Συμμετοχή των Πολιτών στις Αποφάσεις

Έθνος (12-5-2005)

Συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις

Η υπεράσπιση της πορείας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αποτελεί σήμερα επιτακτικό χρέος του συνόλου των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού.
Η εμβάθυνση όσο και η διεύρυνση της Ε.Ε. αποτελεί συμφέρον των λαών της. Είναι γνωστό βέβαια το όραμα του Ντε Γκωλ για μια Ευρώπη από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό. Μιας Ευρώπης με απόλυτη ενεργειακή αυτάρκεια, παγκόσμια δύναμη οικονομίας, σταθερότητας και δύναμης προοπτικής.
Μια αυτόνομη πολιτικά και πολιτισμικά Ευρώπη αποτελεί συντελεστή ενός καλύτερου μέλλοντος για την ανθρωπότητα. Κάθε καθυστέρηση ή αναβολή αυτής της πορείας, ενέχει κινδύνους που θα επηρεάσει το μέλλον των επόμενων γενεών σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας. Σήμερα η κύρια αντίθεση σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ανάμεσα σε δυνάμεις που υπερασπίζονται έναν πλουραλιστικό κόσμο ισονομίας λαών και πολιτισμών και σε δυνάμεις που τις μάχονται.
Όλος ο κόσμος χρειάζεται μια Ευρώπη που δεν ανταγωνίζεται στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας αλλά υπερβαίνει τον ανταγωνισμό για επικυριαρχία και προβάλει το ρόλο μιας ηθικής, πολιτισμικής υπερδύναμης ικανής να συμβάλλει στη θεμελίωση μιας ειρηνικής παγκόσμιας έννομης τάξης. Ικανής να κατευθύνει τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) αν όχι να λειτουργούν σ’ ένα σύστημα παγκόσμιας έννομης τάξης, τουλάχιστον να εφαρμόζουν τις ειλημμένες αποφάσεις τους για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Και τα λέω αυτά χωρίς να παραγνωρίζω το ρόλο της οικονομίας στην παγκόσμια πραγματικότητα ούτε στην εξουσία που ασκεί πολλές φορές επί της πολιτικής.
Κατά συνέπεια ο αγώνας για μια αυτόνομη Ε.Ε. αποτελεί προϋπόθεση του αγώνα για μια αριστερότερη ή δεξιότερη Ευρώπη. Κάθε βήμα ενοποίησης της Ευρώπης αποτελεί βήμα εδραίωσης ενός σταθερότερου ειρηνικότερου και δικαιότερου κόσμου.
Η αυτόνομη Ευρώπη δε μπορεί να πραγματοποιηθεί με γραφειοκρατικές αποφάσεις επαγγελματιών της πολιτικής ξεκομμένων από τους λαούς.
Ουσιαστική και αποφασιστική εγγύηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και προοπτικής της Ευρώπης αποτελούν οι λαοί της. Μόνον εάν το ευρωπαϊκό μέλλον καταστεί όραμα και πρόγραμμα που υπηρετεί τις ανάγκες, καθημερινές και ευρύτερες, των λαών της Ευρώπης, τότε το ευρωπαϊκό μέλλον θα είναι απαλλαγμένο από κάθε αχίλλειο πτέρνα.
Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το αίτημα δημοψηφίσματος για την έγκριση του Ευρωπαϊκού συντάγματος δεν είναι βεγγαλικό. Αποτελεί συνέπεια της ιδεολογικής και πολιτικής μας δέσμευσης στην υπηρεσία της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Εκφράζει το σεβασμό στο αίτημα και την απαίτηση των λαών της Ευρώπης για περισσότερη συμμετοχή και λιγότερη γραφειοκρατία.
Βέβαια περισσότερη συμμετοχή δε σημαίνει υποκατάσταση του Κοινοβουλευτικού διαλόγου από το διάλογο των τηλεοπτικών παραθύρων . Σημαίνει θεσμοθέτηση, ενίσχυση, εμπλουτισμό του διαλόγου σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Η περισσότερη συμμετοχή προϋποθέτει την κατοχύρωση του δικαιώματος, στην πληροφόρηση ως βασικού ανθρωπίνου δικαιώματος.
Μόνον ο ενημερωμένος πολίτης συμμετέχει ουσιαστικά και αποφασιστικά.
Εάν η πληροφόρηση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα στο έλεος της αγοράς, τότε η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας, την οποία ευαγγελίζεται η εποχή μας, θα είναι μία καθαρά ολιγαρχική κοινωνία.
Το αίτημα για δημοψήφισμα σέβεται απολύτως τις πολιτισμικές μας παρακαταθήκες της ισονομίας, της ισηγορίας και της ισοπολιτείας. Αξιοποιεί τη συγκυρία ως ευκαιρία για έναν ουσιαστικό πανεθνικό διάλογο.
Μέσα απ’ αυτό το διάλογο, άλλωστε, θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε την ελληνική συνιστώσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, κάτι που αποτελεί καθήκον μας.
Αυτή την ευκαιρία αρνήθηκε η κυβέρνηση της Ν.Δ. να δώσει στο λαό μας. Υποτιμώντας τη νοημοσύνη του, ή φοβούμενοι τη βούλησή του. Ίσως επειδή έκρινε ότι δεν τον αφορούν αυτά και ότι αυτά είναι θέματα που αφορούν ειδικούς και συνταγματολόγους.
Ο λαός μας είναι βαθιά πολιτικοποιημένος, διαθέτει πολιτικό αισθητήριο και είναι σε θέση να κατανοήσει ότι αυτό το Σύνταγμα δεν αποτελεί την Ιθάκη του νομικού πολιτισμού της Ευρώπης.
Ίσως το Σύνταγμα να μην είναι αυτό που ο καθένας από εμάς θα επιθυμούσε. Και είναι λογικό αν λάβει κανείς υπόψη του την ποικιλία των λαών και των πολιτισμών αλλά και την πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων. Αν όμως πρυτανεύσει στη σκέψη μας η φράση του συμπατριώτη μας Αριστοτέλη ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η άποψη του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι χώρες μικρές σαν την Ελλάδα θα επιβιώσουν μόνο αν συνδέσουν τα συμφέροντά τους με αυτά κάποιας μεγάλης δύναμης, τότε πρέπει να υπερψηφίσουμε ενσυνείδητα και αποφασιστικά το ευρωπαϊκό σύνταγμα.
Ο λαός μας κατανοεί ότι αυτό το Σύνταγμα αποτελεί έναν ακόμα θεμέλιο λίθο της ευρωπαϊκής αυτονομίας. Ο αγώνας για μια δικαιότερη και σοσιαλιστικότερη Ευρώπη συνεχίζεται.
Ως βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμμερίζομαι τη στάση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και τάσσομαι υπέρ της ψήφισης του ευρωπαϊκού συντάγματος. Παράλληλα καταγγέλλω την κυβέρνηση της Ν.Δ. που αρνήθηκε στο λαό μας την ευκαιρία ενός πανεθνικού διαλόγου και ενός δημοψηφίσματος.
Η Ν.Δ. στέρησε από τον ελληνικό λαό τη δυνατότητα να διατρανώσει την θέλησή του για συνέχιση της πορείας ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ν’ αποφασίσει ο ίδιος άμεσα για το μέλλον του.
Ίσως γιατί η πολιτική της καταβολή την οδηγεί να λαμβάνει αποφάσεις ερήμην του λαού.

Η πορεία αυτή προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν υπήρξε ποτέ γραμμική και εύκολη. Ούτε η συνέχει προβλέπεται ευθεία και ανθόσπαρτη.
Δεν ορίζεται με σαφήνεια η Ευρώπη έστω γεωγραφικά. Γιατί η γεωγραφία περιλαμβάνει τη γεωστρατηγική, τη γεωπολιτική, τη γεωοικονομία, τον πολιτισμό. Έτσι η Ευρώπη συνομιλεί με την Τουρκία, η οποία μάλιστα κατέχει τμήμα χώρας ενταγμένης στην Ε.Ε., της μαρτυρικής Κύπρου. Μιας χώρας η οποία συμπεριφέρεται κατά παράβαση όλων των ευρωπαϊκών κεκτημένων. Ενώ λοιπόν συνομιλεί με την Τουρκία, δε συνομιλεί με την Ουκρανία, τη Σερβία, τη Γεωργία και τη Ρωσία. Γνωρίζετε βέβαια τις πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις για τις επιθυμίες των λαών της Ευρώπης. Και πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τον κίνδυνο που θα προκύψει για την πορεία ενοποίησης από μια καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος στη Γαλλία, στο όνομα της επερχόμενης εισόδου της Τουρκίας.
Αλλά θέλω να καταθέσω μια ιστορική γνώση. Ότι οι συνταγματικές διακηρύξεις δεν υπήρξαν ποτέ συνθήκες επαρκείς για την διασφάλιση στην πράξη πολιτικών, κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα συντάγματα της γαλλικής και της αμερικάνικης επανάστασης ακόμα και της σοβιετικής με την εξέλιξή τους αποδεικνύουν του λόγου μου το αληθές.