• Προϋπολογισμός 2011

    Κυρίες και Κύριοι,

    Αγαπητοί συνάδελφοι,

     

    Και εφέτος η συζήτηση του προϋπολογισμού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά άθροισμα μονολόγων. Και όμως ήταν ευκαιρία η σημερινή πανθομολογούμενη κρίση να αποτελέσει την έναρξη για πραγματικό διάλογο συνεννόηση, σύνθεση και ή δυνατόν συστράτευση, για να γεννηθεί η ελπίδα που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός.

     

    Κυρίες και Κύριοι,

     

    Η οικονομία είναι ο δείκτης για την πρόοδο, την ευημερία, την ανάπτυξη της χώρας και της κοινωνίας. Είναι όπως η καρδιά ενός οργανισμού. Αν πάψει να χτυπά τότε κόβεται το νήμα της ζωής. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο κίνδυνος της κατάρρευσης, της πτώχευσης δεν έχει απομακρυνθεί οριστικά από τη χώρα μας. Τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι ακόμα μπροστά μας.

     

    Η οξεία οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι κατά κοινή ομολογία η μεγαλύτερη της μεταπολεμικής περιόδου. Το έλλειμμα το χρέος και η απουσία ανταγωνιστικότητας είναι τα 3 μείζονα ενδογενή προβλήματα που συνθέτουν την κρίση και εκπέμπουν ένα ηχηρό ΣΟΣ.

     

    Χρόνια τώρα, υποβαθμίζαμε το γεγονός ότι η χώρα καταναλώνει περισσότερα απ” όσα παράγει. Αγνοούσαμε επιδεικτικά ότι ζούσαμε με δανεικά. Ανεχόμασταν τη λειτουργία ενός προβληματικού δημόσιου τομέα. Απολαμβάναμε τα πρόσκαιρα κέρδη και οφέλη αγνοώντας τις μακροπρόθεσμες ζημιές.

     

    Σήμερα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και οφείλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα.

     

    Να αναγνωρίσουμε ότι υπεύθυνες είναι όλες εκείνες οι πολιτικές που υποτίμησαν την ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας της χώρας. Που αδιαφορούσαν για την εκτίναξη των ελλειμμάτων, υποτιμώντας τους θανάσιμους κινδύνους της αλόγιστης αύξησης του δημόσιου χρέους.

     

    Είναι πλέον πασιφανές ότι το υπόδειγμα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας έχει πλέον κορεστεί. Αν θέλουμε οικονομική ανάπτυξη πρέπει να επικεντρωθούμε στους  προσδιοριστικούς παράγοντες του προϊόντος που παράγουμε. Πρέπει να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις για τις σχέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας και κυρίως πώς μπορούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα να μεταφραστούν σε συγκεκριμένες πολιτικές και βεβαίως να αποδώσουν συγκεκριμένα αποτελέσματα.

     

    Η μεγάλη οικονομική κρίση καλεί όλους μας να τραβήξουμε την κουρτίνα στην άκρη. Τα προβλήματα είναι μπροστά μας και είναι γνωστά. Δε μπορούμε να τα κρύβουμε ή να τα προσπερνάμε.

     

    Ακούγονται πολλά για τα μνημόνιο. Η Ελλάδα πριν ένα χρόνο είχε να διαλέξει ανάμεσα στην χρεοκοπία  ή στη δυνατότητα να κερδίσει χρόνο και να προσπαθήσει σκληρά να ξανασταθεί στα πόδια της. Τρίτος δρόμος ούτε υπήρξε ούτε προτάθηκε από κανένα. Δε μπορώ να φανταστώ καμία ελληνική Κυβέρνηση που θα επέλεγε διαφορετικά. Η επιλογή της πτώχευσης που κάποιοι αβασάνιστα υπαινίσσονται θα συνιστούσε απονενοημένη κίνηση εθνικής αυτοκτονίας, φτώχειας και παρακμής για αρκετές γενεές Ελλήνων.

     

    Σήμερα όμως δε βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό το δίλλημα. Αυτό πέρασε και απαντήθηκε. Σε κάθε περίπτωση θα κριθεί ιστορικά.

     

    Η Κυβέρνηση σήμερα καλείται να συγκροτήσει ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο. Να λάβει σειρά μέτρων που θα άμβλυναν τις δυσμενείς συνέπειές του. Οφείλει να συνθέσει τις  επιμέρους πολιτικές της, σε μια πειστική πρόταση που θα απεγκλωβίσει τη χώρα βήμα-βήμα από τα δεινά μιας παρατεταμένης ύφεσης.

     

    Ας σταματήσει λοιπόν η αντιπολίτευση να αναζητά υπεύθυνους για τους υπαίτιους του μνημονίου. Ας κοιτάξει στον καθρέφτη και θα τον δει. Αλλά και η ελάσσονα αντιπολίτευση ας πάψει να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα των πολιτών. Υπόλογοι για το μνημόνιο δεν είναι η τρόικα ή οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης. Υπόλογη είναι στο σύνολο της η πολιτική τάξη της χώρας μας και  η καταστροφική πολιτικής της τελευταίας 6ετίας.

     

    Η Ελλάδα σήμερα για να έχει μερίδιο στο μέλλον, οφείλει να θέσει ένα νέο εθνικό μετρήσιμο στόχο. Οι προηγούμενοι μεγάλοι στόχοι που ήταν η ΕΟΚ και η ΟΝΕ, έμειναν μετέωροι. Αφού αντιμετωπίστηκαν σαν σκοπός και όχι ως αφετηρία.

     

    Η παραγωγική Ελλάδα μπορεί να είναι ο νέος εθνικός μετρήσιμος στόχος.

     

    Κυρίες και Κύριοι,

     

    Οι πολίτες μας παρακολουθούν όλους με αγωνία. Οφείλουμε όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να προτάξουμε το κοινωνικό όφελος στο πολιτικό κόστος. Να εγκαταλείψουμε τις άγονες κομματικές αντιπαραθέσεις.

     

    Η Κυβέρνηση καλείται ν” αποδείξει ότι η πολιτική της δημιουργεί στέρεες βάσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Οι πολίτες μπορούν να κατανοήσουν τη σκληρότητα των μέτρων. Δε μπορούν όμως να δικαιολογήσουν αστοχίες, λάθη και παραλείψεις. Οι πολίτες δεν αντιστρατεύονται τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στη δημόσια διοίκηση και στις ΔΕΚΟ. Στηρίζουν τις διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν είναι όμως διαρθρωτικές αλλαγές η  οριζόντια μείωση μισθών. Που βεβαίως είναι και άδικες και αναποτελεσματικές. Διαρθρωτικές αλλαγές είναι αυτές που συμβάλλουν στην ανάπτυξη και στην ανταγωνιστικότητα. Και προϋποθέτουν μελέτη σε βάθος και λήψη συγκεκριμένων μέτρων.

     

    Παραδείγματος χάρη για την ΕΘΕΛ  η οποία το 2009 μετέφερε 420 εκατ. επιβάτες και εισέπραξε μόλις 104 εκατ.€.  Με ανείσπρακτες βεβαιωμένες οφειλές 640 εκατ.€ από 6 συναρμόδια υπουργεία για τα οποία μάλιστα στον προϋπολογισμό δεν υπάρχει κωδικός. Για όλα αυτά δεν ευθύνονται οι οδηγοί και μηχανικοί της ΕΘΕΛ.

     

    Κυρίες και Κύριοι,

     

    Πρέπει να βάλουμε τέλος στο σπάταλο και διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κράτος. Οι πολίτες κατανοούν την ανάγκη δημοσιονομικής εξυγίανσης . όμως σε καμία περίπτωση δε μπορούν να συναινέσουν σε πολιτικές που αναδιανέμουν τον κοινωνικό πλούτο προς όφελος των προνομιούχων.

    Όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι το διακύβευμα είναι οι ανάγκες και οι απαιτήσεις της Ελλάδας και όχι το κυβερνητικό παρόν της παράταξής μας. Ούτε η κυβερνησιμότητα της αντιπολίτευσης

     

    21/12/2010