Ας φύγουμε λίγο από την πολιτική, με την στενή έννοια του όρου. Είναι γνωστό ότι είστε άνθρωπος ανήσυχος και πολυάσχολος.

Γνωρίζω ότι σας συγκινεί η τέχνη και έχετε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μιλήστε μας λίγο για τον εαυτό σας, για τα ενδιαφέροντα σας…

– Η ερώτησή σας αυτή θα μπορούσε ν” αποτελέσει το μοναδικό θέμα της συνέντευξης, που είχατε την ευγένεια να μου ζητήσετε. Ίσως κάποια άλλη φορά μας δοθεί η δυνατότητα, να σας απαντήσω εκτενέστερα.

Πολύ συνοπτικά, θα μπορούσα να σας πω τα εξής:

Με βρίσκει σύμφωνο η θέση του Νίτσε ότι «ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη, αλλιώς θα πεθαίναμε από την πραγματικότητα».

Ειδικά στο τέλος του 20^ου αιώνα, όπου η ανθρωπότητα έχει κάνει άλματα στη τεχνολογία και τις επιστήμες, σε ότι απαιτείται ο εγκέφαλος, αλλά που υπολείπεται σε ότι απαιτείται να μετέχουν οι αισθήσεις.

Ο τρόπος ζωής του καθένα είναι απόρροια της αντίληψης, που έχει για τη ζωή. Με ποιο τρόπο αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητα των στιγμών, που διαβαίνει. Πώς αντιλαμβάνεται το ωραίο. Με ποιο τρόπο προσπαθεί να το βιώσει στην υλική, αλλά και στη πνευματική του διάσταση. Πώς αξιοποιεί τη μοναξιά του.

Νομίζω πως η τέχνη είναι η προβολή του ιδεατού στην πραγματικότητα. Το σημείο που το μόριο της ψυχής μεταβάλλεται σε μόριο ύλης και αντίστροφα. Η τέχνη σε όλες της τις μορφές.

Ειδικά εμείς οι Έλληνες – θα μου επιτρέψετε μια βιολογική μεταφορά – έχουμε μέσα μας φιλότεχνα και καλλιτεχνικά γονίδια, αφού αυτή υπόθεση εδώ αναδείχθηκε και συνεχίζει και σήμερα να διακονείται με επιτυχία. Αυτός ο τόπος αποτέλεσε το σημείο συμβολής των κυμάτων της ανατολής και της δύσης, αλλά συγχρόνως αποτέλεσε και ένα πρωτογενές σημείο εκπομπής κυμάτων προς τη δύση και την ανατολή.

Ίσως αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα μας σ” όλη τη διαδρομή μας. Αλλά αυτό είναι και το μεγαλείο ενός λαού και η προοπτική του. Η συμμετοχή του στον παγκόσμιο πολιτισμό που σήμερα δοκιμάζεται.

Έχω την αίσθηση ότι παρασύρθηκα από το ερώτημα σας, αλλά από ότι θυμάμαι αναφερθήκατε και στην ιδιωτική μου οδό. Προσπαθώ να βρίσκω λίγο χρόνο, για ν” ασχοληθώ με ένα αγαπημένο μου ενδιαφέρον, τη ζωγραφική.

Με συγκινεί η βυζαντινή τεχνοτροπία και έκφραση, όπως έφτασε ως τις μέρες μας. Από τις αγιογραφίες έως τον Κόντογλου και τις σύγχρονες επιρροές του Τσαρούχη και του Έγγονόπουλου.

Δεν θα ‘λεγα πως ότι κάνω έχει καμία καλλιτεχνική αξία. Είναι απλά μια προσωπική μου έκφραση. Έτσι το αντιλαμβάνομαι.