Αξιοποίηση Ολυμπιακών Έργων
Οι Ολυμπιακοί και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν, τα φώτα έσβησαν. Επιστροφή στα καθ” ημάς. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που είχαν κατά κοινή ομολογία πολύ μεγάλη επιτυχία και στον αθλητικό και στον οργανωτικό τομέα, επαινέθηκαν από όλη τη διεθνή Κοινότητα. Η Κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός επαίρεται για την επιτυχία τους και την αποδίδει στις προσπάθειες του ελληνικού λαού. Θαρρείς και ο ελληνικός λαός δεν είχε εκλέξει μια κυβέρνηση – αυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – που σχεδίασε, οργάνωσε, υλοποίησε. Η παραδοχή όμως αυτών των πραγμάτων απαιτεί άλλου τύπου πολιτικό ήθος, άλλου τύπου μεγαλοθυμία. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τη Ν.Δ..
Ακούσαμε κατά καιρούς, ακόμα και στην προολυμπιακή περίοδο και από τον ίδιο τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας σκέψεις και προβληματισμούς κατά πόσο η χώρα μας έπρεπε να οργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί είχαν – λέει- υψηλό κόστος. Και εδώ υπάρχει η πρώτη πολύ μεγάλη αντίφαση. Από τη μια η Κυβέρνηση καμαρώνει και επαίρεται για την πολύ καλή διεξαγωγή, για την άνοδο του κύρους της χώρας και από την άλλη μεμψιμοιρεί για το υψηλό κόστος που τάχα πήγε πίσω την οικονομία. Από τη μια μεριά μιλάει για εθνική αυτοπεποίθηση και από την άλλη στέλνει τη χώρα στην κηδεμονία και στην επιτήρηση των Οικονομικών Οργάνων της Ε.Ε..
Επαναλαμβάνει μονότονα απόψεις του τύπου «όλα τα καλά οφείλονται στον ελληνικό λαό και όλα τα κακά στο ΠΑΣΟΚ». Ας είναι. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν, η ίδια η ζωή θέτει ένα αμείλικτο ερώτημα και η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη ν” απαντήσει: Τι θα γίνει με τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις; Στην προσπάθειά της η Κυβέρνηση να τεκμηριώσει την όποια πολιτική της, προβαίνει σε δύο αλχημείες.
Πρώτον: Για να μεγιστοποιήσει το κόστος των ολυμπιακών έργων αθροίζει συλλήβδην, αθλητικές εγκαταστάσεις και αναπτυξιακά έργα τα οποία μπορούν να έχουν κοινωνικό όφελος αν αποδοθούν προς χρήση στον ελληνικό λαό. Διότι πολλά εξ” αυτών έχουν μεγάλη χρησιμότητα σε διάφορους κλάδους της οικονομίας και άλλα μπορούν ν” αξιοποιηθούν, προκειμένου να στεγάσουν υπηρεσίες του κράτους. Παράδειγμα, το Ολυμπιακό Χωριό που δόθηκε στους δικαιούχους του ΟΕΚ, το Χωριό Τύπου στην Αμυγδαλέζα που θα στεγάσει τις Σχολές της Αστυνομίας. Ό,τι είχε προβλεφθεί αξιοποιείται. Τα υπόλοιπα αραχνιάζουν.
Η δεύτερη αλχημεία: Ξεχνώντας ότι το ψέμα έχει κοντά πόδια, η Κυβέρνηση κάνει το ίδιο όταν μεγιστοποιεί το κόστος λειτουργίας και συντήρησης των αμιγώς αθλητικών εγκαταστάσεων. Έτσι, ενώ έχει μία ολοκληρωμένη μελέτη από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, πρόσφατη – το Νοέμβρη του 2003- ότι το κόστος συντήρησης και λειτουργίας ανέρχεται σε 25 εκατομμύρια € το χρόνο, διοχετεύει ότι ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια με προφανή στόχο να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι εγκαταστάσεις είναι βάρη που πρέπει να τα ξεφορτωθεί το δημόσιο.
Αλήθεια, ετοιμάζεται να τις εκποιήσει; Και εδώ αποκαλύπτεται η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική αντίληψη της Ν.Δ.. Αφαιρεί απολύτως από την αξιολόγηση των αθλητικών έργων ένα βασικό κριτήριο: την κοινωνική χρησιμότητα. Τα αντιμετωπίζει με στενά χρηματοοικονομικά κριτήρια, με μια στείρα οικονομίστικη ή λογιστική αντίληψη, χωρίς ίχνος αναπτυξιακής ή κοινωνικής διάστασης.
Η Ν.Δ. είναι κυβέρνηση της χώρας τους τελευταίους οκτώ μήνες και οφείλει ν” απαντήσει συγκεκριμένα στο αμείλικτο ερώτημα που θέτει ο ελληνικός λαός: Τι θα γίνουν όλα αυτά; Θα καταστραφούν; Στο Πανθεσσαλικό Στάδιο ξηλώθηκαν όλες οι αθλητικές υποδομές. Ευτυχώς που ο Δήμαρχος Ηρακλείου έβαλε μπουλντόζες στην είσοδο του Παγκρητίου, αλλιώς θα διελύετο και αυτό.
Η Κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι είναι υπεύθυνη για τις καταστροφές και τις λεηλασίες που λαμβάνουν χώρα καθημερινά και που ο Τύπος και τα τηλεοπτικά κανάλια προβάλουν κατ” επανάληψη.
Αβίαστα λοιπόν εξάγεται το συμπέρασμα ότι υπάρχει παντελής έλλειψη πολιτικής κατεύθυνσης και θάρρους για τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων.
Η καθυστέρηση όμως αυτή, καθίσταται καθημερινά καταστροφική. Θ” ανέμενε κανείς, κάτι που θα ήταν συνεπές προς τη συντηρητική φύση της πολιτικής και του κόμματός της Ν.Δ., την επίσημη δημόσια πρόσκληση προς την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ούτε αυτό γίνεται όμως.
Υπάρχουν ως παρακαταθήκη από την Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δύο συγκεκριμένες μελέτες των πανεπιστημίων της Θεσσαλίας και της Αθήνας, για τη μετολυμπιακή χρήση των έργων. Το αρμόδιο υπουργείο θα μπορούσε να καλέσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση, Α” βάθμια και Β” βάθμια και τις αθλητικές Ομοσπονδίες, για να καθορίσει το αύριο των εγκαταστάσεων. Δεν πράττει όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο.
»Κυβερνάν είναι το επιλέγει» έλεγε ο Αριστοτέλης. Κάθε επιλογή έχει αποτελέσματα, πολιτικό όφελος ή κόστος. Η απραξία μόνο κόστος έχει και το οποίο δυστυχώς, θα πληρώσει ο ελληνικός λαός.
Ήταν εύκολη η κριτική για την καθυστέρηση ή για την υποτιθέμενη αύξηση του κόστους. Η καταστροφή των εγκαταστάσεων, η καθυστέρηση στην αξιοποίησή τους, βαρύνει αποκλειστικά τη Ν.Δ..
Μία μόνο λύση υπάρχει. Οι ανοικτές διαδικασίες και ο εποικοδομητικός διάλογος, με στόχο την αξιοποίηση των έργων προς όφελος του ελληνικού λαού.
Ο κάτοικος της Νίκαιας, ο κάτοικος της Β” Πειραιά, που είδε την προηγούμενη κυβέρνηση να επενδύει 40 δις δρχ. για τη δημιουργία του μεγάρου της Άρσης Βαρών και για τη διαμόρφωση των γύρω χώρων έχει την απαίτηση, αυτή η επένδυση να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του. Η κ. Πετραλιά, όπως απάντησε σε επερώτηση στη Βουλή, δεν έχει να προτείνει τίποτα γι” αυτό. Το μόνο που ανέφερε είναι ότι υπάρχει πρόβλημα πρόσβασης στο χώρο – θαρρείς και δεν διεξήχθησαν Ολυμπιακοί Αγώνες στο Σπίτι της άρσης βαρών – και ότι συζητά με το Δήμαρχο Νίκαιας. Τι συζητούν άραγε ερήμην της ελληνικής κοινωνίας και πότε η συζήτηση θα καταλήξει σε αποτέλεσμα;
Εν κατακλείδι, το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι το «τέλος» αυτών των συζητήσεων, οι οποίες θα είχαν καταλήξει σε αποτέλεσμα, αν το Υπουργείο είχε προγραμματισμό και στόχο. Αυτό όμως θ” αποτελούσε έκπληξη και εκτροχιασμό από την κυβερνητική γραμμή η οποία τόσο καιρό δεν έχει δώσει δείγματα προγραμματισμού και εφαρμογής πολιτικής.
Να αποκατασταθούν άμεσα οι απολυμένοι του εργοστασίου Λιπασμάτων Δραπετσώνας
«Να αποκατασταθούν άμεσα οι απολυμένοι του εργοστασίου Λιπασμάτων Δραπετσώνας»
Την αποκατάσταση των απολυμένων του εργοστασίου Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα , ζητά άμεσα, με προσθήκη του στην υπουργική τροπολογία για τους επίσης απολυμένους στις κλωστοϋφαντουργικές επιχειρήσεις της Νάουσας, ο βουλευτής β΄ Πειραιά, Δημήτρης Λιντζέρης.
Υπερασπίζοντας τους 380 εργαζόμενους που βρέθηκαν στο δρόμο από το εν λόγω εργοστάσιο , πριν από 7 χρόνια( και παρά τις δεσμεύσεις ότι θα εξασφαλιζόταν η απασχόλησή τους σε άλλο τομέα, αν κι εφ΄όσον το εργοστάσιο, έβαζε λουκέτο), ζητά μέσα από την τροπολογία που κατέθεσε στη Βουλή, να βρεθεί λύση στο μεγάλο πρόβλημά τους.
Όπως αναφέρεται αναλυτικά στην τροπολογία, που κατέθεσε ο Δ.Λιντζέρης, «μετά τη διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου το θέμα των απολυμένων στα λιπάσματα, απασχόλησε την αρμόδια διακομματική επιτροπή της Βουλής, στην οποία ομόφωνα συμφώνησε ότι πρέπει να βρεθεί λύση με τροπολογία, επειδή η δυσμενής θέση των εργαζομένων αποτελεί συνέπεια αποφάσεων κρατικών οργάνων για την υλοποίηση συγκεκριμένου κρατικού σχεδιασμού. Υπάρχει μάλιστα και απόφαση της Επιτροπής αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που απαιτεί από το Ελληνικό Κράτος «την οριστική λύση για τους απολυμένους του εργοστασίου». Σε άλλες μάλιστα αντίστοιχες περιπτώσεις έδειξε την απαιτούμενη ευαισθησία».
Σημαντικό δε είναι το ότι οι απολυμένοι των λιπασμάτων δεν ζητούν ελεημοσύνη, αντίθετα ζήτησαν και συνεχίζουν να ζητούν την επανένταξή τους στην παραγωγική διαδικασία.
Από το Γραφείο Τύπου
Εξυγίανση της λειτουργίας και Ανάπτυξη βασικών τομέων του Εμπορίου και της Αγοράς
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Η κυβέρνηση πιστή στις συνήθειές της με κεντρώα και προοδευτική ρητορική να ασκεί αντιλαϊκή και αντικοινωνική πολιτική, κατέθεσε νόμο με στόχο -όπως ισχυρίζεται – την εξυγίανση της λειτουργίας της αγοράς. Μιλά για μεταρρύθμιση. Στην πράξη όμως συντελείται
- Ø απορύθμιση των κοινωνικών συμφωνιών,
- Ø επιβολή άδικου ανταγωνισμού,
- Ø μεροληπτική μεταχείριση υπέρ των ολίγων μεγαλοεπιχειρηματιών σε βάρος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
- Ø Ένας νόμος που θα επηρεάσει δυσμενώς τη ζωή των Ελλήνων και ιδιαίτερα της ελληνικής οικογένειας.
Αλλά μια και πολλά και βαρύγδουπα ακούγονται από την κυβέρνηση για ανάπτυξη της ελληνικής αγοράς, για νέες θέσεις εργασίας, ας ξεκινήσω την ομιλία μου με τα αυτονόητα.
Το εμπόριο ως λειτουργία είναι η οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα που μεσολαβεί ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Ο τρόπος που διαρθρώνεται και λειτουργεί επηρεάζει άμεσα και καθοριστικά την οργάνωση, την κερδοφορία, τη βιωσιμότητα της παραγωγής. Όμως αυτός ο τρόπος μπορεί και ν” αποκλείσει ή να αφανίσει ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους.
Έτσι έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Από πολιτική και οικονομική σκοπιά λοιπόν, είναι αδιανόητο λοιπόν να μιλάμε για το εμπόριο ως να επρόκειτο για αυτονόητη οικονομική και κοινωνική λειτουργία.
Για να γίνω σαφής.
- Υπάρχει εμπόριο ελληνικών αγροτικών προϊόντων. Καμία αναφορά στο νομοσχέδιο ακριβώς γιατί έχει στόχο να υπηρετήσει απλά και μόνο το αεθνικό ξένο κεφάλαιο.
- 2. Υπάρχει εμπόριο της δοκιμαζόμενης ελληνικής βιοτεχνικής παραγωγής. Επίσης καμία αναφορά.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ας δούμε τι σημαίνει η νέα διακυβέρνηση της Ν.Δ.
Σημαίνει :
- Ø κατάργηση κάθε διαλόγου
- Ø κατάργηση κάθε κοινωνικής συμφωνίας
- Ø περιφρόνηση των τοπικών αρχών και της τοπικής κοινωνίας,
- Ø αδιαφορία για τη βούληση όλων των ελληνικών αλλά και ευρωπαϊκών φορέων εμπόρων και βιοτεχνών.
Εσείς όμως διαπνεόμενοι από τη θατσερική αντίληψη ότι η κοινωνία είναι ανύπαρκτη προχωράτε σε αυτές τις ρυθμίσεις.
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι
Πρόκειται πραγματικά για νομοσχέδιο το οποίο πλήττει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους καταστηματάρχες.
Ακόμα πλήττει τους μικροπωλητές των λαϊκών αγορών. Και εντέλει τα λαϊκά καταναλωτικά στρώματα. Αφού τους καθιστά έρμαια ενός ολιγοπολικού ελέγχου της Αγοράς.
Στον αντίποδα τώρα. Ποιοι ωφελούνται; Μόνο τα μεγάλα καταστήματα και δη τα πολυκαταστήματα.
Αλλά να ρωτήσω κάτι κύριε Υπουργέ. Τι ποσοστό αυτών των καταστημάτων είναι ελληνικής ιδιοκτησίας; Ελπίζω στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης να μη θεωρήσετε την ερώτησή μου αφελή ή εθνικιστικής χροιάς. Και το λέω αυτό γιατί από τη μία η μαυροφορούσα Δεξιά σας, υπό το μανδύα της Δεξιάς του Κυρίου κατηγορεί την ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως παγκοσμιοποιημένη και απ” την άλλη εσείς τα δίνετε όλα στο παγκοσμιοποιημένο εμπόριο.
Ως συνήθως βέβαια «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάνε οι κότες».
Έχω και ένα 2ο ερώτημα κύριε Υπουργέ. Μπορείτε να με πληροφορήσετε ποιο ποσοστό των διακινούμενων προϊόντων από τα πολυκαταστήματα είναι ελληνικής προέλευσης;
Και ακόμα, έχετε κάνει ως οφείλατε, πρόταση διαλόγου προς τα πολυκαταστήματα, πήρατε κάποια μέτρα ώστε να εξευρεθεί τρόπος προώθησης των ελληνικών προϊόντων; Όχι βέβαια. Άλλοι είναι οι στόχοι σας.
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
Δεν είναι ούτε στείρα αντιπολίτευση ούτε μηδενισμός ούτε απαισιοδοξία αλλά τα αποτελέσματα που αναμένονται θα είναι :
- v Τσάκισμα της ραχοκοκαλιάς των μικρομεσαίων αφού καταργείται ο δίκαιος ανταγωνισμός και είναι απ” όλους παραδεκτό ότι οι ώρες λειτουργίας στον εμπορικό τομέα αποτελούν πράγματι παράγοντα ανταγωνισμού.
- v Τσάκισμα του χώρου που δημιουργεί τις περισσότερες νέες θέσεις εργασίας. Είναι γνωστές οι οικονομικές μελέτες σε ευρωπαϊκές χώρες που εφάρμοσαν αντίστοιχα μέτρα, οι οποίες κατέδειξαν ότι η αύξηση των ωρών λειτουργίας των καταστημάτων δεν οδηγεί σε περισσότερη κατανάλωση και επομένως δεν οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη ούτε σε νέες θέσεις εργασίας.
- v Τσάκισμα της ραχοκοκαλιάς της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας.
- v Τσάκισμα των κοινωνικών και οικονομικών μηχανισμών ανακούφισης της φτώχειας.
Εκείνο που θα αλλάξει εντέλει είναι η στιγμή και ο τόπος της κατανάλωσης. Αφού με τη γενικότερη οικονομική σας πολιτική μειώνετε συνεχώς η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων.
Αλλά κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Επιτρέψτε μου να επεκταθώ σε μια μεγάλη παράπλευρη απώλεια που θα συμβεί στην ελληνική οικογένεια διότι δεν πρόκειται περί απλών αλλαγών στο ωράριο εργασίας.
Διότι αυτό το νομοσχέδιο σε συνδυασμό με το ερχόμενο του Υπουργείου Εργασίας θα αλλάξουν ριζικά τον ρυθμό και τη ζωή των Ελλήνων.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. αντί να εφαρμόζει πολιτικές και μέτρα που θα επικεντρώνονταν στη φιλική σχέση οικογένειας και εργασίας κάνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι προφανές ότι μακροχρόνια οι επιπτώσεις θα είναι αρνητικές και στη δομή και στη λειτουργία της οικογένειας και στο δημογραφικό.
Όλ” αυτά συμβαίνουν ενώ εμφανίζεται κρίση στην ελληνική οικογένεια.
Αύξηση του αριθμού των εγκαταλελειμμένων παιδιών καθώς και της παιδικής παραβατικότητας.
Κάτι άλλωστε που έκανε και ορθά τον Υπουργό Εσωτερικών να εξαγγείλει δημιουργία ξενώνων για τα θύματα της οικογενειακής βίας.
Και ακόμα η κυβέρνηση Καραμανλή εμφανίζεται να αγνοεί ότι στην ουσία καταργεί την βαθύτερη έννοια και την ουσία του πενθημέρου. Καταργεί την ημέρα αργίας ως ημέρα ιδιαίτερα σημαντική, κοινωνικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά. Ως ημέρα συνεύρεσης και συνοχής της οικογένειας.
Και δεν έπεσε στην αντίληψή μου καμία λάβρα αντίδραση από την ηγεσία της εκκλησίας ίδιας έντασης με την επίθεση ενάντια στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που άδικα την κατηγορεί για αποορθοδοξοποίηση. Δεν αντιλαμβάνεται κανέναν από τους κινδύνους που αναφέρω; Ούτε την ενοχλεί η σαφής παρεμπόδιση της θρησκευτικότητας όσων εργαζόμενων θρησκεύονται;
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι
Τα μέτρα δεν αποτελούν ούτε ρήξη ούτε τομή με το παρελθόν αλλά επιστροφή στην κλασσική αντίληψη της δεξιάς που η πολιτική της εξυπηρετούσε πάντα τους ισχυρούς σε βάρος των αδυνάτων. Εμείς αντίθετα πιστεύουμε πως η επένδυση στο ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο, η αριστοποίηση των σχέσεων εργαζομένων και εργοδοτών, η ικανοποίηση του εργαζομένου από την εργασία αποτελούν τα βασικότερα θεμέλια της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
19/07/2005
Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ 25 – ΕΝΩΣΗ ή ΕΝΟΤΗΤΑ
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 13/6/2004
Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ 25
ΕΝΩΣΗ ή ΕΝΟΤΗΤΑ
Το σχέδιο συνθήκης για τη θέσπιση του Συντάγματος της Ευρώπης, έχει σαν προμετωπίδα του προοιμίου του, τη φράση του Θουκυδίδη «χρώμεθα γαρ πολιτεία…». Η φράση αυτή εκφράζει αναγκαιότητα, κατεύθυνση, επιλογή αλλά και κοινή βούληση όλων των Ευρωπαϊκών χωρών που συμμετέχουν στην Ε.Ε..
Είτε στην Ευρώπη των 15 είτε των 25 είτε στην Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, καθοριστικός παράγων στη νέα ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα είναι η Ευρώπη. Όχι ως άθροισμα κρατών «ατάκτως εριμμένων» ή ως σύνολο ψηφίδων που όμως δε συνθέτουν με αρμονία ένα όμορφο ψηφιδωτό. Αλλά ως πολιτική, οικονομική, ηθική δύναμη με κοινή βούληση, οράματα και προοπτικές, που θα ενισχύει και θ” αναπαράγει τη σύνθεσή της και θ” αποτρέπει όλες τις φυγόκεντρες τάσεις.
Έχουν εκφραστεί αμφιβολίες από πολλούς για το αν η Ένωση μετεξελίσσεται σε Ενότητα. Η ευρωπαϊκή ενότητα έχει επιτελεστεί και εμπλουτίζεται διαρκώς, μέσω οικονομικών και νομικών διαδικασιών. Την οικονομική ενοποίηση που σηματοδοτήθηκε με την ευρωπαϊκή τράπεζα και το Ευρώ, την διαδέχεται το ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το οποίο δε μπορεί βέβαια ν” αποτελέσει τον τελικό στόχο αλλά μόνο το σταθμό σε μια κοινή πορεία πολιτισμού, προόδου και ευημερίας όλων των λαών της.
Οι μέχρι τώρα διαδικασίες αποτελούν έργο είτε εμπνευσμένων ηγετικών μορφών είτε τεχνοκρατών και γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Δυστυχώς απουσιάζουν ακόμα οι διανοούμενοι, οι ακαδημαϊκοί, οι καλλιτέχνες που θα εκφράζουν τους λαούς τους στην ενωμένη Ευρώπη. Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι αρκούν οι διαγωνισμοί της Eurovision και κάποιοι άλλοι ενθουσιάζονται με την πανευρωπαϊκής εμβέλειας αντιπολεμική-αντιαμερικανική κινητοποίηση.
Η ευρωπαϊκή ενότητα προϋποθέτει ενότητα σε επίπεδο λαών. Προϋποθέτει ενότητα σ” επίπεδο αξιών, οραμάτων και πολιτικού προγραμματισμού. Προϋποθέτει κοινούς αγώνες των ευρωπαϊκών λαών, που θα υποκαταστήσουν στη μνήμη και τη συνείδηση τους, τις μεταξύ τους διχόνοιες του παρελθόντος. Κοινούς αγώνες για μια δίκαιη παγκόσμια έννομη τάξη, για ένα κοινό κοινωνικό πρότυπο, για την επιδίωξη της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο.
Οι λαοί της Ευρώπης παραμένοντας υπερήφανοι για την ταυτότητά τους, στοχεύουν σε μία Ευρώπη «ενωμένη στην πολυμορφία της. Το ζητούμενο δε μπορεί να είναι ούτε μια ισχυρότερη κεντρική γραφειοκρατία ούτε η κατάργηση της μνήμης και της ιστορίας. Δε μπορεί να είναι η κατάργηση των γλωσσών και η υποκατάστασή τους από μια αγγλίζουσα εσπεράντο, όπως ορισμένοι ανόητα και επιπόλαια ευαγγελίζονται.
Το ζητούμενο είναι ο εμπλουτισμός της ιστορικής μνήμης με τη συμμετοχή των λαών στο χτίσιμο της Νέας Ευρώπης. Αυτό θα επιτελεστεί μέσα από την αναγέννηση της πολιτικής Δημοκρατίας και της συμμετοχής σε κόμματα εθνικής και ευρωπαϊκής εμβέλειας.
Παράλληλα, η επιβίωση, η αναγνώριση και ο γόνιμος διάλογος των τοπικών πολιτισμών μεταξύ τους, θα αποτρέψει τη μετατροπή των ευρωπαίων πολιτών σε τηλεκατευθυνόμενη μάζα καταναλωτών μαζικά παραγόμενων πολιτιστικών προϊόντων. Πολυπολιτισμική Ευρώπη, σημαίνει αναγνώριση των διαφορών και όχι ισοπεδωτική ομογενοποίηση. Ο αγώνας για μια Ευρώπη ηθική και πολιτιστική υπερδύναμη προϋποθέτει την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης των λαών της, να προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους, τις καλύτερες από τις δυνάμεις τους.
Ο αγώνας για μια Ευρώπη πρωταγωνιστή στο χτίσιμο ενός κόσμου ισηγορίας, ισονομίας, ισοπολιτείας λαών και πολιτισμών περνάει μέσα από τον αγώνα για την επιβίωση της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας ενός εκάστου λαού.
Έτσι πέρα από τη διεκδίκηση κονδυλίων στην αγροτική πολιτική έχουμε δικαίωμα και χρέος να διεκδικήσουμε ένα σεβαστό ρόλο στην πολιτιστική, ερευνητική και εκπαιδευτική στρατηγική της Ευρώπης. Ακόμα στη μεσογειακή της πολιτική.
Τα χρήσιμα υλικά με τα οποία θα χτιστεί η ενωμένη Ευρώπη είναι οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες κάθε λαού. Αρκεί να γνωρίζουμε και να μπορούμε να εναρμονίζουμε της διαφορές μας με σκοπό το κοινό μέλλον .
Για τον καθένα των 25 η δυνατότητα της ευρωπαϊκής του προσφοράς δοκιμάζεται πρώτιστα και κυρίαρχα στον τόπο του.
Ασφαλιστικό
Τα ασφαλιστικό νομοσχέδιο το οποίο σήμερα συζητείται είναι ένα καίριο νομοσχέδιο με διαχρονική επίδραση στην κοινωνική ασφάλιση των Ελλήνων.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πάντα έδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία στη δημιουργία ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους και άσκησαν πάντα με συνέπεια κοινωνική πολιτική. Ακριβώς γιατί στόχος της δημοκρατικής παράταξης ήταν η επίτευξη μιας δίκαιης και ισχυρής κοινωνίας με περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Για μας η έννοια της ανάπτυξης είναι άρρηκτα δεμένη με την ποιότητα ζωής των πολιτών.
Κυρίες & κύριοι συνάδελφοι
Μια σωστή και υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει να διαχειρίζεται με ορθό τρόπο το σήμερα. Συγχρόνως οφείλει να βλέπει το μέλλον και να παίρνει εκείνα τα αναγκαία μέτρα, ώστε οι επόμενες γενιές να αντιμετωπίζουν τη ζωή από καλύτερη θέση σε σχέση με το σήμερα. Οφείλει η πολιτική της να μην υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενιών. Οφείλει να στοχεύει σταθερά στην ανάπτυξη η οποία να στηρίζεται σε υγιείς βάσεις και όχι σε βερεσέδια . Αυτά ακριβώς πράττει σταθερά η κυβέρνηση με την πολιτική της τα τελευταία χρόνια. και μάλιστα σε παγκόσμιες συγκυρίες που κάθε άλλο παρά ευνοούν αυτή την κατεύθυνση. Παρατηρούμε σήμερα στην Ευρώπη μια συντηρητική παλινδρόμηση που απειλεί με απίσχνανση το κοινωνικό κράτος.
Το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που θα παρέχει προστασία σε όλους τους Έλληνες είναι διαρκές και αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής και της ιδεολογίας του. Σε όλη τη διάρκεια που με την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού βρισκόταν στη διακυβέρνηση της χώρας προσπάθησε με νομοθετικές παρεμβάσεις να υπερβεί της μεγάλης θεσμικής και χρονικής υστέρησης που παρουσίαζε το ασφαλιστικό μας σύστημα σε σχέση με αυτό των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης.
Μόλις το 1982 η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ανδρέα Παπανδρέου, θέσπισε την κύρια ασφάλιση ως καθολική και υποχρεωτική σε όλη τη χώρα και 1 χρόνο αργότερα έγινε υποχρεωτική και η επικουρική ασφάλιση. Μόλις από το 1985 τα αποθεματικά του ΙΚΑ κατατίθενται στις τράπεζες με διαπραγματεύσιμο επιτόκιο για να διασφαλιστούν τα χρήματα των εργαζομένων. Τότε μετετράπη ο ΟΓΑ σε φορέα κύριας ασφάλισης. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε επέκταση της ασφάλισης σε ευπαθείς ομάδες, καθορίστηκαν ειδικές συνταξιοδοτικές διατάξεις για τις μητέρες. Όλες οι σημαντικές οργανωτικές αποφάσεις για το λειτουργικό εκσυγχρονισμό των θεσμών κοινωνικές ασφάλισης είναι πολιτικές πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Σ” αυτή την πολιτική εντάχθηκε η διαδικασία του κοινωνικού διαλόγου η οποία ξεκίνησε το 1998 με σκοπό τον εκσυγχρονισμό και τη συγχώνευση δεκάδων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, ταμείων και φορέων ασφάλισης, όπως η σύσταση οργανισμού ασφάλισης ελευθέρων επαγγελματιών κ.α.. Το σημερινό σχέδιο νόμου πραγματοποιεί ένα ακόμα μεγάλο και σταθερό βήμα στην κατεύθυνση του οργανωτικού, λειτουργικού και εξυγιαντικού μετασχηματισμού του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Κυρίες & κύριοι συνάδελφοι
Η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος αποτελεί όρο για τη συνέχιση της ανάπτυξης που έχει επιτελεστεί τα τελευταία χρόνια. Δε διασφαλίζει μόνο το μέλλον του ΙΚΑ και την ασφάλεια των συνταξιούχων αλλά σταθεροποιεί ολόκληρη την ελληνική οικονομία. Οι κλυδωνισμοί του ασφαλιστικού συστήματος θα προκαλούσουν κατάρρευση του συνόλου της οικονομίας.
Αν τώρα δεν βάλουμε τις βάσεις για ένα υγιές ασφαλιστικό σύστημα και το κράτος ήταν υποχρεωμένο να καλύπτει τα ελλείμματα τα επόμενα χρόνια αυξάνοντας βεβαίως, τις εισφορές ή τους φόρους , τα αποτελέσματα θα ήταν ολέθρια και για τους επενδυτές επιχειρηματίες αλλά και για τους εργαζόμενους. Θα μπαίναμε δηλαδή σε ένα φαύλο κύκλο αποσταθεροποίησης, στασιμότητας και κοινωνικής ανασφάλειας.
Κυρίες & κύριοι συνάδελφοι
Όπως είναι γνωστό το δικό μας ασφαλιστικό σύστημα ανήκει στα αναδιανεμητικά συστήματα, όπως άλλωστε και τα περισσότερα στην Ευρώπη τα οποία λειτούργησαν ικανοποιητικά από το β” παγκόσμιο πόλεμο μέχρι πρότινος. Σήμερα αντιμετωπίζουν τεράστια δομικά προβλήματα που προσδιορίζονται από:
- 1. την αύξηση του προσδόκιμου ζωής
- 2. την αλλοίωση της δημογραφικής πυραμίδας
- 3. την ανεργία
- 4. την κακή διαχείριση των πόρων και την εισφοροδιαφυγή και
- 5. τα μεγάλα λειτουργικά κόστη των ταμείων.
Τα πιο πάνω προβλήματα προβλέπεται να αυξηθούν στο μέλλον.
Σήμερα στη χώρα μας αντιστοιχεί ένας συνταξιούχος σε 2,3 εργαζόμενους. Τα επόμενα 30 χρόνια προβλέπεται ότι θα αντιστοιχεί μόλις 1 συνταξιούχος προς 1,3 εργαζόμενους. Αντιλαμβάνεται κανείς πως αν τώρα δεν φροντίσουμε να προβούμε σε εκείνες τις μεταρρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές ρυθμίσεις το ασφαλιστικό σύστημα θα οδηγηθεί σε πτώχευση.
Μια απλή λογιστική λύση θα ήταν η αύξηση των ορίων ηλικίας, η αύξηση της εισφοράς των εργαζομένων και η μείωση των συντάξεων. Αυτή η πολιτική όμως δεν αρμόζει στη δημοκρατική παράταξη, παραπέμπει σε συντηρητικές δυνάμεις και απεικονίζει την πολιτική της Ν.Δ. και το νόμο Σιούφα.
Μια άλλη προσέγγιση θα ήταν προσφυγή στο ανταποδοτικό σύστημα.. Η καθαρή αυτή φιλελεύθερη πολιτική μπορεί να διακρίνεται από ευελιξία στην αποδοτική διαχείριση των κοινωνικών πόρων έχει όμως μεγάλο ρίσκο και διακρίνεται από έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης.
Αυτές οι πολιτικές που προανέφερα είναι ξένες με την ιδεολογία της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Εμείς προτείνουμε μια προοδευτική μεταρρύθμιση που δίνει ανάσα ζωής στο σύστημα.
Η μεταρρύθμιση που προτείνουμε έχει αφετηρία την οικονομική ανάπτυξη που επιτελέσαμε τα τελευταία χρόνια και το ρυθμό αύξησης της ελληνικής οικονομίας όπως προβλέπεται για το μέλλον.
- Αναδεικνύει το διαχρονικό φιλεργατικό πρόσωπο της κυβέρνησης .
- Συνθέτει με τον καλύτερο τρόπο το εφικτό με το επιθυμητό.
- Προωθεί το κοινό αγαθό
- Έχει την προνοητικότητα να συνδέσει τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος με την αύξηση του ΑΕΠ. Κάτι που σημαίνει ότι η αύξηση της οικονομίας αντανακλά στη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.
- Έχει την ευαισθησία να διορθώνει τις ανισότητες από γενιά σε γενιά στηρίζοντας τις χαμηλότερες συντάξεις.
- Η μεταρρύθμιση που προτείνεται είναι προϊόν αναλυτικού εμπεριστατωμένου και τεκμηριωμένου διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους. Και εδώ θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρω τη θετική συμβολή της ΓΣΕΕ της οποίας η παρέμβαση έχει ξεπεράσει τη συντεχνιακή αντίληψη και παίρνει εθνικές διαστάσεις. Με την υπευθυνότητα που αρμόζει στη συνδικαλιστική έκφραση των εργαζομένων που συμμετέχουν στην ανάπτυξη της χώρας.
- Συγκεκριμένα με το νόμο αυτό διασφαλίζονται τα μέχρι τώρα θετικά του συστήματος. Το κράτος εγγυάται τη βιωσιμότητά του και παράλληλα δίδονται εναλλακτικές δυνατότητες αξιοποίησης των αποθεματικών. Επιχειρείται ορθολογικοποίηση του υφιστάμενου ασφαλιστικού συστήματος ώστε να μειωθούν οι εσωτερικές ανισότητες. Με τη θέσπιση της εθνικής αναλογιστικής αρχής ως ανεξάρτητης διοικητικής αρχής δίδεται η δυνατότητα επαναθεώρησης του συστήματος προς βελτιωτικές κατευθύνσεις. Σε πρακτικό επίπεδο αυτό σημαίνει ότι δε θίγεται ούτε 1 ασφαλισμένος του ΙΚΑ. Αντιθέτως αίρονται οι αντιεργατικές ρυθμίσεις που προέβλεπε ο νόμος Σιούφα.. Περιέχει εν κατακλείδι τις πιο πολλές καίριες θετικές ρυθμίσεις για την κοινωνική ασφάλεια από κάθε άλλο νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί έως σήμερα.
Κυρίες & κύριοι συνάδελφοι
Όταν συζητούνται τέτοια θέματα πρέπει να πρυτανεύει η σύνεση και η υπευθυνότητα και να ελλείπουν ο λαϊκισμός, οι συντεχνιακές προσεγγίσεις και οι οπισθοδρομικές επιλογές. Θα ήταν θεμιτό η Ν.Δ. να καταθέσει μια άλλη πρόταση. Είναι όμως αναίρεση του θεσμικού της ρόλου σαν αξιωματική αντιπολίτευση να αποχωρεί χωρίς να προτείνει τίποτα. Ας απαντήσει ευθέως. Είναι υπέρ της κρατικής συμμετοχής και πόσο στη βιωσιμότητα του συστήματος; Γιατί μόλις το 93 η Ν.Δ. σαν κυβέρνηση παρέπεμπε το ΙΚΑ σε δανεισμό και το επιχορηγούσε μόλις με 10 δις.. Μήπως αποχωρεί η Ν.Δ. με αντιφατικά επιχειρήματα επειδή δεν θέλει να δεσμευθεί για το μέλλον, επειδή επιχειρεί να ψαρεύει σε θολά νερά χωρίς να αποκαλύψει το συντηρητικό της πρόσωπο; Ας καταθέσει επιτέλους μια ολοκληρωμένη πρόταση για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός κατά πόσον αποτελεί για αυτόν αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Τα φληναφήματα του κυρίου Καραμανλή όπως διατυπώθηκαν σε ομιλία του στο ΣΕΒ ότι δε σας λέω το πρόγραμμά μας για να μη το αντιγράψει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Αναδεικνύουν ανεπάρκεια και ανευθυνότητα. που δικαιολογεί τη μόνιμη θέση της Ν.Δ. στα έδρανα της αντιπολίτευσης κάτι που θα επαναβεβαιωθεί και μετά τις επόμενες εκλογές.
18/06/2002