Κυβέρνηση χρήσιμων και όχι αρεστών

Ένας και πλέον χρόνος έχει περάσει από την είσοδο μας στον μηχανισμό στήριξης και η χώρα βρίσκεται και πάλι στο μεταίχμιο. Ζει τις κρισιμότερες μεταπολεμικά στιγμές. Πορεύεται χωρίς πυξίδα, βιώνοντας τα μεγαλύτερα αδιέξοδά της.

Η δημοσιονομική κρίση αντί να αμβλύνεται, ενισχύεται. Το δημόσιο χρέος προσλαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και τείνει να γίνει ο βρόχος της οικονομίας. Η ανεργία εξελίσσεται στον μεγάλο εφιάλτη της ελληνικής οικογένειας. Η ύφεση στραγγαλίζει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια και ανάσα. Η αγορά βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση. Η αγοραστική δύναμη των πολιτών υπέστη τρομακτική μείωση, ενώ το βιοτικό τους επίπεδο υποβαθμίστηκε δραματικά. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα έχουν γίνει οι μόνιμοι σύντροφοί τους.

Είναι πλέον προφανές πως οι στόχοι του μνημονίου δεν έχουν επιτευχθεί. Οι μεταρρυθμίσεις καρκινοβατούν. Το μεσοπρόθεσμο σχέδιο αδυνατεί να αποτελέσει  τόπο εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης. Η απειλή της χρεοκοπίας παραμένει υπαρκτή.

Και το χειρότερο είναι πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αφού το πολιτικό σύστημα εμφανίζει φαινόμενα κόπωσης, αρρυθμίας και καθίσταται αδύναμο να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις. Η κοινωνία είναι μουδιασμένη και αμήχανη, ενώ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκτρέφει φαινόμενα λαϊκισμού, ακροτήτων, ακόμη και αντικοινοβουλευτισμού.

Δεκαοκτώ μήνες τώρα, το οικονομικό επιτελείο το μόνο που επιδεικνύει είναι: αναποτελεσματικότητα, αναποτελεσματικότητα και πάλι αναποτελεσματικότητα. Και το χειρότερο όλων, έχει απωλέσει την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητά του.  Με ποια λοιπόν επιχειρήματα μας καλεί να στηρίξουμε το μνημόνιο 2;

Παράλληλα, είναι περισσότερο από εμφανές πως από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απουσιάζει η ενιαία στρατηγική σε κρίσιμα και καθοριστικής σημασίας θέματα.

Ως εκ τούτου, η σύγχυση, τα αντιφατικά μηνύματα συμβάλλουν στην αναποτελεσματικότητα, στην αναβλητικότητα, και στην ουσία, στην απομείωση του κεντρικού πολιτικού μας μηνύματος, που δεν είναι άλλο από τη σωτηρία της χώρας.

Τη διχαστική αυτή εικόνα έρχεται να συμπληρώσει και η ύπαρξη δύο ταχυτήτων στην καθημερινή κυβερνητική λειτουργία. Υπάρχουν υπουργοί που ιδρώνουν και κοπιάζουν καθημερινώς και άλλοι που κάνουν πολιτικό τουρισμό. Υπάρχουν υπουργοί που λειτουργούν ως πολιτικά στελέχη και άλλοι που φέρονται ως εκπρόσωποι Μ.Κ.Ο. ή ως ακτιβιστές ή με τρόπους που δεν αναλογούν στην υπευθυνότητα της θέσης τους και την κρισιμότητα των καιρών.

Φτάσαμε στο σημείο μηδέν και ήρθε η ώρα να κινητοποιηθούμε. Η πολιτική τάξη στη σύνολό της οφείλει να δράσει και να αντιδράσει.

• Οφείλει να αντιληφθεί και να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες της, επιδεικνύοντας τόλμη και αποφασιστικότητα.
• Οφείλει να επιδείξει υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στη χώρα, την κοινωνία, τους πολίτες.
• Οφείλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο μεγάλο εθνικό σχέδιο που καλείται να υλοποιήσει η χώρα, υπερβαίνοντας τις συμβατικές υποχρεώσεις του μνημονίου, αλλά και του μεσοπρόθεσμου σχεδίου.

Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε μας καλούν όλους -κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, κοινωνικούς εταίρους- να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Μας υποδεικνύουν την ανάγκη εθνικής συνεννόησης και υπέρβασης των κομματικών ανταγωνισμών και των προσωπικών υστεροβουλιών.

Μας δείχνουν τον δρόμο για την ανάληψη πρωτοβουλιών εθνικής εμβέλειας με στόχους:

• τη διασφάλιση πλαισίου κοινών προσεγγίσεων για τα μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας
• τη δραστική μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους
• την προώθηση πολιτικών που θα προσδώσουν αναπτυξιακή ανάσα στη χειμαζόμενη οικονομία
• την επιτάχυνση των μεταρρυθμιστικών αλλαγών
• την προώθηση των αναγκαίων αποκρατικοποιήσεων
• την προστασία της απασχόλησης
• τη δίκαιη κατανομή των βαρών
• τη διαμόρφωση ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος που έχει ζωτική ανάγκη η χώρα, η κοινωνία, η οικονομία, η παραγωγή, η επιχειρηματικότητα

Ας το αντιληφθούμε επιτέλους όλοι: η υπέρβαση της σημερινής κρίσης -της μεγαλύτερης της μεταπολεμικής περιόδου- θέτει ως βασική προϋπόθεση την υπέρβαση του κακού εαυτού μας που δεν είναι άλλος από την κομματοκρατία, τα προσωποπαγή κόμματα, τη διαχείριση και νομή της εξουσίας μεταξύ φίλων και αρεστών, από τον λαϊκισμό που έχει διαβρώσει όλες τις κομματικές δυνάμεις, από τα συντεχνιακά συμφέροντα, από τη μικροπολιτική.

Η επιστράτευση όλων των διαθέσιμων δυνάμεων και η διαμόρφωση κλίματος συναίνεσης είναι επιβεβλημένες για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας. Οι σημερινές έκτακτες συνθήκες επιβάλλουν τη στήριξη πολιτικών εκτάκτου ανάγκης. Απαιτούν κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης. Μια κυβέρνηση που θα συνδυάζει τη γνώση, την εμπειρία, την επάρκεια, την ικανότητα διαχείρισης πολιτικών κρίσεων.

Η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη από μια στρατηγική «μάκρο», η οποία θα θέτει στο επίκεντρό της ένα εθνικό σχέδιο. Ένα σχέδιο εθνικής σωτηρίας, το οποίο θα κληθούν να το υπηρετήσουν όλες οι δημιουργικές και προοδευτικές δυνάμεις που βρίσκονται εντός και εκτός συνόρων ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η χώρα δε μπορεί, δεν αντέχει άλλο να κλωθογυρίζει, να παραπαίει, να παραδίνεται στο χάος. Η διακυβέρνηση του τόπου δε νοείται να αποπνέει απελπισία περιμένοντας το μοιραίο.