν να νοιώθεις την επιθυμία να κυλιστείς μέσα σ” αυτά, όσο να ποτίσει το κορμί σου από την ευωδιά τους.
Ένας τόπος διαυγής, μυστηριώδης, αυστηρός όπου ούτε ο πανδαμάτωρ χρόνος δε μπόρεσε να τον αλλάξει. Τα κτίσματα, ένα με το περιβάλλον, θα μπορούσαν να κατοικηθούν εξ ίσου από έναν αρχαίο και ένα σύγχρονο. Είναι πολλές οι εντοιχισμένες αρχαίες επιγραφές στα σύγχρονα σπίτια. Πολλά απ” αυτά είναι φτιαγμένα από αρχιτεκτονικά μέλη αρχαίων σπιτιών. Αλλά και στις εκκλησίες βλέπεις κιονόκρανα, τρίγλυφα και άλλα οικοδομικά υλικά από δωρικούς ναούς. Έτσι εξαγνίστηκαν οι αρχαίοι λατρευτικοί χώροι και παραδόθηκαν στη χριστιανική λατρεία. Έτσι υπάρχει η συνέχεια και η διαδοχή.
Μάνη όμως δεν είναι μόνο αυτά. Δεν είναι το άθροισμα της ύλης και του φυσικού περιβάλλοντος. Είναι κυρίως η προβολή της ψυχής των ανθρώπων πάνω σ” αυτά. Αυτή που από άψυχα και ακίνητα τα μεταβάλλει σε διαχρονικά που ζουν και λειτουργούν.
Οι άνθρωποι, που ο χαρακτήρας τους είναι σμιλεμένος από το περιβάλλον στο οποίο ζουν και κινούνται, είναι εγκρατείς, λιτοί, πειθαρχικοί. Πώς θα μπορούσε να “ταν αλλιώς ; Εδώ δε περισσεύει τίποτα, ούτε παρέχεται απλόχερα, μόνο το φως και τα μάρμαρα. Οι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή γι” αυτό θρηνούν το θάνατο. Από την εποχή της Σωσικράτειας, όπου στο επιτύμβιο επίγραμμα που βρέθηκε στο νησί Σκόπα, θρηνεί για το γλυκό φως της ζωής που έχασε, μέχρι τα σύγχρονα μοιρολόγια. Αγαπούν τη νιότη. Από την εποχή που τιμούσαν την αμβολόγηρα Αφροδίτη, τη θεότητα που ανέβαλε το γήρας, μέχρι τα σύγχρονα τραγούδια.
Κυρίως όμως αγαπούν την ελευθερία της πατρίδας τους. Γι” αυτό από την εποχή των αρχαίων Σπαρτιατών οι Λάκωνες και οι Μανιάτες , άνδρες και γυναίκες, δε φείδονται θυσιών προκειμένου να υπερασπίσουν τον τόπο τους. Οι Τούρκοι δεν πάτησαν τη Μάνη και όταν έφτασε η ώρα της εθνεγερσίας, από δω ξεκίνησε ο αγώνας για την ελευθερία. Σ΄ όλες τις κρίσιμες ώρες του έθνους είπαν πρώτοι το παρόν. Για τους αγώνες και τις θυσίες αυτές, ούτε ζήτησαν ούτε δέχτηκαν καμιά ανταμοιβή. Τους αρκούσε η ικανοποίηση του εθνικού δίκιου.
Και σήμερα η Μάνη εξακολουθεί ένας ακέραιος και άθικτος τόπος. «Ο ήλιος ο πετροπαιχνιδιάτορας – κατά πως λέει ο ποιητής – εξακολουθεί από την άκρη των άκρων να κατηφοράει στο Ταίναρο» και να σε οδηγεί κατ” ευθείαν στην ουσία, τη διαύγεια τη φωτεινότητα. Στον παράδεισο όσων κατανοούν και αντιλαμβάνονται. Γιατί αναδεικνύει τις διαχρονικές αξίες που σε προσδιορίζουν. Τη Μάνη ή την ερωτεύεσαι ή αποστρέφεις απ” αυτήν το πρόσωπο και επιστρέφεις στα πρόσκαιρα. Δεν υπάρχει μέση οδός. Ακριβώς γιατί σε παραπέμπει στη μόνη ηθική που δεν είναι άλλη παρά η συνεχής αναγωγή στις ρίζες και στο «είναι» μας. Και είναι δύσκολο να το αντέξεις.
Σήμερα η Μάνη , ο εθνικός και ιστορικός αυτός τόπος χειμάζεται. Απαιτεί συμμετοχή στην ανάπτυξη που παρατηρείται τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Ανάπτυξη όμως που θα σέβεται το περιβάλλον, την ιστορία, την αρχιτεκτονική των οικισμών και θα αναδεικνύει την πολιτιστική της κληρονομιά. Ακριβώς γιατί αποτελεί σύμβολο και εθνική πολιτισμική παρακαταθήκη.
Γιατί αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ολίγης Ελλάδας που μας απέμεινε…
Για την τέχνη
Ας φύγουμε λίγο από την πολιτική, με την στενή έννοια του όρου. Είναι γνωστό ότι είστε άνθρωπος ανήσυχος και πολυάσχολος.
Γνωρίζω ότι σας συγκινεί η τέχνη και έχετε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μιλήστε μας λίγο για τον εαυτό σας, για τα ενδιαφέροντα σας…
– Η ερώτησή σας αυτή θα μπορούσε ν” αποτελέσει το μοναδικό θέμα της συνέντευξης, που είχατε την ευγένεια να μου ζητήσετε. Ίσως κάποια άλλη φορά μας δοθεί η δυνατότητα, να σας απαντήσω εκτενέστερα.
Πολύ συνοπτικά, θα μπορούσα να σας πω τα εξής:
Με βρίσκει σύμφωνο η θέση του Νίτσε ότι «ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη, αλλιώς θα πεθαίναμε από την πραγματικότητα».
Ειδικά στο τέλος του 20ου αιώνα, όπου η ανθρωπότητα έχει κάνει άλματα στη τεχνολογία και τις επιστήμες, σε ότι απαιτείται ο εγκέφαλος, αλλά που υπολείπεται σε ότι απαιτείται να μετέχουν οι αισθήσεις.
Ο τρόπος ζωής του καθένα είναι απόρροια της αντίληψης, που έχει για τη ζωή. Με ποιο τρόπο αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητα των στιγμών, που διαβαίνει. Πώς αντιλαμβάνεται το ωραίο. Με ποιο τρόπο προσπαθεί να το βιώσει στην υλική, αλλά και στη πνευματική του διάσταση. Πώς αξιοποιεί τη μοναξιά του.
Νομίζω πως η τέχνη είναι η προβολή του ιδεατού στην πραγματικότητα. Το σημείο που το μόριο της ψυχής μεταβάλλεται σε μόριο ύλης και αντίστροφα. Η τέχνη σε όλες της τις μορφές.
Ειδικά εμείς οι Έλληνες – θα μου επιτρέψετε μια βιολογική μεταφορά – έχουμε μέσα μας φιλότεχνα και καλλιτεχνικά γονίδια, αφού αυτή υπόθεση εδώ αναδείχθηκε και συνεχίζει και σήμερα να διακονείται με επιτυχία. Αυτός ο τόπος αποτέλεσε το σημείο συμβολής των κυμάτων της ανατολής και της δύσης, αλλά συγχρόνως αποτέλεσε και ένα πρωτογενές σημείο εκπομπής κυμάτων προς τη δύση και την ανατολή.
Ίσως αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα μας σ” όλη τη διαδρομή μας. Αλλά αυτό είναι και το μεγαλείο ενός λαού και η προοπτική του. Η συμμετοχή του στον παγκόσμιο πολιτισμό που σήμερα δοκιμάζεται.
Έχω την αίσθηση ότι παρασύρθηκα από το ερώτημα σας, αλλά από ότι θυμάμαι αναφερθήκατε και στην ιδιωτική μου οδό. Προσπαθώ να βρίσκω λίγο χρόνο, για ν” ασχοληθώ με ένα αγαπημένο μου ενδιαφέρον, τη ζωγραφική.
Με συγκινεί η βυζαντινή τεχνοτροπία και έκφραση, όπως έφτασε ως τις μέρες μας. Από τις αγιογραφίες έως τον Κόντογλου και τις σύγχρονες επιρροές του Τσαρούχη και του Έγγονόπουλου.
Δεν θα ‘λεγα πως ότι κάνω έχει καμία καλλιτεχνική αξία. Είναι απλά μια προσωπική μου έκφραση. Έτσι το αντιλαμβάνομαι.